Knallend slotstuk; leven ze nog lang en gelukkig?

Met het openslaan van Marissa Meyers Winter weet de lezer het al: dit is het boek waarin Kai verplicht moet trouwen met de verschrikkelijke Levana, waarin Levana de machtigste vrouw van Aarde en Luna zal worden en waarin de andere jongeren definitief het onderspit zullen delven. Toch? Of verging het Sneeuwwitje in het klassieke sprookje anders en redt Meyer haar sprookjesfiguren nu ook? Winter, vertaald door Sandra C. Hessels, belooft hoe dan ook het knallende slotstuk te worden van The Lunar Chronicles.

‘Winter was een zeer geliefde prinses die mooier was dan een boeket rozen en gestoorder dan een kip zonder kop.’ Winter start bij het perspectief van Winter. Zij ziet van zeer dichtbij hoe Levana haar machtspositie op Luna misbruikt. Levana, op haar beurt, is stikjaloers op de mooie Winter en doet er alles aan om haar uit de weg te ruimen. Ondertussen zijn de jongeren, onder wie Kai, op weg naar Luna. Kai zal met Levana trouwen om zo de problemen op Aarde ‘op te lossen’. Iedereen weet echter dat met deze trouwerij nieuwe problemen zullen ontstaan. Levana, die onterecht de macht heeft op Luna, zal door het huwelijk ook de macht over Aarde krijgen en niets lijkt meer onwenselijk. Cinder - Selena - is de enige die haar echt kan stoppen. Zij heeft wettelijk gezien recht op de troon op Luna en zal hem van Levana moeten ‘stelen’ om Levana te kunnen stoppen: ‘De enige kans van slagen die we hebben,’ zei ze, ‘is dat jij Levana ervan weet te overtuigen dat de bruiloft op Luna moet plaatsvinden.’

Het laatste zeer lijvige deel van The Lunar Chronicles vergt, zeker in het begin, veel van de lezer. Hoewel de lezer qua schrijfstijl en verhaalopbouw in een gespreid bedje komt -Winter sluit daarin perfect aan bij eerdere delen- is het verhaal even wennen. Meyer besteedt amper aandacht aan terugblikken naar eerdere boeken en bezorgt hiermee soms het hoe-zat-het-ook-alweer-gevoel. Nog voor de lezer alle personages heeft kunnen plaatsen en heeft kunnen bedenken hoe ze daar kwamen en wie ze ook alweer precies zijn, heeft Meyer hemel en aarde alweer laten bewegen met bijzondere en belangrijke gebeurtenissen.

Gelukkig valt het kwartje na de eerste paar hoofdstukken en landt het verhaal. Meyer laat Winter perfect aansluiten op eerdere delen, waarbij ze de overeenkomsten met Levana uiterst goed uitwerkt. Sommige gebeurtenissen komen overeen, maar worden nu vanuit een ander perspectief beschreven. Het klassieke Sneeuwwitje wordt op die manier verrijkt, met onder andere het blikveld van Sneeuwwitje zelf.  

Maar niet alleen Sneeuwwitje lijkt hier aan de basis te liggen. De eerder besproken sprookjes hebben allemaal, hetzij kleine, rollen en vullen elkaar aan. Tegelijkertijd geeft Meyer, net als in eerdere delen, haar geheel eigen draai aan de verhalen en creëert ze een vernieuwend sprookje.  

En dat blijkt ook nu een zeer interessant en geslaagd sprookje. Het verhaaltempo ligt hoog, wending volgt op wending en boeiende dialogen overheersen. Hoewel menig gebeurtenis te verwachten valt, doet dit geen afbreuk aan het geheel. Winter is lange tijd dé pageturner waarin Meyer toewerkt naar een knallend einde. De diverse personages hebben daarin een groot aandeel. Zij zorgen, met hun uiteenlopende typeringen - die overigens sterk, maar eenzijdig neergezet worden - , voor variatie en voorkomen dat het verhaal saai dreigt te worden. Hun liefde, jaloezie, doorzettingsvermogen, sluwe plannen, sprookjesachtige ideeën en relaties onderling; Meyer laat het samenkomen en botsen, en creëert daarmee een omvangrijk, complex en zeker boeiend geheel. 

Tot de laatste passages blijft Winter, dat rijker is dan menig klassiek sprookje, interessant. Helaas barst de langverwachte strijd dan echt los. Het blijkt Meyers zwakke plek. De strijd, hoe goed passend ook in het verhaal, conflicteert met de rest van Winter en doet daardoor onnatuurlijk aan. 

Gelukkig blijkt dat slechts de enige ‘mindere’ passage. Winter vormt een meer dan waardig slotgedeelte in The Lunar Chronicles. Het is zo’n deel waarbij het jammer is dat het eindigt. Met pijn in je hart neem je afscheid van Cress, Cinder, Scarlet en Winter.