Gelukzalig kerstgevoel

Romantisch, humoristisch, ernstig en heel erg feelgood met een vleugje diepgang. Met die woorden vat je Let it snow het beste samen. John Green, Maureen Johnson en Lauren Myracle bundelden hun krachten en lieten hun sneeuwverhalen samenkomen. Het gevolg is een heerlijk kerstverhaal dat weliswaar geen normbrekend thema, diepgaande verwijzingen of bijzondere taal bevat, maar dat je achterlaat met het gelukzalige kerstgevoel.  

Johnson start met Jubilees verhaal. Haar ouders zijn vlak voor kerstmis vertrokken naar een Flobie-fair voor onderdelen voor hun Flobie-kerstdorp. Ze raken betrokken bij rellen en worden opgepakt. Jubilee moet met de trein naar haar ouders toe en dat betekent dat ze vriendje Noah niet zal zien met Kerst. Dan komt ze in een sneeuwstorm terecht en ontmoet ze Stuart. Hij zet haar leven op z’n kop.

Johnson start haar verhaal chaotisch: ze stelt Jubilees gedachtegang voorop. Je doorkruist Jubilees leven aan de hand van haar gedachten. Het gevolg is een aantrekkelijk verhaal, met een hoog tempo. Johnsons levendige beschrijvingen bezorgen je een lach bij voorspelbare situaties, maar ook een gevoel van verdriet op de momenten dat Jubilee het lastig heeft: ‘Geen “ik hou van je.” Geen “zonder jou is Kerstmis niet compleet.”’  

Greens verhaal gaat over Tobin en zijn vrienden Duke en JP. Tobin ontdekt dat er een groep cheerleaders is ingesneeuwd in een koffiebar. Hij besluit zo snel mogelijk met het spel Twister bij hen langs te gaan om de dames te verleiden. Helaas wil zijn auto Carla niet meewerken...  

Greens verhaal kenmerkt zich door de humoristische passages. Zijn taalgebruik is beeldend, waardoor fragmenten een filmisch karakter krijgen. Bovendien is zijn schrijfstijl bij vlagen gortdroog: ‘Ik reageerde op die ontwikkeling met het verfijnde taalgebruik waar ik om bekendsta: “Shit shit shit shit tering tering shit.”’ Daarbij zet Green in weinig bladzijden drie volledig verschillende types neer. De stoere, maar lieve Duke en de bedachtzame Tobin staan lijken lijnrecht tegenover de humoristische JP te staan: "Om heel eerlijk te zijn, ik denk dat het optimale aantal wielen voor Carla vier is. En momenteel staan slechts drie wielen fysiek met Carla in verbinding, en dat is geen ideaal aantal."  

De humor van Green vervaagt helaas in Myracles verhaal over Addie. Doordat ze in haar schrijfstijl veel meer gebruikmaakt van beschrijvingen dan Green, doet het verhaal in het begin saai aan. Gelukkig keert ze het tij.  

Addie had een relatie met Jeb, maar ze heeft een fout gemaakt door te zoenen met Charlie. Nu de relatie over is, voelt ze zich ongelukkig. Terwijl ze een manier probeert te verzinnen om Jeb terug te krijgen, moet ze ook nog haar werkzaamheden in de Starbucksbar uitvoeren én moet ze varkentje Gabriel voor haar beste vriendin ophalen. Deze combinatie vormt een bron voor allerlei problemen.  

Waar in de andere verhalen romantiek en humor de boventoon voeren, kiest Myracle voor ernst. Ze laat je meekijken met Addie. Al snel ontdek je dat Addie de 'trut' in het verhaal is: zij zoent met een ander, zij laat haar vriendinnen in de steek. Ze gedraagt zich egocentrisch, maar toch leef je op een of andere manier met haar mee. Haar besef, dat groeit tijdens het verhaal, doet dan ook pijn: ‘Ik was een kloothoofd. Ik was net zo’n ontzettend kloothoofd als Charlie.’ Vanaf dat moment probeert Addie haar leven te beteren en blijft ze niet langer hangen in zelfmedelijden. Anders dan Green en Johnson maakt Myracle gebruik van diepgaandere thematiek. Heel summier komt het onderwerp egoïsme om te hoek kijken.  

In de slotpassages van Let it snow komen de drie verhalen samen en vinden alle hoofdpersonages hun weg naar het podium, op een voorspelbare manier. De kerstgedachte, waarin iedereen gelukkig is, krijgt de volle aandacht. Let it snow doet hiermee niet onder voor films als Love actually. Veel diepgang bevat het boek niet, maar door wisselende verhalen, opvallende schrijfstijlen en mooie combinaties van romantiek, humor en ernst is deze feelgoodroman prima leesvoer voor een avondje lekker bij de kachel.