Ordinair liefdesverhaal in een demonenjasje

‘Hij opende zijn mond, maar klemde zijn kaken weer op elkaar en gooide de bebloede handdoek op mijn trui.
“Die snee gaat niet genezen, dat zal ook niet gaan gebeuren door dat ijzeren lemmet en dat is verdomme...”
“Gevaarlijk voor demonen. Fijn. Heb ik dat weer.”’  

Na een korte introductie waarin half wachter half demon Layla haar leven uit Witheet samenvat, zadelt ze de lezer direct met haar nieuwe probleem op: ze kan geen zielen meer zien. Nog volledig in rouw vanwege Roths vertrek moet ze haar leven opnieuw vormgeven.  

Steenkoud vormt het tweede deel in de paranormale ‘Dark Elements’-serie van Jennifer L. Armentrout. Waar het eerste deel wankelde door de wisselende kwaliteit, is dit probleem in het tweede deel verergerd. Na een spannend en veelbelovend begin, verzandt Steenkoud in een mager, simpel liefdesverhaal waarbij het paranormale een onbelangrijke bijrol vertolkt.  

Langzaam went Layla aan haar nieuwe leven zonder Roth. Ze begint een relatie met wachter Zayne, gaat naar school met Sam en Stacey en houdt zich verre van zielen opzuigen. Wanneer grote liefde Roth terugkeert op de aarde, staat haar leven op de kop. Ze moet een keuze maken tussen hem en Zayne. Roth vertelt over de geboorte van een Lilin. Die Lilin moet gevonden worden, voordat de alfa’s dat doen. Aartsvijanden Roth en Zayne moeten opnieuw samenwerken om de klus te klaren.  

Armentrout start Steenkoud aantrekkelijk. Met gedetailleerde beschrijvingen creëert ze voor de lezer een herkenbare wereld, waarin het paranormale een schijnbaar normale rol speelt. Natuurlijke dialogen zorgen ervoor dat de op het oog ongrijpbare Layla, Roth en Zayne menselijke trekjes krijgen. Daarbij hanteert Armentrout een hoog verhaaltempo, waarbij het verhaal bol staat van gebeurtenissen vol actie. De lezer heeft de ene gebeurtenis nog niet verwerkt, of Layla komt het volgende probleem tegen. Dit concept slaat aan: het verhaal verveelt geen moment. Bovendien worden de twee werelden - de paranormale en de gewone wereld - in Steenkoud goed weergeven. Armentrout slaagt er in het leven van Layla als half demon, half wachter op natuurlijke wijze te combineren met haar leven als schoolmeisje. Dit resulteert in een verhaal waarin de verhouding fantasy en realiteit natuurlijkheid uitstraalt en goed te volgen is.  

'Liefde is een rare gewaarwording. Je denkt dat je er grip op hebt en het gevoel kunt begrijpen, om er later achter te komen dat het slechts een voorproefje was van wat het werkelijk inhoudt.'

Helaas stopt daar de magie van Steenkoud. Witheet werd bijzonder door de verwijzingen naar klassieke mythen en het functioneel gebruik van symbolen. Steenkoud mist deze diepgang. Armentrout dompelt de lezer onder in een overdosis liefde. Layla zwelgt regelmatig in zelfmedelijden en alles lijkt om de liefde te draaien. Met de terugkomst van Roth wordt het liefdesgehalte in het boek zelfs zo hoog dat eenieder het ware probleem in het boek vergeet: de wereld moet gered worden. Waar de aardse liefde in het eerste deel de koppeling tussen de twee werelden verzorgde, komt het hier te veel op de voorgrond te staan. Steenkoud verzandt in een simpel, maar overdreven liefdesverhaal dat eerder ergernis dan vertedering opwekt.  

Tegelijkertijd kampt Steenkoud met dezelfde aloude problematiek als Witheet. Waar enerzijds prachtige en gedetailleerde passages in combinatie met aantrekkelijke scènes vol actie het verhaal boeiend maken, doet eenzelfde hoeveelheid gekunstelde scènes afbreuk aan het verhaal. Regelmatig voegt Armentrout weer een niet-realistisch element toe aan het tot dan toe net begrepen verhaal, waardoor ze de lezer de kans ontneemt te wennen aan de andere wereld. Daarbij verzaakt ze in het aanbrengen van diepgang bij de personages. Het blijven papieren monsters, stuk voor stuk.  

Ruim 370 bladzijden lang lijkt Steenkoud slechts een aanloop naar het derde deel. Liefde overheerst en er gebeurt veel met de personages, zonder dat er écht wat gebeurt. Het maakt de lezer leesmoe. In de laatste bladzijden keert het tij: Armentrout sluit Steenkoud af met een zinderend, spannend en onverwacht slot. Op die manier weet ze de lezer met dit matige boek te interesseren voor deel drie: Ademloos.