Geek Girl geekt verder!

Slechts dertien pagina’s heeft Harriet nodig om de lezer volledig terug te brengen naar haar wereld. In één klap weet die, behalve een encyclopedie aan nutteloze wetenschappelijke feitjes: klas vijf is een succes, Harriet heeft een brief aan de universiteit van Cambridge geschreven, ze heeft tot op heden geen modellenwerk gedaan en: ‘Dus nee, ik heb geen vriendje. En nee, ik wil er ook echt geen. Want er zitten ongeveer honderdduizend miljard cellen in het menselijk lichaam en voor het eerst in vijftien jaar zijn die allemaal weer van mij. Volgens mij hoef je verder niet veel te weten.’  

Geheel op passende wijze stuurt Holly Smale de lezer met Geek Girl #5 het wijze bos van model Harriet in. Volledig in stijl voorziet Smale de lezer van nutteloze know hows, een humoristisch verhaal en een overdosis leedvermaak. Geek Girl bekent kleur past door de aantrekkelijke schrijfstijl perfect binnen de bestaande serie en nodigt uit tot genieten. Van de eerste letter tot de laatste.  

Harriets leven lijkt geweldig. Ze heeft zowaar een vriendenclub, het JINTH-team, en haar ouders lijken gelukkig. Zelf probeert ze in alles controle over haar leven te houden. Tot in detail plant ze uitjes, epische slaapfeestjes en bijeenkomsten. Zelfs de toekomst van haar vrienden wil ze tot in de puntjes regelen en coördineren. Dan gooit de goed neergezette Wilbur wederom roet in het eten. Gelukkig verstoort hij het tot dan toe fijne leven: ‘Fijne vrijdag, babybuffeltje! Hoe gaat het vandaag met je, fluffy muffin? Ben je nog niet gesmolten in dat veel te vroege zonnetje?’ Compleet over de top en zichzelf overschreeuwend vertelt hij haar dat ze opnieuw uitgenodigd is voor een casting. Wanneer Harriet ontdekt dat Wilbur in de problemen zit, wil ze nog maar één ding. Of eigenlijk twee: ze wil Wilburs carrière redden en tegelijkertijd haar vrienden behouden. Zij móet het beste model ooit worden: ‘Nee. Ik ga gewoon een professional worden. En ik begin nu.’ Helaas blijkt die opdracht lastiger dan gedacht.  

Wie eerdere boeken uit de Geek Girl-serie heeft gelezen, herkent in dit deel alle kenmerken die de Geek Girl-boeken aantrekkelijk maken. Smale hanteert een aantrekkelijke schrijfstijl, waarbij ze Harriet de lezer direct aan laat spreken. Tegelijkertijd zet ze het middel ‘leedvermaak’ in om de lezer te bekoren. Regelmatig loopt Harriets plan iets anders dan verwacht, waardoor ze nog veel vaker in de problemen dreigt te komen. Haar blunders zorgen veelvuldig voor een stiekeme lach bij de lezer. Tegelijkertijd maakt Smale het verhaal herkenbaar voor eenieder. Zorgvuldig bespreekt ze de (voor)oordelen over pubers. En wel op zo’n manier dat slechts een schuldbewuste lach ontstaat: ‘Ik heb mijn slaapkamer dit jaar al minstens twee keer opgeruimd, dus wat Annabel daar insinueert is heel oneerlijk.’  

Dat herkenbare verhaal combineert Smale met de eerder benoemde feitelijkheden. Bijzonder blijft hoe ze keer op keer de wetenschappelijke weetjes naadloos aan laat sluiten op haar verhaal, waardoor ze een humoristisch effect bereikt: ‘Een baby huilt gemiddeld twee uur per dag, blijkt uit cijfers. Tabby heeft besloten zich niets van deze basisregel aan te trekken.’ Op die manier geeft ze het basic verhaal van een model meerwaarde. De meerwaarde van een Geek Girl.  

Toch is Geek Girl bekent kleur, net als andere delen uit de serie, lichtelijk voorspelbaar en hier en daar zeer onaannemelijk. Elke lezer ziet aankomen dat er dingen verkeerd gaan in het meesterplan van Harriet en elke lezer weet dat ze weer zal blunderen. Vele plotwendingen vormen dan ook geen verrassende elementen in het verhaal. Daarbij lijkt alles wel héél toevallig in het voordeel van Harriet uit te vallen. Een beetje te toevallig wellicht.  

Ondanks de voorspelbaarheid en de onaannemelijke verhaalelementen blijft Geek Girl bekent kleur vooral een feestje om te lezen. De goed neergezette typeringen van de personages, de humoristische feitjes, het gebeurtenisrijke verhaal en de enorme portie leedvermaak maken ook dit deel weer tot een succes!