Overvol derde deel scoort maar matig

Veel magie, veel fantasie en weinig realiteit; het kenmerkte eerdere delen van de ‘Jeremy Jago’-reeks van Melissa Skaye. Ook het derde deel, De strijd om Gemini lijkt vrijwel direct te verzanden in een onrealistisch geheim. Na een vliegende start, waarin Skaye Jeremy’s broer Tjyrre geheim op geheim laat stapelen in het evenzeer geheimzinnige Kronkelkanon richt ze haar pijlen in hoofdstuk twee gelukkig weer op Jeremy. Waar de start druk, onwaarschijnlijk en wellicht wat overdreven aangezet is, wekt het toch interesse: Jeremy staat het een en ander te wachten.  

Semi en Cherry komen logeren bij Jeremy. Plotseling blijkt Semi ook krachten te hebben. Hij wil niet meer terug naar de Andere Kant. Mateo stuurt Jeremy en Semi naar Maximaal, een school in Zitana. Het is de bedoeling dat Jeremy het ‘object’, een deel van de Gemini, uit het Kronkelkanon gaat halen. Echter, hij kan dat niet meteen doen. Een korte periode op Maximaal is gewenst. Helaas merken Semi en Jeremy al snel dat ook dit avontuur niet zonder slag of stoot zal gaan. Met hulp van anderen gaan ze op onderzoek uit en stuiten van het ene op het andere probleem in de zoektocht naar het object van de Gemini.  

Gelukkig brengt Skaye, na een overhaast begin, meer rust in haar verhaal. Mooie beschrijvingen van het schoolleven op Maximaal en het leven van de jongeren domineren het eerste deel van het verhaal en even lijkt De strijd om Gemini te verbazen: Skaye zet het verhaal beter op dan in eerdere delen. Met korte terugblikken op de eerdere delen praat ze de lezer bij, terwijl ze tegelijkertijd een nieuw, op het oog boeiend, verhaal begint. Met cliffhangers creëert ze na elk hoofdstuk open plaatsen en zet ze de eerste stappen in het neerzetten van een ware pageturner. Het ontstaan van diverse geheimen gedurende het verhaal helpen mee aan dat pageturner-gevoel. Als lezer wil je weten waarom iedereen op Maximaal zich zo vreemd gedraagt. Als lezer wil je weten wat Jeremy te wachten staat.  

Helaas weet Skaye dit niveau niet te behouden. Al snel ontstaat in het verhaal een overdosis aan, vaak overbodige, te expliciet suspensevolle lijntjes, waarbij iedereen bij voorbaat al weet wat er gaat gebeuren: ‘‘Alles aan de linkerkant,’ wees Mateo, ‘is waar jullie niet moeten komen. Dat is het gebied van Lichthinders.’ Tegelijkertijd schroeft Skaye het tempo in het verhaal te ver op. Ze gunt de lezer, maar ook Jeremy, geen moment rust. Jeremy belandt van het ene avontuur in de andere ramp. De lezer heeft geen tijd te beseffen wat er eigenlijk allemaal speelt en langzaam verdwijnt de lijn van het eigenlijke verhaal: Jeremy moet het object terughalen. Daarbij slaat Skaye zoveel zijpaden in, dat het echte verhaal niet goed uit de verf komt. Onnodige verhaalelementen, zoals striptenten en bijzondere liefdesrelaties, voegen niets toe aan het eigenlijke verhaal, maar zorgen wel voor een overvol boek. Plotselinge toevoegingen van wonderlijke elementen, zoals het Dekkleed, maken het verhaal daarbij overdreven: een minder geslaagd sprookje. Helaas krijgen daarbij ook de personages niet de aandacht die ze verdienen. Louter van Jeremy krijgen we iets mee van het innerlijk. Dit is echter zo summier dat hij niet veel meer blijft dan een papieren mannetje.  

Al deze verhaalelementen plaatst Skaye in een stilistisch onaantrekkelijk verhaal. Niet sterk geformuleerde zinnen, ‘Nikita wierp Jeremy en Semi een vernietigende blik toe en wilde Waldo bij zijn arm pakken, die nu een knalrood hoofd had en duidelijk nog even meer aan Semi kwijt moest’, domineren bij vlagen het verhaal en stijlfouten als ‘iets dat’ en ‘het meisje waarop’ wekken in de loop van het verhaal ergernis.  

Tegen het einde van De strijd om Gemini zorgt een plotselinge nieuwe speldeelnemer voor nieuwe informatie. Met een heel verklarend en oplossend slotakkoord rondt Skaye haar verhaal af. Vervolgens richt ze het oog van de lezer op het vierde deel van de serie: De erfenis van Lotus. Helaas met een zeer flauwe slotzin.