De verrader verdient de troon

‘Er was eens, in het woestijnrijk Miraji, een jonge prins die uit was op zijn vaders troon.’ Op sprookjesachtige wijze leidt Alwyn Hamilton Verrader van de troon in. Kernachtig vat ze de gebeurtenissen uit Rebel in de woestijn samen en borduurt ze voort op het spannende duizend-en-één-nachtverhaal vol actie. In het tweede deel van de serie, vertaald door Carolien Metaal, blaast ze de lezer opnieuw omver met een sprookjesachtig en tevens gruwelijk spannend verhaal.  

Hamilton heeft slechts twee zinnen nodig om de lezer terug in de wereld van Amani te brengen. ‘De legende van de Blauwogige Bandiet was meegegroeid met het verhaal over Fahali, totdat ik een verhaal was geworden dat ik helemaal niet meer herkende.’ De Blauwogige Bandiet uit Rebel in de woestijn wordt gevangengenomen en komt terecht in de vrije stad. Daar treft ze Mahdi en Ranaa. Al snel weet ze te vluchten en keert ze terug naar het rebellenkamp waar ze eerder verbleef. Samen met de andere rebellen bedenkt ze een plan om de sultan te overwinnen. Mahdi is echter sceptisch. Hij denkt dat leider Ahmed te zwak is en overwonnen zal worden door de sultan.  

Een zeer spannende plot vol actie volgt. Amani wordt gevangengenomen door de sultan en wordt als demdji naar het paleis van de sultan gebracht. Daar wordt ze in de harem, tussen de andere vrouwen, geplaatst. Hier beraamt ze samen met verschillende handlangers een plan om aan de sultan te ontsnappen en hem zijn macht te ontnemen.  

Net als in Rebel in de woestijn schept Hamilton een verhaal vol avontuur. Geen moment gunt ze de lezer of Amani rust. Het verhaaltempo ligt hoog en plotwending volgt op plotwending. Continu heerst dreiging, angst en haat. Een goede combinatie tussen humor, spanning en romantiek blijkt daarbij helpend: het zorgt voor variatie. Bovendien is de plot uniek. Hamilton combineert klassieke thema’s als een vader-zoonrelatie of goed versus kwaad met vernieuwende thema’s over onderdrukking van vrouwen en andere bevolkingsgroepen. Dit alles plaatst ze in een zeer goed beschreven oosterse wereld die door de harem en de paleizen bij vlagen sprookjesachtig aandoet. Binnen het verhaal van Amani vertelt Hamilton diverse verhalen over het ontstaan van steden, bevolkingsgroepen en minderheden. Ze werken vertederend en laten de lezer tegelijkertijd afreizen naar de oosterse woestijn.  

‘Jij bent wel een gevaarlijke kleine demdji, hè?’ Personage Amani versterkt deze unieke plotweergave. Waar ze in Rebel in de woestijn opviel vanwege haar uitgesproken en volledig weergegeven karakter, blijkt dat ook in Verrader van de troon het geval. Haar doorzettingsvermogen en haar wilskracht zorgen er menigmaal voor dat ze zichzelf of anderen uitdaagt tot het uiterste te gaan. Haar nieuwsgierigheid zorgt bovendien voor variatie in het verhaal. De lezer kan ervanuit gaan dat ze zich in de nesten zal werken, maar weet nog niet hoe ze dat gaat doen. Veel aandacht gaat uit naar de gedachten en gevoelens van Amani, waardoor ze een levende hoofdpersoon wordt.  

Ondanks de sprookjeselementen in Verrader van de troon blijkt het verhaal allesbehalve geheel romantisch. Hamilton legt de gruwelen in Amani’s wereld en de harem van de sultan maar al te graag bloot en confronteert de lezer keer op keer met geweld en oorlog: ‘Vrouwen “verdwijnen” als ze niet meer van nut zijn. (…) Als jij haar vervangt, zou zij net als de anderen kunnen verdwijnen. Dat gebeurt elke dag.’ Op die manier laat ze zien dat het rebellenleven van Amani allesbehalve een droom is en dat haar strijd voor het ideaal meer dan gevaarlijk kan zijn.  

In Verrader van de troon houdt Hamilton het niveau uit Rebel in de woestijn vast, ondanks een ietwat gekunstelde zin hier en daar. Wederom creëert ze een boeiend, spannend en actievol duizend-en-een-nachtverhaal waarbij de lezer op het puntje van zijn stoel zit. Wederom blijkt na de laatste letter de leeshonger nog niet gestild: Amani’s leven is nog niet af. Haar strijd is nog niet gestreden.