Het wonderlijke clichésprookje vol eendagsvliegjes

Er was eens, lang geleden, een meisje dat diepongelukkig was. Haar relatie met de knappe Peter was over. In een openhartige brief vertelt ze wat ze werkelijk voelt: ‘Je hebt me mijn eerste romantische verhaal gegeven, Peter. Alsjeblieft, laat het nu niet afgelopen zijn.’ De start van PS Ik hou nog steeds van je door Jenny Han zou zo in enig sprookjesboek kunnen staan. Echter, we hebben hier te maken met het vervolg op Aan alle jongens van wie ik hield. Een zoetsappig, maar vooral heerlijk voorspelbaar liefdesverhaal vol leedvermaak dat perfect aansluit op het eerdere verschenen eerste deel.  

Gelukkig komt Lara Jeans grote zus Margot, zelf ook overmand door liefdesverdriet, met dé perfecte oplossing: praat met Peter. Slechts één ‘sorry’ is voldoende en na één bioscoopdate stellen Peter en Lara Jean een nieuw contract op. Eén zin, één niemendalletje, zal zorgen voor problemen, zo ziet iedere lezer: ‘Lara Jean en Peter zullen elkaars hart niet breken.’ Nog geen week later is het raak: een of andere Anonybitch heeft een filmpje van Peter en Lara Jean op het internet gezet en Peter lijkt Genevieve niet te kunnen vergeten. Wanneer hartenbreker John dan ook nog weer ten tonele komt, lijkt een schriftelijke versie van GTST geboren.  

Vanaf de eerste bladzijde druipt dit verhaal van de zoetsappige gebeurtenissen en liefdesperikelen. Han houdt zich in alle opzichten aan de ongeschreven regels voor een succesvol liefdesverhaal. Haar verhaal is überromantisch en staat tegelijkertijd bol van ellende. Ze hanteert een overbekend verhaalconcept, waarbij ze niets aan het toeval overlaat. Het verhaal is zo akelig voorspelbaar, dat het bijna weer verrassend is. Daarbij trekt Han alle clichés, van sneeuwbollen en sneeuwstormen tot overspelige jongens en van onbekende bekende kleinzoons tot datende vaders, uit de kast. De opeenstapeling van problemen en ellende zorgen voor de broodnodige portie leedvermaak en maken PS Ik hou nog steeds van je tot een heerlijk verhaal om jezelf eens goed in te verliezen.  

Daarbij geven diverse stereotyperingen het verhaal een extra duw in de richting van de toch al voorspelbare hoek. De stiekem verliefde vader, Don Juan John, gemene heks Genevieve en betweterig zusje Kitty vormen bekende pijlers. Met ‘oma’ Stormy kiest Han het perfecte personage om eens goed van leer te trekken tegenover de huidige generatie en hun manier van verkering hebben: ‘Onthoud dit goed, Lara Jean. Jij verkiest wie, hoe ver en hoe vaak, of helemaal niets.’ Ook de toch wel oppervlakkige Lara Jean handelt en denkt precies zoals eenieder vooraf had gedacht. Als een slachtoffer van het soapregime overkomt haar, zoals verwacht, probleem na probleem. Elke ontwikkeling die zij doormaakt had vooraf uitgetekend kunnen worden.    

Dat het verhaal geheel niet vernieuwend is en de personages wel erg stereotiep zijn, lijkt lange tijd geen probleem. Al snel steelt Lara Jean het hart van de lezer en menigeen zal kunnen lachen om de door Han geschetste situaties. Het zijn echter de talloze eendagsvliegjes die Han in haar boek loslaat die het verhaal minder succesvol maken. Een enkele ontmoeting met oude bekende Lucas, de plotseling uit beeld verdwenen Margot met haar liefdesproblemen en de pogingen van Kitty en Lara Jean om vader te laten daten; als eendagsvliegen verschijnen en verdwijnen ze weer.  

Het taalgebruik in PS Ik hou nog steeds van je doet aantrekkelijk aan. Korte zinnen, realistische dialogen en mooie beschrijvingen maken het verhaal goed te lezen. Helaas is hetzelfde taalgebruik op diverse plaatsen stilistisch onaantrekkelijk. Hier en daar storen te kunstmatig geformuleerde zinnen en te expliciete vermeldingen het verhaalverloop: ‘‘Nou, dan wens ik je toch maar een gelukkig nieuwjaar.’ Nu doe ik sarcastisch, en dat is erg bevredigend.’  

Met een aandoenlijk einde laat Han de lezer afscheid nemen van de geliefde Lara Jean. PS Ik hou nog steeds van je behoort daarmee tot de wereld van clichés en vormt daarbinnen zelfs weer een cliché, maar laat lezers meer dan genieten.