Je vrienden maken wie je bent

"Maar je had altijd geweten dat geluk iets tijdelijks was." Het vreselijke besef van Sebby gaat door merg en been. Kate Scelsa debuteert met haar YA-roman Het onmogelijke leven  op bijzondere wijze. Ze laat het leven van drie pubers bij elkaar komen en maakt op deze manier indrukwekkende, maar alledaagse thema’s bespreekbaar. Het verhaal van Mira, Sebby en Jeremy blijft je bij, hun karakters houden je in hun greep.

“Ik zou op elke plek waar ik gelukkig ben geweest iets kostbaars willen begraven, en dan kon ik, als ik oud en lelijk en ellendig was geworden, terugkomen en het opgraven en me alles weer herinneren.” Scelsa vertelt het verhaal van Jeremy, Mira en Sebby die samenkomen bij Jeremy’s kunstclub. Jeremy probeert zijn leven bij zijn homoseksuele vader weer op te bouwen, maar dit gaat moeilijk. Ook op school heeft hij het zwaar. Mira is lang ziek geweest en gaat voor het eerst weer naar school. Thuis blijft ze zich minderwaardig voelen aan haar zus: ze is niet perfect, ze heeft niet het geweldige lichaam van haar zus en ze is ziek in haar hoofd. Haar moeder wil het niet geloven en probeert het af te schuiven op een voedselallergie. Sebby heeft Mira ontmoet in het ziekenhuis tijdens zijn opname. Hij is homoseksueel en heeft het heel zwaar in zijn pleeggezin. Zijn pleegmoeder kan niet accepteren dat hij homo is en op zijn school snapt niemand hem. Hij vlucht naar Mira en Jeremy. Kunnen deze drie jongeren elkaar helpen gelukkig te worden? Kunnen zij het onmogelijke leven overleven?

“Mijn leven was altijd als die verf op het palet geweest. Toekijken zonder deel te nemen.” Jeremy’s besef is al even pijnlijk als de eerdere woorden van Sebby. Scelsa bespreekt in Het onmogelijke leven  diverse thema’s en maakt daarbij de pijn van Mira, Jeremy en Sebby voelbaar. Vanwege de herkenbaarheid is de thematiek indrukwekkend. Mira kampt met een depressie en ze heeft moeite met haar perfecte zusje, Jeremy is intens bang en Sebby voelt zich eenzaam. Zulke problemen zijn herkenbaar, helaas voor velen onder ons. Daarnaast komen onderwerpen als homoseksualiteit, pesten en zelfmoord aan de orde. De manier waarop Scelsa deze problematiek beschrijft is indrukwekkend. Door de realistische gedachtegangen van de personages, de natuurlijke dialogen en de uitgebreide karaktertekeningen wordt het verhaal ‘echt’. Je voelt Mira’s pijn wanneer ze aan haar zusje denkt, je gruwelt van de reactie van Mira’s ouders op haar zomervakantievoorstel en je walgt wanneer Sebby in elkaar wordt geslagen.

Ook de opbouw van Het onmogelijke leven  helpt mee aan de impact van het verhaal. Scelsa gebruikt bewust het ik-perspectief bij Jeremy: je sluit hem direct in je hart. Mira’s verhaal wordt beschreven vanuit het hij/zij-perspectief. Het verhaal van Sebby neemt een aparte positie in. Je bekijkt zijn leven vanuit iemand anders: iemand vertelt Sebby’s verhaal aan Sebby zelf: “Je liep naar de deur en ze deed een stap opzij om je door te laten.” Dat roept vragen op. Waarom vertelt Sebby zijn eigen verhaal niet? Probeert hij zich te verstoppen? Aanvankelijk roept Sebby dan ook antipathie op: hij steelt, bevestigt alle vooroordelen over homo’s, gebruikt Sem voor seks en lijkt emotieloos. Later verdient hij ook een plaats in je hart. Wel is vanaf het begin duidelijk dat zijn leven anders is dan dat van Jeremy en Mira en dat zijn leven anders zal verlopen.

“Pas veel later zou ik begrijpen wat Sebby daarmee bedoeld had, hoe de aanwezigheid van andere mensen voor hem geen garantie op bescherming was.” Hoe hard de jongeren ook proberen hun leven op te bouwen, het leven lijkt onmogelijk te zijn. Door diverse aanwijzingen, laat Scelsa ons speculeren over de afloop. Langzaam tekent het noodlot zich af en worden de banden helder. De harde realiteit met al haar onzekerheden krijgt vorm. Met de laatste woorden keert Scelsa terug naar het begin van haar verhaal en maakt ze indruk. Veel indruk. “Je bent hier eerder geweest.”