Dramatiek neemt de overhand

“Het was onwerkelijk om haar drie ex-vriendinnen hier te zien zitten. De laatste keer dat ze hier samen op de achterveranda hadden gezeten, was aan het eind van de brugklas geweest.”

Sara Shepard lijkt in Perfectie, het derde deel uit de ‘Pretty Little Liars’- serie, het geduld van de lezer te belonen. Zouden de dames dan eindelijk echt bij elkaar komen om zich te verzetten tegen A? Helaas geeft Shepard valse hoop: om meer dan een samenkomst van een paar minuten gaat het niet. Perfectie vormt dan wel een logisch vervolg op de eerste twee delen, Shepard scoort te makkelijk met een overdosis dramatiek en is niet vernieuwend in het derde deel. Het verhaal blijft doorkabbelen en bevat erg veel drama en bizarre elementen.

De start van Perfectie loopt niet lekker. Met het overbekende concept waar Shepherd in het eerste hoofdstuk de dames wederom terug laat gaan naar de laatste weken met Allison, vat ze de vorige twee boeken samen. Waar ze dit in Vertrouwen speels oploste, vervalt ze hier in een belerende toon. Voor de zoveelste keer vertelt ze dat Ali verdwijnt en wat de verhouding is tussen de meiden. Als lezer krijg je het gevoel niet serieus genomen te worden. Vervolgens neemt ze je mee naar het heden en krijgt het verhaal van de vier ‘restvriendinnen’ een vervolg.

Al snel blijkt de ellende uit Vertrouwen niet voldoende. Shepard gooit er een schepje bovenop met een enorme dosis leedvermaak. Als lezer wacht je al sinds de eerste twee delen op tegenslagen. De portie leedvermaak kan niet genoeg zijn. Shepard komt nu eindelijk tegemoet aan die wens. Spencers gestolen essay wordt natuurlijk genomineerd voor een prestigieuze wedstrijd en Spencer staat ongewild meer dan ooit in de belangstelling. Emily heeft een relatie met Maya en dat wordt niet door haar ouders geaccepteerd. Aria wordt door haar moeder uit het huis gegooid en gaat bij vriend Sean wonen, terwijl leraar Ezra weer in beeld komt. Hanna lijkt haar vriendschap met Mona meer dan ooit op het spel te zetten. Ze dreigt haar status als populair highschoolmeisje te verliezen. Waar A zich korte tijd stilhoudt in de start van het boek, neemt zij later meer en meer het woord. Ze bereikt de meisjes niet meer alleen via sms’jes en mailtjes, maar ook via berichten op openbare plekken. Wanneer ze daadwerkelijk wraakacties gaat uitvoeren, zijn de meiden hun leven niet meer zeker.

Net als eerdere delen staat Perfectie bol van de grote onuitgewerkte thema’s. Toch maakt Shepard meer dan anders een keuze. Ze werkt de homoseksualiteit van Emily diepgaander uit, terwijl ze andere onderwerpen onderbelicht laat. Bijzonder en opvallend daarbij is de verwerking van het boek De rode letter. Shepard gebruikt de gedachtegang achter dat boek om haar eigen verhaal vorm te geven: “Welke waarde moeten wij hechten aan wraak, schuld en boete?” Helaas laat ze kansen liggen. De rode letter biedt duidelijk meer overeenkomsten dan louter het gebruik van de letter A.

“Ze zou hem een kort, bits mailtje sturen, zodat hij precies wist waar hij met haar stond: nergens.” Langzaam maar zeker krijgen de meiden vorm en worden hun karakters uitgewerkt. Dat resulteert in antipathie. Alleen Emily kan de nodige sympathie verwachten, Hanna, Aria en Spencer worden gemener en verzanden meer en meer in hun eigen opgezette leugens. Met de typering van deze overduidelijke leugenaars creëert Shepard een interessant verhaalgegeven. Ondanks het feit dat je de dames niet kunt waarderen, maken ze het verhaal boeiend en hoop je dat ze ergens tegen de lamp lopen. En dat gebeurt. Meerdere malen gebruikt Shepard bizarre of juist clichématige verhaalwendingen om de dames te laten verzuipen in ellendige gebeurtenissen. Zeer ongeloofwaardig, maar wel goed voor het verhaalverloop.

Na een afgezaagd einde, waarbij de dames wederom samenkomen op een feest, laat Shepard A aan het woord. Deze A belooft veel goeds voor het volgende deel, Waarheid. Hopelijk kan Shepard haar beloften waarmaken en weet ze van dit deel een waardig vervolg te maken.