Haat en liefde rondom Harriet

Na het heerlijke derde deel van de ‘Geek Girl’-serie kruipt Holly Smale opnieuw in de huid van Harriet en laat ze Harriets leven na New York verder gaan in deel 4 Gouden bergen. Net als het voorgaande deel is het lekker cliché, voorspelbaar en voldoet het aan de eisen van een echte chicklit. Helaas is het verhaal in Gouden bergen iets minder interessant dan het verhaal in Perfect plaatje.  

Harriet woont weer in Engeland en gaat naar VWO 5 zonder haar vrienden Nat en Toby. Al snel komt ze erachter dat ze er alleen voor staat: niemand in VWO 5 ziet haar zitten en iedereen vindt haar arrogant. Haar grote vijand Alexa lijkt ook niet mee te helpen. Maar dan hangen er ineens modefoto’s uit Harriets shoot in de stad en is Harriet wereldberoemd. Ze wordt gevraagd voor een reclameopdracht in Marokko en vanaf dat moment lijkt ze vrienden te veel te hebben. Maar zijn dat wel haar echte vrienden en waar zijn Nat en Toby?  

“Het schijnt dat er meer dan zesduizend talen zijn op de wereld en dat de helft daarvan begin vorige eeuw is uitgestorven. Ik ben op dit moment zo sprakeloos dat het lijkt alsof mijn hersenen denken dat het Engels een van die talen is.” Gouden bergen zit vol interessante weetjes en Smale presenteert ze zo dat ze perfect in het leven van Harriet passen. Daarbij gebruikt ze veel humor. Harriet maakt allerlei idiote dingen mee en haar opmerkingen en gedachten maken het verhaal enorm aantrekkelijk. De levendige fantasie van Harriet maakt het verhaal erg humoristisch. Zo vergelijkt de Geek Girl bijvoorbeeld twee ruziemakende klasgenoten met twee levensgevaarlijke reptielen. Smale beschrijft deze stukken zo levendig dat je de situaties uit kunt tekenen.  

Harriet komt tijdens Gouden bergen in aanraking met verschillende opvallende types. Natuurlijk kennen we Wilbur, de stylist, maar in dit deel van de serie komen ook een vreemde regisseur en een ‘vriendin’ ten tonele die zo snel praat dat je het eigenlijk niet goed kunt begrijpen. De typering van deze personages doet Smale prima, waardoor je de kans krijgt mee te leven met Harriet. Want zeg nou zelf: wie krijgt er geen hekel aan de regisseur die tijdens de busritten alleen maar kan vertellen hoe geweldig beroemd hij is?  

Helaas krijgt Smale’s hoofdpersonage het in de eerste honderd bladzijden van dit boek niet voor elkaar je voor zich te winnen. Zinnen als “Ik wil niet zelfvoldaan klinken, maar misschien moet ik aan een ander beroep gaan denken. Als ik had geweten dat ik zo’n baktalent was…” zijn eerst humoristisch, maar Smale maakt Harriet in het begin té arrogant en té zelfvoldaan, waardoor zulke opmerkingen hinderlijk worden. Naarmate het verhaal vordert, wordt de naïeve Harriet menselijker en ga je van haar houden. De ondertoon in het verhaal wordt serieuzer en de schrijfster neemt zelfs de ruimte essentiële boodschappen over vriendschap en jezelf zijn te verwerken in het verhaal.  

Via vele verwachte wendingen en onverwachte wendingen brengt Smale Gouden bergen naar het einde. Dit boek bevat een minder interessante verhaallijn dan zijn voorganger: het verhaal kabbelt maar een beetje voort, bevat niet echt een hoogtepunt en veel veranderingen zie je aankomen. Zo is het gedrag van Alexa’s vriendinnen zeer voorspelbaar en ook de blunders tijdens de reclameopdracht zie je vroegtijdig aankomen. Harriets leven wiebelt continu tussen geweldig en desastreus, een interessante combinatie die lachwekkend en tegelijkertijd tranentrekkend is.

Via een emotionele laatste passage sluit Smale Harriets bewogen weken af. Daarbij schuwt ze een diepere laag niet. Zelfs de mythische Icarus mag een rol spelen in de slotwoorden. Gouden bergen vormt misschien niet het beste deel uit de serie, het vertelt zeker een boeiend deel uit Harriets leven en het maakt nieuwsgierig: wat voor ellende krijgt Harriet in deel vijf over zich heen? “Ik dacht dat dat wel duidelijk was, monstermuis. Je bent altijd haar favoriete gemberkikkertje geweest.” Wees eerlijk: Wilburt kunnen we niet missen, toch?