Een avond om niet te vergeten

‘Tijdens een zomervakantie deed ik een keer een fright night in het bos, zonder te weten waarvoor ik mezelf precies had opgegeven. Doodsbang was ik.’ Het zijn de woorden van Maren Stoffels in het slotwoord van Fright night. Het thrillerachtige kenmerk van haar verhaal staat onbetwist voorop. Echter, met andere thema’s sluit Stoffels aan bij de werkelijke wereld. Zo creëert ze een verhaal dat nét iets meer is dan slechts een thriller waarvan je er dertien in een dozijn vindt.    

In het verhaal van Stoffels ontmoet je onder andere Dylan, Sofia en Quin. Dylan woont sinds een aantal maanden bij Quin en zijn ouders thuis en sinds de zomervakantie zit Sofia in zijn klas. Zij heeft het hart van Dylan gestolen, maar hij durft het niet te vertellen. Daarnaast voelt Dylan zich nog niet thuis. Hij heeft zijn moeder verlaten en zijn verleden maakt het voor hem lastig onbezorgd door het leven te gaan. Op een dag besluit het drietal zich op te geven voor een fright night. De groep wordt op de avond zelf gekoppeld aan Maarten en Neele. Ze gaan het bos in, waar de jongeren geconfronteerd zullen worden met hun grootste angsten.    

Een tweede lijn in het verhaal beschrijft de levens van Reza en Sandy. De beide jongens wonen in een huis waar jongeren met een moeilijke achtergrond een laatste kans krijgen om, begeleid, de samenleving in te gaan. Neela woont er in de buurt en gaat veel met Reza om. Stiekem heeft hij een oogje op haar en met haar spreekt hij over dingen die hij in het verleden deed. Op een dag komt Sandy met een mooi bericht: hij en Reza zullen meedoen aan de fright night, waarbij ze zullen optreden als acteurs.    

Het begin van Fright Night is even slikken. De schrijfstijl is niet overtuigend door de veel te uitleggerige verteltrant: ‘Dat is typisch Quins moeder, die wil voor iedereen zorgen.’ Daarbij wil Stoffels, zeker in het begin van het verhaal, te veel mysterie opwerpen. Zowel het leven van Reza als dat van Dylan is niet normaal. Stoffels versterkt dit té expliciet door in het begin overdreven veel aandacht te schenken aan het dikke tapijt van mysterie en onopgeloste vraagstukken dat over de levens ligt. Als lezer word je gedwongen vraagtekens te zetten bij de levens en zie je eigenlijk in de start van het verhaal al dat er iets verkeerd zal gaan. Dat is jammer, want op die manier gaat een deel van de spanning verloren. Impliciet verwijzen naar ongelukkige gebeurtenissen zou de lezer veel meer dwingen tot spionage dan nu gebeurt.    

Toch sleept het verhaal van Stoffels je met gemak door de late avonduurtjes heen. De keuze voor het wisselende perspectief, waarbij afwisselend Sofia, Reza en Dylan aan het woord komen, is een goede keuze. Als lezer heb je een informatievoorsprong en overzie je de situatie beter dan de losse personages. Echter, je hebt geen invloed en dat brengt angst met zich mee. Wanneer het vijftal het bos in gaat, kun je slechts op je handen gaan zitten en afwachten. Moeilijk, want wat had je graag…    

Ook de door Stoffels gecreëerde spanning is goed opgebouwd. De locaties, een donker bos of een verlaten huis bieden voldoende mogelijkheden tot het scheppen van een uiterst ongemakkelijke situatie en de verzonnen gruwelijke gebeurtenissen tijdens de fright night dragen daar goed aan bij. Stoffels schiet raak als het gaat om de uitgespeelde angsten van de jongeren: deze angsten kennen we allemaal maar al te goed.    

Fright Night is een thriller met veel potentie. Stoffels haalt talloze thema’s als het syndroom, verwaarlozing en probleemjongeren aan die ze helaas onderbelicht laat. Daarmee doet ze personage, lezer en probleem tekort. Soms lijkt dat toch gerechtvaardigd: Fright Night is hoofdzakelijk de thriller die je een avond heerlijk laat sidderen.