De verhalenverteller begint aan het laatste deel

‘Amani – Scherpschutter, demdji met blauwe ogen, kan woestijnzand manipuleren, ook bekend onder de bijnaam Blauwogige Bandiet.’

Met een kort overzicht van alle belangrijke personages leidt Alwyn Hamilton Een nieuwe dageraad in. Het laatste deel van de trilogie, vertaald door Carolien Metaal, betekent het einde van de sprookjesachtige woestijnwereld. Toch krijgt de lezer de kans te genieten van Amani en haar mede- en tegenstanders. 380 pagina’s lang.    

‘Er was eens een jongen van de zee die verliefd werd op een meisje uit de woestijn.’

Amani wordt wakker in stad, een omsloten door een muur van vuur. Slechts een klein deel van de Rebellengroep is nog over en Ahmed zit vast. Amani heeft korte tijd nodig om ook zelf weer te herstellen, alvorens ze opnieuw een plan bedenkt. Nu zij de leider is van de Rebellengroep zal ze alles op alles zetten de wereld een stukje veiliger te maken. Om dat goed te kunnen doen, zullen ze Izmam moeten verlaten. De muur van vuur zit echter in de weg.    

Amani besluit de dochter van de sultan, prinses Layla, te ontvoeren. De sultan neemt wraak en doodt elke dag een ander meisje uit de stad. Ondanks de gruwelen wil Amani niet opgeven. Zij wil, met Layla en haar andere Rebellen, de stad ontvluchten in een poging de ultieme goede wereld te creëren. Helaas zal ze daar veel voor moeten opgeven.     Hamilton hanteert een hoog verhaaltempo. In het begin lijkt dit geen goede keuze: als lezer moet je duidelijk terugkomen in het verhaal en wennen aan de personages, hun relaties en hun beweegredenen. Hamilton gunt je die kans nauwelijks: ze gaat meteen over op veel actie en gaat regelmatig voorbij aan korte terugblikken op eerdere delen. De introductie voor het daadwerkelijke verhaal, waarin slechts de talloze personages, de mythen en legenden worden opgehaald, is niet afdoende om in één keer terug in het verhaal te duiken.    

Toch maakt dezelfde verhaalstijl je tegelijkertijd wel een lotgenoot van Amani. Het verhaal dat Hamilton vertelt, is, mede door alle gedetailleerde beschrijvingen, zo intens dat je jezelf – na de periode van gewenning – ook als rebel ziet en meeleeft met Amani en de ongelijke strijd die ze moet leveren. Gruwelijke passages worden zo goed beschreven dat ze ook voor een westerse lezer die het woestijnleven niet kent boekdelen spreken:    

‘Haar nachtgewaad wikkelde zich strak rond haar schoppende benen, haar voeten zochten tevergeefs wanhopig naar houvast. Het lange, rode touw dat vastzat aan de strop ontrolde zich als een sjiema in de woestijnwind, zwiepte als een rood spoor achter haar aan.’    

Net als de eerdere delen heeft Een nieuwe dageraad een sprookjesachtig karakter. Om het verhaal te versnellen slaat Hamilton hier en daar stukken in de tijd over. Deze delen overbrugt ze middels korte vertellingen die op bijzondere wijze geïntegreerd worden in het verhaal: ‘Er was eens een vrouw die zo hebberig was dat ze het leven schonk aan een dochter van goud.’ Het effect blijkt tweeledig. Enerzijds is het dé manier om het hele verhaal van Amani te kunnen vertellen, zonder een boek van minimaal drie keer deze dikte te creëren. Anderzijds krijgt Amani’s verhaal extra diepgang: de sprookjes, legenden of sagen brengen een boodschap met zich mee, voor zowel de lezer als Amani.    

Het sprookjesachtige karakter van Een nieuwe dageraad wordt ook nu weer gecombineerd met een woeste woestijnwereld waarin gevaar en geweld eerder dagelijkse kost zijn dan uitzonderingen op de regel. Hamilton doseert de hoeveelheid actie echter op de juiste manier: ze overlaadt de lezer niet met een scala aan onlogische gebeurtenissen, maar weet het verhaal zo op te bouwen dat het voor eenieder logisch is.  

Bijzonder is de manier waarop Hamilton toe lijkt te werken naar een ronde cirkel. Wanneer ze Amani terug laat keren naar haar strijd in de buurt van haar oorspronkelijke vertrekplaats, houdt eenieder, inclusief de lezer, zijn of haar hart vast.    

‘Er was eens, in een koninkrijk ver over zee, een jongen die naamloos geboren was.’

Al met al is Een nieuwe dageraad een prachtig slotdeel van de eveneens sterke trilogie. Als lezer ben je van Amani gaan houden en kun je haar moeilijk loslaten. Toch bevredigt het laatste deel: Hamilton rondt écht af.