Knallend slot of toch een sluipende sisser?

Let op: deze recensie kan spoilers bevatten voor de eerste twee delen, Cel 7 en Dag 7.

Met Finale 7 komt er een einde aan de intrigerende en spannende serie van Kerry Drewery. In dit deel beschrijft de auteur, die zelf aangeeft haar inspiratie gehaald te hebben uit het feit dat in het Verenigd Koninkrijk op een gegeven moment de vraag ontstond de doodstraf opnieuw in te voeren, hoe de samenleving langzaam maar zeker nog verder lijkt te ontwrichten.

Na een – letterlijk – knallend einde in Dag 7 moeten Martha en de anderen verder. De bom die Martha bij zich had, ging af, de cellen knalden kapot en Isaac raakte daarbij zwaargewond. Er ontstaat een nieuwe klopjacht: de klopjacht op ‘De zeven van Rises’, met onder andere Martha, Isaac, Cicero, Eve en Max. Eve wordt opgepakt en de rest vlucht. Vanaf hun schuilplaats zien ze hoe de maatschappij verandert. Tegenstanders van heersende macht houden zich niet langer stil en de regering, als een kat in het nauw, maakt gekke sprongen. De cellen verplaatsen naar een middeleeuws gebouw, de zeven dagen wachttijd wordt drastisch ingekort en iedereen die ‘een gevaar voor de samenleving vormt’ komt in de dodencellen terecht. Bovendien houden tegenstanders zich niet langer stil. Steeds duidelijker tekent een nieuwe samenleving zich af: een samenleving vol opstand, protest en rellen.

Drewery zet de succesvolle lijn uit de eerdere twee delen voort. Net als in eerdere delen kiest ze voor een wisselend perspectief. De hoofdpersonen uit Cel 7 en Dag 7 krijgen wederom een stem en laten zich van hun driedimensionale kant zien. Drewery’s investering in de karakters in de eerdere delen werpt haar vruchten af: bijna elk personage voelt als een van jou en meer dan ooit leef je met ze mee.   En dat is hard nodig, want juist in dit deel staan grootse dingen te gebeuren. De geest is uit de fles en dat betekent rellen. Drewery schroomt niet de verhoudingen op scherp te zetten en vrij expliciet vraagtekens te plaatsen bij het in het boek beschreven systeem. Daarmee richt ze zich wederom tot de werkelijkheid en wordt de waarschuwing steeds duidelijker: wees voorzichtig met media, sensatiezucht en macht.

Op die manier wordt de lezer wederom geconfronteerd met een spectaculair en zorgvuldig opgebouwd plot. Anders dan in eerdere twee delen ligt de nadruk nu niet op de ‘zeven dagen’. Er wordt korte metten gemaakt met gevangenen, waardoor je – net als de personages – grip op de situatie lijkt te verliezen. Je voelt je gejaagd, leeg, angstig en tegelijkertijd opstandig. Dit lijkt ook bij bijna alle personages het geval en dat versterkt het gevoel bij de lezer. Net als in Dag 7 krijgt Isaac, hoe logisch ook in een groot deel van het boek, weinig stem en dat is jammer. Juist zijn inbreng kan door zijn achtergrond een nieuwe blik op de zaak werpen.

De beschrijvingen van de opnames voor Dood is gerechtigheid zijn ook in dit deel van de reeks van grote toegevoegde waarde. Wederom wordt op die manier de gruwelijkheid van sensatiezucht en macht in beeld gebracht en wederom krijg je als lezer de eenzijdigheid van de media op het presenteerblaadje aangereikt.

Finale 7 is anders, maar ook zo gelijk. Het concept en de constructie staan in het verlengde van de eerste twee delen. Echter, de plot is anders. Drewery schroeft het tempo op, ontwikkelt een boordevolle verhaallijn en wil alle lijntjes vóór de laatste zin van het boek aan elkaar knopen. Grotendeels slaagt ze en ontwikkelt ze een ijzersterk slotakkoord. Helaas pakt ze in het allerlaatste hoofdstuk nét de verkeerde afslag. Ze maakt een tijdsprong en vertelt hoe alles na enige tijd verloopt. En daarmee knalt ze niet, maar sist ze.