Tienmaal opnieuw geluk?

Vlak voor Kerst gaan de ouders van Sophie naar Sophies hoogzwangere zus Margot. Sophie blijft voor het eerst alleen thuis achter en heeft beloofd Kerst bij Opi en Nonna te zullen vieren. Echter, voor ze daarheen gaat, wil ze een heel bijzondere date hebben met vriendje Griffin. Ze zoekt hem op en komt tot de conclusie dat ze dat beter niet had kunnen doen.   

Het klinkt als een bekend geluid: ‘niemand mag met Kerst alleen zijn’. Ashley Elston buit deze zinsnede uit in haar YA-roman 10 blind dates en creëert daarmee een heerlijk kerstverhaal. Even dreigt haar hoofdpersoon Sophie ‘alleen’ te zijn tijdens de meest feestelijke dagen van het jaar. Gelukkig is daar haar grote familie, met Opi en Nonna voorop: Sophie zal in twaalf dagen tijd tien blind dates moeten doorstaan, om zo Griffin te vergeten.  

Met de plot zo omschreven lijkt 10 blind dates een perfecte Kerstroman en al snel blijkt dit waar in vele opzichten. Elston hanteert een aantrekkelijke verhaalstijl waarin ze dialoog en beschrijving op de juiste momenten afwisselt met een portie gortdroge humor, met name tussen Sophie en zus Margot:  

‘IK: Je staat er alleen voor, joh. Ik hoop dat ze de strijd aangaan over wie de tenenkaas tussen die worstjestenen mag poetsen. Misschien moeten ze floss gebruiken?
MARGOT: Je schetst hier een beeld dat ik nooit meer van mijn netvlies krijg. Ik leg een levenslange banvloek vol worsttenen over je.’ 

De plot in het boek is ietwat simpel, maar trekt je vanaf de eerste letter mee. Als lezer kun je eigenlijk direct al voorspellen wat er gaat gebeuren wanneer de familie van Sophie de touwtjes in handen krijgt en beslist over haar ‘dateleven’. Ook de gang van zaken rondom de zwangere Margot is niet verrassend. Het is echter de manier waarop Elston alles verweeft die ervoor zorgt dat 10 blind dates uitnodigt tot lezen. Talloze lijntjes – zoals het verhaal van Margot; de band tussen Sophie en vroegere vrienden Olivia, Charlie en Wes; de dates en de relatie met Griffin – paraderen naast elkaar, lopen door elkaar heen en lijken uiteindelijk samen te komen in een toch wel voorspelbaar slot.  

Halverwege het verhaal dreigt Elston een kabbelmodus gevonden te hebben. Als lezer krijg je date naar date te verhapstukken en tel je op naar de tien. Het verhaal bevat op dat moment weinig verrassende elementen en dat is jammer. Even lijkt Elston de draad op te pakken door het lijntje rondom Margot meer naar de voorgrond te halen, maar schijn bedriegt. De ‘zaak Margot’ krijgt nog steeds erg weinig aandacht en komt bij vlagen zelfs onwaarschijnlijk over, door de snelheid waarmee het door het verhaal gejaagd wordt.  

10 blind dates lijkt vooral een verhaal dat het moet hebben van de behoorlijke portie leedvermaak waar je als lezer mee te maken krijgt, in combinatie met een heerlijk (liefdes)verhaal dat voor eenieder op een of andere manier herkenbaar zal zijn. Elston heeft overduidelijk geïnvesteerd in het ontwikkelen van een plot waarbij herkenning, afgrijzen en plezier voorop staan. Het resultaat is een toegankelijk verhaal waar je niet te veel maar ook niet te weinig van moet verwachten. Overduidelijk een ‘lekker kerstverhaal’.