Meyer strijdt beeldend voort

Wie dacht dat ‘The Lunar Chronicles’ met Winter en Alle sterren toch echt ten einde kwam, heeft het mis. Met IKO gaat het verhaal van de helden verder, maar dan op een andere manier. Marissa Meyer klom opnieuw in de pen, maar verzocht illustratoren Douglas Holgate en Stephen Gilpin om het vervolg op een andere manier vorm te geven: de eerste graphic novel in de serie, vertaald door Valerie Brentjes, was geboren. Slaat Meyer hiermee succesvol een nieuwe weg in?

In IKO laat Meyer robot IKO volledig aan het woord. Allereerst geeft ze de lezer een beknopte weergave van de negen helden en hun aanverwanten, met daarbij een korte schets van het probleem. Daarmee drukt Meyer de fantasie die de lezer had bij eerdere delen de kop in: alle personages krijgen ineens een uiterlijk, evenals de wereld waar ze in leven. Als lezer krijg je niet meer de kans je eigen beelden te vormen en dat is even slikken.    

Gelukkig vangt Meyer het samen met haar illustratoren goed op. De prachtige tekeningen waarbij veel aandacht is voor de gezichtsuitdrukkingen en de emoties van de personages vervangen het onvermogen om zelf beelden te creëren. Goed gekozen is het kleurgebruik. Holgate en Gilpin hebben al hun illustraties afgedrukt in blauwtinten, waardoor de rust in het verhaal gehandhaafd blijft. Ook de geheugensteuntjes van Meyer helpen: ‘En dit is sir Garrison Clay. Hij was een lijfwacht toen Levana heerste, maar na de revolutie was hij volledig bereid de ware koningin te steunen’. Ze wijzen de lezer niet alleen op de namen van de opgevoerde personages, maar verbinden ook dit verhaal met de eerdere delen in de serie.    

Dat verhaal is, net als eerdere delen, actievol en rijk. Hoewel het minder gevarieerd is dan eerdere verhalen, trekt het op alle vlakken de aandacht van de lezer. Nadat Cinder aan de macht kwam op Luna keerde de rust terug tussen Luna en Aarde. Een troep gemanipuleerde wolfsoldaten laat echter een spoor van dood en verderf achter op Aarde. IKO neemt haar verantwoordelijkheid en daalt af in een poging alle soldaten in te rekenen. Helaas ontkomt elke keer een aantal wolfsoldaten. In eerste instantie lijken die niet gevaarlijk, maar dan blijken ze op wraak te zinnen. IKO, Cinder en de andere helden zijn wederom in gevaar.    

IKO heeft overduidelijk last van een aantal nadelen dat logischerwijs volgt uit de keuze voor een graphic novel. Meyer heeft niet, zoals in eerdere delen, de kans haar personages volledig uiteen te zetten. Sporadisch maakt ze bij de lezer kenbaar wat IKO denkt, waardoor het moeilijk wordt écht met haar mee te voelen.    

‘Hoewel Cress er helaas niet bij kon zijn, was ik ontzettend trots Thornes date te zijn toen hij de medaille in ontvangst nam.’      

Waar in eerdere delen de gedachten en gevoelens ervoor zorgden dat de boeken écht spannend werden, moet dit boek het hebben van de dialogen. Helaas gaat daarmee een deel van de spanning verloren.    

Bovendien wordt het op deze manier lastiger te wisselen van personages. Meyer wisselt af en toe tussen IKO en Cinder, maar laat de andere helden meer buiten beschouwing. Hoewel het verhaal vooral om IKO draait, hunkert de lezer naar kennis over de anderen. Vanuit IKO’s perspectief en korte perspectiefwisselingen krijgen ze wel wat informatie, maar meer dan een beetje is het niet. Alle personages verliezen daardoor de diepgang die ze juist nodig hadden om te kunnen overtuigen.    

Toch is ook IKO aantrekkelijk. De humoristische schrijfstijl van Meyer draagt daar flink aan bij. Regelmatig overheerst in de uitingen van IKO of een ander personage ironie of sarcasme en door de filmische weergave van het verhaal worden deze situaties daadwerkelijk grappig. Ook de actievolle scenes en de talloze plotwendingen zorgen ervoor dat ook dit deel geen moment verveelt.    

Wie zichzelf de kans geeft te wennen aan de grafische weergave van IKO en accepteert dat dit kansen en gebreken tot gevolg heeft, vindt in IKO een aantrekkelijke opvolger, dat roept om nóg een vervolg.