Zeg roodkapje waar ga je heen, zo alleen…

‘Ze wist niet dat de wolf
een kwaadaardig dier was,
en was niet bang voor hem.’

Waar Cinderella doorschemerde in Cinder, het eerste deel van ‘The Lunar Chronicles’, kiest Marissa Meyer in het tweede deel, Scarlet, een ander sprookje als basis: het gruwelijke Roodkapje. Wederom vervormt ze het en plaatst ze klassieke figuren in een futuristische wereld. Slechts één zin heeft ze nodig om de lezer volledig terug te plaatsen in de wonderlijke Lunarwereld:

‘Scarlet stuurde het luchtschip langzaam omlaag, in de richting van de steeg achter de Rieux Taveerde, toen het portable scherm dat op de passagiersstoel lag opeens een ping! liet horen, meteen gevolgd door een computerstem: ‘Comm ontvangen voor mejuffrouw Scarlet Benoit, afkomstig van de afdeling Vermiste Personen van de politie in Toulouse.’’

Vrij direct knipt Meyer Scarlet op in verschillende verhaallijnen. In het begin van het verhaal wordt Scarlet geïntroduceerd. De oma van Scarlet is verdwenen en dit Franse meisje is vastberaden haar oma terug te vinden. Ze is ervan overtuigd dat haar oma ontvoerd is. Wanneer ze in de Taveerne is, wordt haar aandacht geprikkeld door Wolf, een straatvechter. Ze ontdekt dat hij een Lid van de Orde was en durft hem amper te vertrouwen. Echter, Wolf lijkt de ongewilde bad guy. Zijn verleden heeft hem getekend en hij wil niet slecht zijn. Hij biedt zichzelf als hulp aan in de zoektocht naar Scarlets oma.

Terwijl Scarlets verhaal een interessante kern in Scarlet vormt, ijlt het verhaal van Cinder en Kai op een prettige manier na, om vervolgens opnieuw vorm te krijgen. Op die manier legt Meyer een duidelijke, maar natuurlijke link met het eerste deel uit de serie. Direct na haar opsluiting weet Cinder, prinses Selena, samen met medegevangene Thorne te ontsnappen. Ze vluchten in de richting van Frankrijk en gaan op zoek naar de roots van prinses Selena. Cinder verzaakt echter te vertellen dat zíj Selena is. Ondertussen weet ook Kai van Cinders ontsnapping. Hij zet alles op alles om haar terug te vinden, in de hoop dat Levana geen oorlog zal ontketenen. Met de rug tegen de muur moet hij beslissingen nemen die hij liever niet nam.

‘Enerzijds was de wolf een wild beest, een roofdier, een plaag. Anderzijds een verlegen dier dat te vaak verkeerd werd begrepen door de mensheid.’ Net als Cinder lijkt Scarlet te scoren als het gaat om verhaalconcept en beschrijving van de setting. De typisch Lunariaanse futuristische wereld die Meyer in Cinder creëerde werpt ook in Scarlet zijn vruchten af. Het verhaal is spannend, herkenbaar en tegelijkertijd vernieuwend. Bovendien is de keuze voor het sprookje Roodkapje zeer effectief: het wekt argwaan op bij de lezer. De wellicht naïeve Scarlet, ‘Ik ga op bezoek bij mijn grootmoeder’, lijkt volledig te vertrouwen op de stereotiepe Wolf. Echter, is hij geen wolf in schaapskleren? In Roodkapje zorgde de wolf immers voor …

Ook in Scarlet beroept Meyer zich af en toe op clichébeelden en voorspelbaarheden, zonder het verhaal echt pijn te doen. De opbloeiende romance tussen Wolf en Scarlet kan niet uit blijven en is allesbehalve origineel, maar geeft het verhaal nét het beetje extra: een vleugje romantiek. De wendingen omtrent Wolf zijn ook niet geheel onverwacht, maar zorgen voor een spannend en actievol verhaal. Bijzonder goed gevonden daarbij zijn de gesprekken tussen Wolf en Scarlet. Het boek vindt hier zijn diepgang en nodigt de lezer uit tot graven in de psyche van de personages.

Naarmate het verhaal vordert, nemen ook de wendingen (sommige goed gekozen, andere zeer plots, onafgemaakt en onbegrijpelijk) toe. Een roerig en actievol laatste deel leidt de lezer naar de brug die Scarlet verbindt met Cress. Meyer smelt de verhalen van Scarlet en Cinder langzaam samen en creëert een nieuw, eigentijds verhaal dat zijn vervolg vindt in het derde deel van ‘The Lunar Chronicles’. Een soort Cinderella meets Little Red Riding Hood, maar dan anders. Het goed uitgewerkte Scarlet belooft veel goeds voor de rest van de serie.