De wereld van glitter gaat niet over rozen

‘Ik had nooit gedacht dat ik het leven van een ander zou stelen.’ Met een tot vervelens toe bekend concept start Richelle Mead haar The glittering court: Elizabeth moet met Lionel trouwen om de eer van haar familie te redden. Zij is het echter helemaal niet eens met een gearrangeerd huwelijk en wil het liefste gelukkig zijn. Tot dit punt geen vernieuwing en of een verrassend verhaal. The Glittering court, vertaald door H.C. Kaspersma, dreigt te verzanden in de hoop prinsessen-met-een-gedwongen-huwelijk-verhalen.  

Gelukkig stopt hier het clichématige en overbekende. Het is Elizabeth zelf die roet in het eten gooit. Ze stuurt haar kamermeisje Adelaide terug naar haar familie, verlaat haar grootmoeder - die haar heeft uitgehuwelijkt - en neemt de identiteit aan van haar kamermeisje, dat opgeleid zou worden in The Glittering Court daarna een man van stand zou trouwen in Adoria. Adelaide vertrekt met Mira en Tamsin naar The Glittering Court en wil daar undercover de opleiding volgen. De zoon van de baas, Cedric, heeft haar echter vanaf de eerste dag door en weet wie ze werkelijk is. Gelukkig komt zij achter zíjn geheimen en samen spreken ze af dat ze de schijn zullen ophouden. Lange tijd lijkt dit goed te gaan, tot het einde van de opleiding in zicht komt.  

Na een valse start met een clichématig begin weet Mead haar verhaal al snel om te zetten naar iets vernieuwends en interessants. Een bijzondere plotontwikkeling, waarbij het rijke leven van Adelaide van alle kanten getoond wordt, zorgt vrijwel direct voor aantrekkelijke gebeurtenissen. Door Adelaide daadwerkelijk te laten vertrekken uit het rijke familieleven, ontstaat een verhaallijn die anders is dan de bekende prinsessenverhalen. Bovendien maakt Mead van Adelaides leven een rijk (wellicht wat vol) leven: ze maakt kennis met alle maatschappelijke lagen en laat de lezer meegenieten: de rijke adel, de arme dienstmeiden en de harde werkers. Elke laag heeft zo zijn eigen gebruiken en kenmerken en Mead benoemt bijna alles. Dit resulteert in een goed uitgewerkte plot, waarin veel aandacht geschonken wordt aan details. Bovendien hanteert Mead een hoog verhaaltempo, waarbij de lezer weinig rust krijgt. Spanning wordt gecreëerd door de geheimen van Cedric en Adelaide: ‘Hoe zou je het vinden om nog een misdaad aan onze groeiende lijst van overtredingen toe te voegen?’ De wendingen – zowel verwacht als onverwacht – zorgen daarbij voor de nodige verrassing: Mead geeft het verhaal op exact de juiste plaatsen een nieuwe draai.  

Toch laat Mead in The glittering court een aantal steken vallen. Lange tijd overheerst de vertellende vertelstructuur en showt ze betrekkelijk weinig. Ze sleept de lezer hierdoor niet echt mee ‘in’ het verhaal, maar laat hem op een afstandje toekijken. Direct gevolg is dat de toch niet heel sterk neergezette Adelaide emotioneel onaantastbaar lijkt. Ze toont haar emotie amper en schuwt zwakheden. Daarnaast lijkt het verhaal – ondanks alle onverwachte wendingen – toch enigszins voorspelbaar. De grote lijn is voor de lezer niet geheel vernieuwend en diverse gebeurtenissen rondom Adelaide en Cedric zijn al mijlenver van te voren zichtbaar. Keer op keer lijkt Mead zich te beroepen op het algemene prinsessenverhaal dat de basis vormde voor haar eigen plot. Jammer, want het verliest op die manier wel een beetje zijn authenticiteit.  

Al met al blijkt The glittering court een aantrekkelijke Young Adult die bij menig meisje geliefd zal zijn. Meads roman past binnen de traditionele reeks prinsessenverhalen, maar onderscheidt zich door een eigenwijze hoofdpersoon te kiezen die daadwerkelijk haar dreigementen uitvoert. Toch valt de auteur hier en daar terug op karakteristieke verhaalelementen en blijft ze op het veilige pad. The glittering court neemt je mee naar de schijnwereld achter de glitter en glamour; de harde wereld.