Voorspelbaar, maar toch geslaagd

Na de eerste twee nieuw verschenen delen uit de ‘Hush, Hush’-serie bleef het even stil, maar Stilte verbreekt de stilte rondom Nora en Patch. Met het zeer aantrekkelijke verhaal vol spannende gebeurtenissen maakt Becca Fitzpatrick van dit deel een succesje. Waar het verhaal af en toe erg voorspelbaar of ongeloofwaardig overkomt, boeit Stilte wel door het hoge tempo en de geslaagde compositie.  

‘De waarheid was dat ik me nooit meer veilig zou voelen en mijn leven nooit meer terug zou krijgen als ik me niet zou herinneren wat er de afgelopen vijf maanden was gebeurd, vooral de laatste elf weken.’ Net als in Crescendo start Fitzpatrick met een proloog om een aanloop naar het verhaal te maken. Vervolgens reizen we drie maanden verder in de tijd: Nora is ontvoerd geweest en weet niets meer van de afgelopen vijf maanden. Patch is verdwenen, Nora kan hem zich niet eens meer herinneren. Toch blijft ze, via dromen en hallucinaties, aanwijzingen krijgen over wat er gebeurd is. Vriendin Vee, Marcie, Nora’s moeder en Hank zwijgen in alle talen en doen geheimzinnig.  

Nora accepteert de situatie niet en besluit meerdere keren, soms tot ergernis van de lezer, het ouderlijk huis te ontvluchten. Hier zet de auteur een ongeloofwaardig beeld neer: hoe kan het dat Nora elke keer ongezien of ongestraft hele nachten weg kan blijven? Deze ingreep lijkt uitsluitend noodzakelijk om de verhaallijn te kunnen creëren. Tijdens haar nachtelijke uitjes ontmoet ze al snel Jev en Scott: gezworen vijanden van elkaar. Beetje bij beetje krijgt ze informatie over de afgelopen vijf maanden en ontdekt ze dat haar leven in gevaar is.  

Het geheugenverlies van Nora zorgt vanaf de eerste bladzijde voor een boeiend geheel: wij weten meer dan zij. Waar de rollen van Scott of Patch in Crescendo groot en belangrijk waren, blijkt nu dat Nora van hun bestaan niets weet. Fitzpatrick gebruikt een originele manier om elementen uit eerdere delen van de serie te bespreken: via hallucinaties en verhalen van Scott komt Nora meer over haar geschiedenis te weten. Hiermee vervalt de auteur gelukkig niet in het eindeloos herhalen van dingen uit Crescendo, maar maakt ze van Stilte een nieuw, eigen verhaal met belangrijke elementen uit eerdere delen: de ring, de ketting. Daarbij ligt het verhaaltempo hoog. Nora belandt van de ene vreemde gebeurtenis in de andere en dat maakt het verhaal zeer aantrekkelijk. Vanaf de eerste bladzijde word je meegesleurd en leef en lijd je met Nora mee.     

Waar in het eerste deel de focus lag op Nora’s schoolleven, en in het tweede deel op Nora’s sociale leven, verschuift Fitzpatrick de loep weer. Nora komt in een nieuwe sociale kring terecht, waarin haar ouders en vrienden nauwelijks aan bod komen: de wereld van de gevallen engelen en de Zwarte Hand. Toch creëert de auteur al snel een vertrouwd beeld door het bekende personage Vee op te voeren. Zij blijft humoristisch en rechtdoorzee: ‘Maar de enige crimineel hier is je moeder. Ik bedoel, geen bezoek?’  

Niet alleen Vee wordt goed neergezet. Ook Nora - met haar paniekgevoelens - en de andere personages worden zo beschreven dat ze uit het leven gegrepen zouden kunnen zijn, ondanks hun vaak wonderlijke krachten. Daarbij maken de mooie, realistische dialogen die het verhaal sieren Stilte tot een aangenaam boek.

Ondanks het hoge verhaaltempo en de vele gebeurtenissen in het verhaal, is Stilte erg voorspelbaar. Zo wordt Marcie wel heel simpel weggezet als Nora’s aartsvijand: ‘”Te groot?” Haar stem klonk gemaakt naïef’ en ziet iedereen van verre aankomen wat Nora gaat doen wanneer ze hoort dat ze binnen moet blijven. Ook het gedrag van Hank en zijn nephils is doorzichtig en soms zelfs onwaarschijnlijk. Niettemin blijft het verhaal boeien.  

Met de laatste hoofdstukken opent Fitzpatrick een nieuw verhaal en richt ze zich op Finale. Met de komst van twee nieuwe personages kunnen we er niet meer onderuit: het spannende verhaal roept om een vervolg. ‘Het werd oorlog. Hoe dan ook.’