Het paard van een dollar; dertiende in een dozijn?!

“Eén gestoord skelet van een paard, voor één dollar verkocht aan een stel idioten.” Lauren St John wist zelf met haar paard nooit de Badminton te halen, vanwege geldproblemen en gebrek aan talent. Het paard van een dollar was voor haar de manier om haar droom toch uit te laten komen; door Casey Blue naar de paardenwedstrijd te laten gaan. Het paard van een dollar is het eerste boek van de Storm-trilogie. Een boek vol clichés en verwachte wendingen dat lekker wegleest.  

Casey Blue werkt op een manege wanneer ze samen met haar vader een paard redt uit het slachthuis. Casey belooft het paard – Storm – goed voor haar te zorgen en die belofte wil ze waarmaken. Ze stelt zichzelf een ander doel: meedoen op Badminton, een grote paardenwedstrijd. Echter, alle signalen staan op rood: het geld is op, Caseys vader heeft een crimineel verleden en Storm is wild en onhandelbaar. Wanneer andere ruiters ook roet in het eten gooien, lijkt het probleem compleet. Gaat Casey Badminton halen? Wie kan haar helpen?  

De schrijfstijl van Lauren St John is aantrekkelijk. Met mooie zinnen als “De hemel verhoedde dat er iets met Storm was gebeurd” of “Omdat,’ zei mevrouw Smith vinnig, ‘ik weet welke lijken er in de kast zitten” weet ze de boodschap over te brengen en de nieuwsgierigheid bij de lezer te wekken. Af en toe weet ze – via vooruitwijzingen – de spanning langer vast te houden of juist op te bouwen. Daarbij wisselt St John af en toe van perspectief. Door kleine stukjes mee te kijken met de vader van Casey, of met een van de andere personages, krijgt de lezer meer informatie en neemt daarmee een voorsprong. Dit maakt het boek zeker aantrekkelijk.    

Helaas bevat Het paard van een dollar veel verwachte wendingen. De auteur probeert spanning in het verhaal aan te brengen door het noodlot te laten toeslaan. Echter, dit noodlot is verwacht. Caseys vader die geheimzinnige activiteiten onderneemt, de gezondheid van mevrouw Smith en de verschrikkelijke wending rondom Storm gooien roet in het eten als het gaat om het doel van Casey. Helaas zijn deze onheilspellende gebeurtenissen niet uniek, menig boek bevat zulke wendingen. Daarbij lijken ze allemaal op hetzelfde moment te komen. Dit doet onrealistisch aan.  

Naast de verwachte wendingen, bevat Het paard van een dollar veel clichés. Casey wordt verliefd op Peter, de hoefsmid uit het team van een van haar grootste tegenstanders, er duikt een onverwachte sponsor op, er is sprake van sabotage tijdens de wedstrijden en net op het moment dat alles lijkt te lukken, gaat het allemaal verkeerd. Dit alles maakt het verhaal voorspelbaar. Zelfs het einde lijkt vooraf al vast te liggen. Af en toe lukt het St John een onverwachte wending toe te voegen aan het verhaal en daarmee wekt ze direct wat spanning op.  

Jammer genoeg weet St John deze spannende momenten niet verder uit te bouwen. De komst van Big Red, een criminele ‘vriend’ van Caseys vader, – “Een stem bromde in haar oor: ‘Kom je je pappie opzoeken, paardenmeisje?’” zorgt voor voldoende spanning, maar St John weet zulke spanning snel te doorbreken door grote tijdsprongen te maken. De vragen die ontstaan bij de lezer worden op deze manier soms te snel beantwoord.   

Ondanks de clichés, de verwachte wendingen en het hoge ‘te mooi om waar te zijn’- gehalte is Het paard van een dollar een boek dat lekker wegleest. Menig meisje zal wegsmelten bij de belevenissen van Casey en huiveren bij de acties van haar grootste concurrente Anna. Waar Het paard van een dollar diepgang en originaliteit mist, bevat het de ingrediënten voor een lekker serieboek; liefde, humor en een beetje spanning. Casey zou eindigen met haar beroemde woorden: “Mist er nog iets?”