Beschaafd en functioneel, maar vanbinnen een beetje raar

‘Ja, het is waar. Maar ook: nee, ik heb het allemaal verzonnen.’ Het zijn de woorden van Laurie Frankel in het nawoord van Poppy en Claude. Anders dan romanpersonage Rosie met vijf kinderen, heeft Frankel maar één kind en is ze geen arts. Waar ligt dan de overeenkomst? In het transgendergebied. Zowel het kind van Rosie als het kind van Frankel werd geboren in het verkeerde lichaam. Poppy en Claude, vertaald door Marion Drolsbach, vertelt het interessante en emotionele verhaal van moeder Rosie; trots op haar kind, maar bang voor de toekomst.

Wanneer Penn en Rosie al vier kinderen hebben, raakt Rosie na avontuurlijke seks opnieuw zwanger. Wederom krijgen ze een jongen en met Claude is het jongensgezin compleet. Al snel blijkt Claude anders dan Ben, Roo, Orion en Rigel:

“Als ik groot ben en een meisje word, begin ik dan weer van voren af aan?”

Claude draagt het liefst jurkjes, speelt graag met meisjesspeelgoed en lijkt in zijn gedrag absoluut niet op de stoere jongens om hem heen. Rosie en Penn ontdekken dat Claude misschien geen Claude is. Ze vragen bij meneer Tongo advies en vanaf het vijfde levensjaar gaat Claude van de een op de andere dag niet meer als Claude, maar als Poppy naar school. Helaas begint voor alle familieleden vanaf dat moment een onzekere toekomst waarin familiegeheimen, verdriet, maar ook enorme trots parten zullen spelen.

Met Poppy en Claude scoort Frankel. Ze beschrijft een indrukwekkend verhaal, waarbij ze de plot uiterst geloofwaardig maakt. Ze benoemt slechts een paar levensjaren van Claude, maar werkt die tot in de puntjes uit. Scenisch weergeven gebeurtenissen en bijzonder realistisch uitgewerkte dialogen zijn daarbij helpend; ze versterken het geloofwaardigheidsgehalte. Bovendien richt Frankel zich op de kleine dingen, in plaats van louter op de grote. Penn en Rosie confronteren de lezer met alle logische problemen die ze in het leven met Claude tegenkomen. Het zijn daarbij niet alleen de grote problemen, zoals de dag waarop Claude als meisje naar school gaat, maar ook de kleine; de logeerpartijtjes en de balletlessen. Juist die details duwen de lezer met de neus op de feiten; bijna 24/7 word je geconfronteerd met het verkeerde lichaam.

Niet alleen het verhaal in Poppy en Claude is bijzonder goed uitgewerkt. Ook de personages maken indruk. Frankel zet met de vijf zoons vijf zeer verschillende types neer, waarbij ze elk karakter zorgvuldig uitwerkt. Daarnaast is er veel aandacht voor Penn en Rosie. Hun eeuwige twijfel, ‘doe je het wel goed’, speelt het hele verhaal een rol. Hun soms tegengestelde meningen eveneens. Frankel focust zich binnen het verhaal op Rosie en werkt haar personage het meest volledig uit. Dit schept een bijzondere kijk op de thematiek. De transgender zelf komt niet aan het woord, maar een naaste.

“Ik had hulp nodig om een jongen te zijn. Ik had geen hulp nodig om anders te zijn - ik bén anders - maar om hetzelfde te zijn. Ik had hulp nodig om net als jullie te zijn, en niemand heeft me geholpen, en nu is mijn leven - allebei mijn levens - voorbij. Ik kan geen Poppy zijn en ook geen Claude. Ik kan niemand zijn.”

Uiteindelijk is het de schrijfstijl van Frankel die het verhaal afmaakt. De bijzondere plot en de sterke karakters laveren in een goed opgebouwd verhaal dat door de schrijfstijl vanaf de eerste letter aandacht trekt. Frankel belicht de genderthematiek uitstekend en maakt de lezer deelgenoot van alle gebeurtenissen. Ze combineert humor met ernst en weet de emotionele kant van het verhaal uit te buiten. Het verhaal is intiem en als lezer voel je wat Rosie, Penn en de jongens voelen. De angst voor de intense gemeenheid van omstanders, ‘‘ ‘Als je een jongen bent, kun je geen jurk dragen. Als je een meisje bent, moet je het toilet van de schoolzuster gebruiken.’ ‘Maar meisjes gebruiken het meisjestoilet,’ zei Claude. ‘Maar jij bent geen meisje,’ zei juf Appleton knarsetandend”, staat scherp tegenover de trots die je voelt voor Claud/Poppy. Juist deze spagaat maakt Poppy en Claude tot Poppy en Claude.