Niet nieuw, wel beter

‘SORRY SORRY SORRY. Ik weet dat er heel wat afgejammerd en getandenknarst gaat worden omdat dit nieuwe bonusmateriaal (a) niet helemaal nieuw is.’ Stephenie Meyer begint Twilight jubileumeditie/Leven en dood met een verontschuldiging: het bonusmateriaal is niet nieuw. Met ‘Leven en dood – Twilight herschreven’ houdt ze zich aan die belofte. Wel is deze versie van het welbekende verhaal aantrekkelijker door alle kleine veranderingen.  

Twilight jubileumeditie/Leven en dood bevat het verhaal Twilight én een creatieve navertelling: Leven en dood. Anders dan in Twilight vertelt Meyer in Leven en dood niet het verhaal van Bella en Edward, maar van Beau en Edythe: de seksen zijn omgedraaid, met alle gevolgen van dien. Beau leidt Bella’s leven, Edythe het van Edward. In het begin zorgt dit voor wat verwarring. Helaas zet Meyer Beau té meisjesachtig neer, waardoor het lastig is te bedenken dat hij een jongen is. Zinnen als: ‘Ik staarde omdat hun gezichten, zo verschillend, zo gelijk, allemaal waanzinnig, onmenselijk mooi waren. Zowel de meisjes als de jongens waren beeldschoon’ passen niet bij de gedachtegang van een puberende jongen. Ook de omhelzing met zijn moeder en de gedachten over Phoenix – ‘Ik was dol op Phoenix’ – horen niet bij de jongensachtige Beau. Daarbij denkt Bella, in Twilight, exact hetzelfde, waardoor onderscheid maken lastig wordt. Edythe daarentegen past perfect in de rol van een stoer meisje. Haar mysterieuze karakter komt beter naar voren dan bij Edward, waardoor het verhaal meer gaat leven.  

Beau ontmoet Edythe en vanaf dat moment leidt hij, net als Bella in Twilight, geen gewoon leven meer. Hij moet zijn plekje zien te vinden in Forks, maar de familie Cullen remt hem. Net als in Twilight, hanteert Meyer in het verhaal van Beau en Edythe een vlotte schrijfstijl en houdt ze het verhaaltempo hoog. Waar in Leven en dood verschillende delen exact overeenkomen met Twilight, heeft Meyer ook de vrijheid genomen haar toonzetting aan te passen en elementen te veranderen. Dit met wisselend succes! Waar ze in het begin af en toe onnatuurlijke toevoegingen plaatst als ‘Nou, toen was ik er klaar mee’, hanteert ze naarmate het verhaal vordert een directere, kortere schrijfstijl dan in Twilight en maakt ze het verhaal aantrekkelijker. Zinnen als ‘De volgende ochtend was het anders’ maken meer indruk dan ‘De volgende ochtend was het erg moeilijk om in discussie te gaan met het deel van me dat ervan overtuigd was dat gisteravond slechts een droom was.’ Via compacte zinnen, trekt ze je het verhaal in. Daarbij gebruikt ze vaker cliffhangers en dat nodigt uit door te lezen: ‘Ik wist vrij zeker dat wat er nu aankwam een stuk erger was dan Royal.’ Tegelijkertijd blijven prachtige zinnen als ‘Het duister is zo voorspelbaar, vind je niet?’ bewaard.  

Verder in het verhaal lijkt Meyer zich beter te kunnen inleven in de mannelijke Beau en langzaam schept ze een echte man. Terwijl Bella gaat shoppen, gaat Beau naar de film en zijn gevoelens voor Edythe brengt hij anders onder woorden dan Bella dat doet voor Edward. Beaus brief aan Edythe bevat een andere toon dan Bella’s brief aan Edward: zakelijker, afstandelijker. Mannelijker. Meer dan Edwards innerlijk toont Meyer Edythes innerlijk, waardoor het verhaal diepgang krijgt. Via spannende slotstukken brengt Meyer ons naar de bekende vlucht van Beau of Bella. Waar in Twilight Bella’s vijand een spoorzoeker was, is dit voor Beau een spoorzoekster. De keuze voor een vrouw is perfect: ze is gemeen, doortrapt en handig. In veel gevallen lijkt de seksewisseling passend of origineel, af en toe blijft het zorgen voor acceptatieproblemen. Zo voelt het onnatuurlijk dat Beau op Edythes rug klimt.  

Met Twilight jubileumeditie/Leven en dood werkt Meyer het eerste deel van de ‘Twilight’-saga op twee manieren uit. Met Leven en dood vertelt ze het verhaal van Beau en Edythe op een meer indringende en directe wijze. Een verhaal met dezelfde strekking, maar diepgaander en beter verteld. En Meyer zou Meyer niet zijn als ze toch nog zorgde voor een verrassing…