Emotioneel feelgoodverhaal

‘De regenboog na afloop van een onweersbui heb ik al heel lang niet meer gezien. Ik begin me zelfs af te vragen of die er ooit wel geweest is.’ Met een hartverscheurende proloog opent Ashley Royer haar debuut Ik kan je niet vergeten. Ze beschrijft het emotionele verhaal van Levi die de liefde van zijn leven, Delia, op zeventienjarige leeftijd verliest na een auto-ongeluk.  

Wanneer Delia overlijdt besluit Levi te stoppen met praten. In een laatste poging haar zoon weer gelukkig te krijgen, stuurt Levi’s moeder hem naar zijn vader in Maine. Het druist compleet in tegen de wil van Levi en hij is dan ook niet van plan mee te werken. Hij blijft zwijgen, in alle talen, tot hij Aiden en Delilah ontmoet. Delilah doet hem in alles aan Delia denken en stapje voor stapje raakt hij dieper in zijn depressie. Hoe hard Aiden en Delilah ook proberen Levi gelukkig te maken, niets lijkt te werken. Tot Delilahs driejarige zusje Lucy in beeld komt. Kan Levi zijn grote liefde ‘vergeten’?  

Vanaf het eerste hoofdstuk confronteert Royer de lezer met een uiterst negatieve hoofdpersoon in de vorm van de zeventienjarige Levi. Zijn recalcitrante, soms zelfs gemene houding zorgt, doordat Royer Levi amper geïntroduceerd heeft, vrijwel direct voor irritatie. Ook zorgt het voor onbegrip. Waarom praat hij niet? Waarom doet hij zo gemeen tegen zijn goedwillende vader? Waarom gedraagt hij zich zo uiterst puberaal? Ook al wordt hij consistent neergezet, lange tijd creëert hij vooral woede bij de lezer door zijn ronduit kinderachtige gedrag en onbegrijpelijke gedachtes: ‘Mijn vader lijkt meer om Aiden te geven dan om mij. Niet dat het me wat kan schelen.’  

Gelukkig verandert dit beeld naarmate het verhaal vordert. Royer voegt het perspectief van Delilah toe en geeft daarmee het verhaal een positieve draai. Delilahs positieve wereldbeeld en haar uiterst lieve karakter blijken een welkome aanvulling in het verhaal. Vanaf dat moment gunt Royer de lezer, middels herinneringen van Levi, ook een kijkje in het verleden. Hoewel de flashbacks te kort zijn om écht indruk te maken, zorgen ze wel voor meer begrip. Waar Delilah het hart van de lezer direct steelt, begint ook Levi aan zijn jacht. Langzaam verdient hij sympathie.  

In eerste instantie lijkt het verhaal in Ik kan je niet vergeten een aaneenschakeling van losse gebeurtenissen en doet het verhaal aan als los zand. Royer maakt gebruik van onduidelijke tijdsprongen, waardoor het lastig wordt het verhaal goed te plaatsen, en hobbelt heen en weer tussen diverse gebeurtenissen. Daarbij lijken sommige verhaalelementen wel heel toevallig.  

Gelukkig weet Royer ook hier het tij te keren. Waar Ik kan je niet vergeten menig lezer in eerste instantie niet echt zal raken, verandert dit wanneer Levi meer van zijn leven toont. Royer beschrijft een steeds emotioneler wordende jongen en neemt de lezer volledig mee. Prachtige dialogen, indrukwekkende gebeurtenissen en verdrietige gedachtes zorgen ervoor dat je steeds dieper meegetrokken wordt in het verdriet van Levi. Gedurende het hele verhaal schenkt Royer veel aandacht aan de gedachten en gevoelens van Levi en Delilah. Halverwege het verhaal wordt de kracht hiervan duidelijk: van zowel Levi als Delilah ga je houden.  

Hoe verder je komt in het verhaal, hoe meer het verhaal is als een van de succesvolle feelgood-kerstfilms. Royer trekt tegen het einde alle cliché-elementen uit de kast om de setting van het verhaal romantischer dan romantisch te maken. Een driejarig meisje dat eenieder moet redden, een witte Kerst waarbij iedereen een belangrijke rol vervult: Royer creëert langzaam een scènisch gegeven waarbij je heerlijk weg kunt dromen. Ver voor de laatste bladzijde weet eenieder al hoe het verhaal af zal lopen. Geen vernieuwende elementen of verrassende wendingen: alles loopt precies zoals gedacht.  

Waar Ik kan je niet vergeten kampt met opstartproblemen, worden deze problemen weggewerkt in de rest van het verhaal. Wat rest is een verhaal om van te kunnen huilen en bij te kunnen lachen. Een verhaal om bij weg te dromen.