Wie ben ik, wat maakt mij?

‘We bestaan alleen omdat anderen ons zien… En als niemand ons meer ziet, dan houden we op met bestaan. Dat doet pijn, hè?’  

Na onder andere Schuld, Shock en Wreed beschrijft Mel Wallis de Vries in Haat wederom een herkenbaar jongerenverhaal. Opnieuw laat ze een ‘alledaags’ probleem uitmonden in een gruwelijk drama. Haat is wellicht niet zo goed geconstrueerd als eerdere thrillers, en bevat hier en daar een ongeloofwaardig verhaalelement, toch blijft het een superspannende pageturner met een realistische boodschap! Wallis de Vries weet als geen ander de wereld van een jongere te verwerken in een spannend verhaal.  

‘Vuile! Trut! Dit! Wordt! Je! Verdiende! Loon!’ Met een pakkende proloog, beschreven vanuit de dader, plaatst Wallis de Vries je direct midden in haar verhaal en laat ze je achter in verwarring. Wie is dit? Wat is deze persoon van plan? Eén ding is zeker: veel goeds zal het niet zijn.  

Vervolgens keert Wallis de Vries naar het verhaal van Nikki. Nikki wordt gevonden in het park. Ze is gewond aan haar hoofd en heeft een hersenschudding. Ze kan zich niets meer herinneren van het voorval, zelfs niet dat Anita, een ander meisje, zwaargewond is geraakt. Wanneer ze zich goed genoeg voelt, gaat ze weer naar school, naar haar vriendinnen Manouk en Lisa. Echter, vanaf de dag van haar ‘ongeval’ lijken de meiden veranderd. Wanneer ook nog blijkt dat de politie vraagtekens stelt bij Nikki’s ‘ongeval’ en Nikki keer op keer verdachter wordt, lijkt voor haar het drama compleet. Wat is er aan de hand? Wie heeft het op haar voorzien?  

Wallis de Vries hanteert in Haat een bekend, maar aansprekend verhaalconcept. Nikki is voor eenieder herkenbaar. Ze is het populaire meisje van de school, het stereotype bitch, en lijkt alle grip te verliezen wanneer haar vriendinnen haar meer en meer in de steek laten. Door haar in een benarde situatie te plaatsen, zorgt Wallis de Vries voor een spannende basis.  

Die spannende basis breidt ze vervolgens uit met een hoge dosis suspense. Ze hanteert een hoog verhaaltempo waarbij Nikki van het ene probleem in het andere dreigt te vallen. Waar de meeste gebeurtenissen realistisch en geloofwaardig zijn, slaat Wallis de Vries af en toe de plank mis. Ten gunste van het verhaaltempo en de spanning laat ze Nikki met haar hersenschudding bijvoorbeeld direct op WhatsApp kijken. Daarbij lijkt het ongeloofwaardig dat Nikki's ouders Nikki toestaan de volgende dag weer naar school te gaan en is het bijzonder dat zo'n jong meisje alle ziekenhuisonderzoeken alleen ondergaat. Sommige gebeurtenissen volgen elkaar zo snel op of komen ogenschijnlijk zo uit de lucht vallen dat het verhaal op diverse plekken onaannemelijk of zelfs fragmentarisch dreigt te worden.   

Gelukkig trekt Wallis de Vries de lezer met sterke dialogen en goed beschreven gevoelens haar verhaal in. Daarbij doorbreekt ze Nikki's verhaal regelmatig met fragmenten vanuit Manouk of de dader. Ook geeft ze af en toe dagboekachtige fragmenten van de dader weer. Impliciet en soms té expliciet maakt ze eenieder tot verdachte: 'Ik denk echt dat dit het einde van Nikki is. En ik ga haar daar een klein beetje bij helpen...' Als lezer blijf je onzeker over de dader. Tot ver in het verhaal kun je niemand van je verdachtenlijstje wegstrepen.  

En dat blijft, tot de bijna laatste pagina. Met een gekrenkte dader legt Wallis de Vries de vinger op de zere plek en wijst ze uiteindelijk naar onze maatschappij. Eindelijk krijgt de boeiende thematiek écht de ruimte. Middels een openbare verklaring, een soort biecht, doen de dader én Nikki hun geheimen uit de doeken. Het vormt een verrassend en onverwacht einde van een ietwat voorspelbaar, maar toch zeer spannend verhaal. Enerzijds jammer dat Wallis de Vries alle open eindjes zelf invult, anderzijds geeft ze Haat net dat beetje extra. Het beetje extra waardoor Nikki's verhaal een verhaal wordt dat eenieder kan overkomen. Een beetje dan. 'Het voelt alsof er een spelletje met me wordt gespeeld waarvan ik de spelregels niet begrijp.'