Gewaagd maar zeer geslaagd

“Het is niet leuk om je eerste dag op aarde als moordenares te beginnen maar niks aan te doen, ik had toen niet veel keus.” Direct, bijzonder, humoristisch, emotioneel en doordacht: Hoe ik nu leef van Meg Rosoff is een schot in de roos. In 2004 debuteerde de schrijfster, winnares van de Astrid Lindgren Memorial Award, met dit boek waarin ze gebruik maakt van een gewaagd, maar zeer geslaagd concept. Mede door de bijzondere schrijfstijl is Hoe ik nu leef een verhaal dat je vanaf de eerste letter niet meer loslaat.    

Daisy wordt door haar vader en haar stiefmoeder, Davina de Duivel, bij familieleden in Engeland gedumpt. Ze wordt door neef Edmond opgehaald en komt bij tante Penn terecht. Samen met neefjes en nichtjes Edmond, Piper, Osbert en Isaac slijt Daisy haar dagen in een vervallen huis. Net wanneer ze zich prettig begint te voelen en verliefd wordt op Edmond, moet haar tante naar Oslo. Ze is nog maar net weg of er breekt oorlog uit in Engeland. De jongeren zijn tot elkaar veroordeeld en Daisy’s leven neemt een drastische wending.  

“Ik dacht niet lang over de oorlog na omdat het me de keel uithing dat iedereen al minstens vijf jaar wauwelde over Komt Er Een Of Komt Er Geen en toevallig weet ik dat we er toch niets tegen konden doen dus waarom zouden we het er dan over hebben?” Met Hoe ik nu leef deelt Rosoff rake klappen uit. Middels het perspectief van Daisy, toont ze een kinderlijke kijk op de wereld, maar zendt ze boodschappen die ertoe doen. Daisy ziet het nut niet in van oorlog, van de discussies rondom oorlog en alle andere problemen waar volwassenen zich mee bezig kunnen houden. Haar observaties zijn haarscherp en goudeerlijk. Rosoff verwoordt ze zeer direct, waardoor het “waar maken we ons eigenlijk druk om?”- gevoel ontstaat. Daisy laat ons duidelijk zien dat we moeten ‘dealen’ met de situatie waarin we leven.  

Daarbij probeert ze haar eigen levensellende te bagatelliseren door alles vanuit een humoristische inslag te bekijken. Haar toekomstige broertje noemt ze ‘Damian het duivelsgebroed’, ze doet of haar anorexia-probleem ‘normaal’ is en ze probeert het feit dat ze door haar vader gedumpt is weg te lachen:

“Later die nacht hoorde ik ergens in het huis de telefoon overgaan en vroeg ik me af of het mijn vader was die belde om te zeggen Hé het was een vergissing om mijn enige dochter naar een ander land te sturen vanwege de meedogenloze grillen van een of andere sluwe heks maar tegen de tijd was ik te slaperig om uit bed te komen en op zoek te gaan naar een sleutelgat om mijn oor tegenaan te leggen. Dus zoals je ziet, deed de lucht van het land me al erg goed.”  

Toch blijkt die humoristische inslag al snel een dekmantel. Rosoff gebruikt ellenlange zinnen, waarbij ze grossiert in het plaatsen van hoofdletters op ogenschijnlijk bijzondere plaatsen, om emotionele boodschappen te verwerken. Het eigenlijke verdriet van Daisy rondom de dood van haar moeder en haar huidige situatie als gedumpt kind komen haarscherp naar voren: “Soms zou ik willen dat iemand me de gewone saaie dingen vertelde zoals of ze grote voeten had of make-up droeg en wat haar lievelingsliedje was en…”.  

Helaas strookt Hoe ik nu leef niet helemaal met je gevoel. De setting waarin Daisy geplaatst wordt, is bizar en voor lezers onherkenbaar. Daisy komt in een oorlog in Engeland terecht, maar leeft in ‘ons heden’ waarin die oorlog niet bestaat. Helaas beschrijft Rosoff weinig van de omgeving en de gebeurtenissen, waardoor de oorlog niet echt gaat leven. Middels observaties van Daisy probeert ze ons te laten geloven dat Daisy zich daar echt bevindt, maar daarin overtuigt ze niet; de setting blijft een beetje gekunsteld.  

Maar de bijzondere schrijfstijl, de rake boodschappen, de kinderlijke onschuld en het emotionele verhaal maken Hoe ik nu leef speciaal. “En dat is hoe ik nu leef.”