Dreiging alom

Jachthonden van Jørn Lier Horst is in het buitenland een waar succes. Het won de Glazen Sleutel, de Gouden Revolver én de Prijs van het Genootschap van Zweedse misdaadschrijvers voor de beste misdaadroman; een veelbelovend rijtje. Kan het nieuwe deel in het Wisting kwartet de Nederlandse lezer ook boeien? Een vertaling van Kim Snoeijing moet het bewijs leveren.

Jachthonden betreft het verhaal van rechercheur Wisting. Zijn dochter, Line, is journaliste en de twee leven, als het gaat om hun werk, bij vlagen op gespannen voet. Op een dag meldt Line Wisting dat er een artikel over een oude zaak van hem geplaatst gaat worden. Het betreft de zaak rondom de moord op Cecilia Linde. Wisting leidde de zaak en nu blijkt dat er bewijsmateriaal vervalst is. Wisting wordt geschorst en de zaak wordt tot op de bodem uitgezocht.

Tegelijkertijd lijkt er een tweede – en later derde – probleem in aantocht. Het lichaam van Jonas Ravneberg wordt gevonden; hij is vermoord. De recherche lijkt vanaf het eerste moment in het duister te tasten. Wie heeft de moord op zijn geweten? Heeft de moord met eerdere moordzaken te maken? Wisting kijkt vanaf de zijlijn toe.

Het verhaalconcept in Jachthonden lijkt uiterst geijkt. De hoofdpersonages zijn een journalist en een rechercheur; menig boek kent die keuze: het aloude spanningsveld vormt een interessante basis. De rechercheur heeft niet alles in zijn leven op een rijtje en de journaliste is té nieuwsgierig en gaat maar al te graag op de stoel van de rechercheur zitten; ook daarin is Jachthonden een dertiende in een dozijn. Daarbij is ook het verhaalconcept zelf niet overtuigend: er wordt een moord gepleegd, een oude moord wordt opnieuw bekeken en er wordt naarstig gezocht naar verbanden.

Echter, de manier waarop Lier Horst het verhaal uitwerkt, is aantrekkelijker. Waar hij in het begin van het verhaal gebruik maakt van overbodige sfeertekening – ‘‘Vreemd weer, trouwens, om in te wandelen,’ merkte het meisje op. ‘Het giet. De hele avond al.’ Line gaf het meisje gelijk, maar besteedde er verder geen aandacht aan.’ – vermindert dit in de loop van het verhaal en komt de ware spanning boven. Zorgvuldig wordt deze spanning opgebouwd. Heel nauwgezet geeft de auteur de lezer beetje bij beetje informatie over de moorden in het verleden en de zaak in het heden. Door de talloze details in het verhaal ga je als lezer al snel op zoek naar de verbanden. Ogenschijnlijk nutteloze opmerkingen, hier en daar wel wat goedkoop, zorgen daarbij voor extra verdachtmakingen: ‘‘Ik denk eigenlijk niet dat hij náár Fredrikstad verhuisde,’ antwoordde hij. ‘Het maakte niet zoveel uit waar hij ging wonen. Ik denk eerder dat hij ergens vandáán vertrok.’’ Waar het verhaal hier en daar geloofwaardigheid verliest, door acties en gedragingen van de hoofdpersonen, blijft het bovenal aantrekkelijk door de variatie die het bevat.

Helaas bevat Jachthonden ook de gebreken van menig thriller. Lange tijd wordt de spanning goed opgebouwd en zoek je als lezer mee naar de antwoorden. Helaas komt er dan ineens een doorbraak, die compleet uit de lucht lijkt te vallen. Jachthonden maakt zich schuldig aan dit gebrek; vlak voor het einde lijken in meerdere zaken plotseling doorbraken te zijn. Helaas verdwijnt hierdoor een deel van de spanning. De lezer wordt buitenspel gezet in het onderzoek en kan slechts toekijken hoe alles voor zijn neus opgelost wordt.

Al met al blijkt Jachthonden een onderhoudende thriller. Met stereotyperingen, een niet vernieuwend plot en ietwat bijzondere toevalligheden boet het in aan kwaliteit. Echter, de schrijfstijl en de spanningsopbouw maken veel goed.