De appels van Moskou

Anja en Milka, beste vriendinnen, groeien op in de jaren ’80, de laatste jaren van de Sovjet-Unie. Ze wonen in een buitenwijk van Moskou, waar Anja een liefdevol gezin vormt met haar ouders en oma terwijl de thuissituatie van Milka minder rooskleurig is. De zomers brengen ze onafscheidelijk door in de datsja van Anja’s familie, een buitenhuisje met een appelboomgaard, en terwijl haar ouders altijd ruziën over de politiek en de regering, over de ontwikkelingen in het land en de zorgen die ze hebben over de toekomst, fantaseren de vriendinnen vooral over een vrij en vreugdevol leven. Hun bestaan is niet volledig zorgeloos maar ze bespreken alles, ze delen hun gedachten en dromen zonder een blad voor de mond te nemen, ze luisteren naar de muziek van Queen, ze experimenteren en ontdekken het leven, hun lichaam en de liefde.

De karakters van de vriendinnen zijn erg verschillend, maar ze leren van elkaar, staan open voor de mening van de ander en steunen elkaar door dik en dun. Als ze 15 zijn krijgen ze relaties met klasgenoten Lopatin en Trifonov en samen vormen ze een hecht vriendenclubje, ze filosoferen over hun plaats in de veranderende wereld en hopen op een betere toekomst, ze praten over boeken en toneelstukken en dagen elkaar uit, totdat hun levens worden opgeschrikt door enkele dramatische gebeurtenissen en de groep uit elkaar valt.

Door hun eindeloze, knetterende en scherpe gesprekken leer je de verschillende personages steeds beter kennen, ze worden puur en rauw neergezet en dit is een echt coming of age-verhaal waarin de levensomstandigheden, het tijdsbeeld en de onderlinge verhoudingen raak, pijnlijk en tastbaar worden geschetst. Het verhaal gaat leven en hoewel het hier en daar wat fragmentarisch wordt verteld, heftige gebeurtenissen soms haast tussen neus en lippen door worden opgebiecht en ik af en toe graag meer over de bijbehorende emoties had willen lezen, is dit voornamelijk een krachtig portret van deze vrienden en hun familie.

Het is een kwetsbaar verhaal over opgroeien, confrontaties en verlies, over verlangen naar verandering en hoe dat hand in hand gaat met verwarring en angst voor het onbekende, over hoe je je verleden, zwaar als een rotsblok, met je meedraagt en hoe je nooit volledig afstand kunt nemen van je herinneringen, over hoop, optimisme, schuldgevoel en spijt. Het is sterk, inlevend en meeslepend geschreven en het tweede gedeelte, waarin Anja na 20 jaar in Amerika terugkeert naar Rusland om haar ouders op te zoeken, is reflectiever, biedt inzicht en beantwoordt vragen die nooit hardop zijn gesteld, waardoor het geheel mooi wordt afgerond. Zeker het lezen waard!

3.5-4⭐️