Zwarter dan Sneeuwwitje blijkt Rupsje Nooitgenoeg

‘Channary was altijd een betere danseres, een betere zangeres, ze was beter in manipulatie, in alles. Maar ha! Ik ben een betere koningin, en dat weet nu iedereen!’ In Levana maken we kennis met de moderne versie van Sneeuwwitje. Levana, vertaald door Sandra C. Hessels, vormt het deel 3.5 uit ‘The Lunar Chronicles’ en is nóg gemener, slechter, killer en harder dan Sneeuwwitje destijds deed vermoeden. Marissa Meyer slaagt er opnieuw in een klassiek sprookje om te vormen tot een modern verhaal in een fantasyjasje. Bovendien bevat Levana nét iets meer: het geeft antwoorden op vragen uit eerdere delen.  

In Levana keert de lezer terug in de tijd en landt hij op Luna. Hij maakt kennis met Levana en haar veel knappere zus Channary. Wanneer de ouders van de dames overlijden, wordt Channary gekroond tot koningin van Luna. Levana, die tot over haar oren jaloers is op haar zus, kan dit maar slecht hebben. Tegelijkertijd kan ze het maar moeilijk accepteren dat haar grote liefde, Evret, getrouwd is met de mooiste vrouw van de maan – Stolice – en een kindje verwacht: Winter.  

Levana zou Levana niet zijn wanneer ze niet probeert te krijgen wat ze wil. Wanneer de vrouw van Evret overlijdt, grijpt Levana haar kans en middels haar ‘glamour’ laat ze zichzelf lijken op de vrouw van Evret. Op die manier chanteert ze de man net zo lang, tot hij met haar trouwt. Helaas blijkt Levana een Rupsje Nooitgenoeg die enorm veel last heeft van haar jaloezie: ze zal alles op alles zetten om machtiger te worden dan haar knappe zus. Daarbij gaat ze over lijken.  

Anders dan in eerdere delen blijft Meyer in Levana bij één perspectief: het perspectief van Levana. Al snel blijkt dit een bijzonder goede keuze. Wie de eerdere delen heeft gelezen laat Levana met een 3-0 achterstand beginnen: ze is kil, gemeen en uiterst harteloos. Meyer buit dit vervolgens uit. Ze maakt Levana tot een lelijke vrouw, die in een hopeloos nare situatie zit, zo vindt ze zelf. Als lezer kun je eigenlijk louter lachen om wat haar overkomt. Het voelt een beetje als gerechtigheid. Lange tijd heb je dan ook geen enkele vorm van medelijden met Levana en dat maakt Levana een bijzonder boek: de hoofdpersoon is geen held, maar lijkt, tot slechts een paar bladzijden voor het einde, eerder de vijand.  

Tegelijkertijd is de ongekende jaloezie van Levana een bron van vertier. Meyer werkt de gedachtegangen en de meedogenloosheid van de queen-bee tot in detail uit, waarbij ze het bizarre niet schuwt. Ze gaat verder dan Sneeuwwitje en maakt haar ‘heks’ tot een harteloos wezen dat voor eenieder onbegrijpelijk is. Tegelijkertijd behoudt ze klassieke details uit het sprookje en verwerkt die op natuurlijke wijze in haar vlot vertelde verhaal met boeiende dialogen. In het begin van het verhaal creëert ze bij de lezer al een naar onderbuikgevoel en naarmate het verhaal vordert, vergroot ze dit gevoel. Goed uitgewerkte types (want erg diepgaand zijn ze niet) maken het verhaal levendig en laten je nekharen bij vlagen rechtovereind staan: ‘Nou, dan sluit je ze toch op in een stel kooien, zoals je dat met andere beesten ook doet? Dan noemen we het een straf voor de moord op mijn ouders.’  

Wie Sneeuwwitje een beetje kent, kan het verloop van Levana raden en komt op dat gebied geen grote verrassingen tegen. Echter, het boek blijft interessant door alle andere lijntjes en het goed uitgewerkte verhaal. Het vormt het boek van alle antwoorden op vragen die in eerdere delen zijn ontstaan en vertelt meer over de beweegredenen van Levana. Meyer knoopt alle verhalen aan elkaar en brengt ze naar de bron in Levana. Ze vertelt opnieuw over de strijd tussen Aarde en Maan, maar nu vanuit het perspectief van de tegenstander. Daarmee vormt het boek een prima overgang naar het vierde deel uit de ‘The Lunar Chronicles’: Winter.