Saars flinterdunne verhaal

Net als Max, Wollebrandt en Louise is Saar een van de hoofdpersonages uit de serie ‘Sterren van morgen’. Jet Steinz krijgt de ingewikkelde taak het leven van Saar op Mortimer Mansion te beschrijven in De tranen van Saar. Kan zij het meisje met 'een soort van anorexia' geloofwaardig overbrengen?  

Saar heeft een eetprobleem. Nog voor het einde van haar behandeling gaat ze naar de kostschool in Engeland. Ze is al een stuk gezonder, maar helemaal beter is ze niet. In eerste instantie lijkt ze geen aansluiting te vinden bij de andere scholieren en zoekt ze haar heil bij kok Tommy. Hij laat haar de nieuwste gerechten proeven en langzaam maar zeker krijgt ze gevoelens voor hem. Tegelijkertijd krijgt ze aandacht van docent Orson. Hij vindt haar stem prachtig en nodigt haar uit samen liedjes te oefenen.   

Wanneer Saar op een dag per ongeluk contact krijgt met Tobias, de vriend van Louise, en Louise daar vervolgens achter komt, ontstaat een enorme ruzie. Na die ruzie gaan Louise en Saar als beste vriendinnen door het leven en vertellen ze elkaar alles. Beantwoordt Tommy Saars gevoelens? Kan Saar van haar eetprobleem afkomen?  

'Onbekende prut met een onbekend aantal calorieën.' Vrijwel direct is het duidelijk: de eetstoornis van Saar is allesbehalve volledig onder controle. Steinz besteedt in de beginpassages van het boek veel aandacht aan de typering van haar hoofdpersoon, waardoor Saar voor menig lezer gaat leven. In tegenstelling tot Wollebrandt en Max uit de andere verhalen staat Saar, zo lijkt het, dichter bij de lezer. Haar eetproblematiek wordt levensecht weergegeven en qua internetgedrag en telefoongedrag lijkt ze meer een echte puber. Tegelijkertijd creëert Steinz met Saar de kans de lezer te confronteren met de psychische strijd die iemand met een eetstoornis moet leveren. Dat doet ze tot op zekere hoogte uitstekend. Lange tijd is Saar voor iedereen begrijpelijk, ondanks haar soms onbegrijpelijke gedachten. Luchtig en van binnenuit beschrijft Steinz de werking van de allesverwoestende ziekte.  

Helaas verdwijnt de kracht van personage Saar door het deels onuitgewerkte verhaal. Steinz zet, net als de schrijvers van andere delen uit de serie, heel veel verschillende lijntjes uit, zonder ze vervolgens volledig uit te werken. Tommy, een zangcarrière, Joris' gevoelens, de anorexia, Orson: Saars leven staat bol van de interessante elementen, maar bijna geen daarvan wordt écht uitgediept. Steinz hanteert de hap-snapmethode, vertelt dan hier wat over, dan daar wat over, louter ten gunste van het verhaaltempo. Alleen de eetstoornis krijgt de aandacht die het verdient.   

Helaas veroorzaakt deze hap-snapmethode bij de lezer gebrek aan sympathie voor Saar. Waar de lezer het meisje in eerste instantie volledig lijkt te begrijpen, zakt dit gevoel weg naarmate Saar verder in het verhaal komt. Haar soms bizarre gedragingen en gevoelens lijken de oorzaak. Ronduit onaannemelijk is dat ze Louise, direct na de hevige ruzie met haar, over haar eetstoornis vertelt: 'Ik had - ik heb...een eetprobleem'. En ook haar gevoelens voor Tommy lijken niet echt gebaseerd op een mooi opgebouwde relatie: voor de lezer lijkt het af en toe alsof Saar Tommy slechts oppervlakkig kent, terwijl dat niet zo is.   

Wel is De tranen van Saar, net als andere seriedelen, avontuurlijk. Ook Steinz laat haar personage van de ene gebeurtenis in de andere gebeurtenis duikelen. Ook zij hanteert een hoog verhaaltempo. Hier en daar wat ongeloofwaardig, soms erg plotseling en op andere punten juist weer erg voorspelbaar, maar zeker avontuurlijk en boordevol gebeurtenissen: De tranen van Saar verveelt in dat opzicht geen moment.   

Dit alles verpakt Steinz in een aantrekkelijk beschreven verhaal waarbij ze zowel dialoog en beschrijving mooi weergeeft. Helaas bevat het hier en daar een verdwaald niet-passend moeilijk woord als 'riposteerde' of 'obligate', maar het overgrote deel lijkt kloppend en op niveau: De tranen van Saar 'leest lekker weg'.   

Met een bevredigend verhaaleinde, waarbij Steinz goed aansluit bij Van der Beeks De honger van Max, rondt ze Saars verhaal af. Avontuurlijk, grotendeels aantrekkelijk, maar erg hap-snap.