Beter gedoseerd vervolg

Let op: deze recensie bevat spoilers over het voorgaande deel in de serie (Gewist).

Na een toch wel erg vol Gewist gaat het verhaal van Kyla op volle kracht verder in Gebroken. Het tweede door Teri Terry geschreven deel in de trilogie over de gewisten wordt gekenmerkt door een hoog tempo, zit vol geheimen en lijkt beter in balans dan het eerste deel.    

Gebroken start met het gegeven waaruit blijkt dat Kyla Wayne aangevallen heeft, tijdens een ruzie. Ze is, nu ze ontdekt heeft dat zij de vermiste Lucy is, enigszins in de war. Ben is meegenomen nadat hij zijn Levo af probeerde te doen en Kyla blijft min of meer alleen over. Terwijl ze enerzijds de schijn van het gewone leven bij haar zusje en haar ouders op moet houden, opent zich voor haar op school een nieuwe mogelijkheid tot rebelleren. Biologieleraar Nico laat al snel zien dat hij meer van Kyla weet en noemt haar Rain. Dit gegeven, in combinatie met haar steeds meer terugkerende herinneringen, maakt dat Kyla nog meer gaat twijfelen aan de wereld van de Hoeders en het Wissen. Nico neemt haar mee naar een voor haar bekende wereld: de wereld van de VvV; de leden die Vechten voor Vrijheid. Ze zal zich meer dan ooit keren tegen de Hoeders. Toch?    

Waar het bij een vervolgdeel soms even ‘zoeken’ is naar de verhaallijn en de sfeer, is er bij Gebroken geen sprake van dit probleem. Terry herhaalt in de eerste hoofdstukken vrij uitvoerig wat er in het eerdere deel gebeurd is, tot het overbodige toe. Op die manier haalt ze het tempo uit de start van het verhaal en doet ze onnodig beroep op het geduld van de lezer. Bijkomend probleem is de af en toe erg blokkerige schrijfstijl:    

‘Een wekker, die nog steeds afgaat, boven op een kastje. Mijn tegenstanders, lakens, nu grotendeels op de grond. Het tapijt onder mijn blote voeten. Gedempt licht dat door het open raam naar binnen schijnt. Een nukkige, slaperige kat die in de lakens verstrikt zit en verongelijkt miauwt.’    

Pas na negentig bladzijden lijkt daar eindelijk het motorisch moment: Kyla gaat actief strijden tegen de Hoeders. Vanaf dat moment wordt Gebroken werkelijk interessant. Het verhaal deelt zich op in verschillende verhaallijnen, allemaal bekeken vanuit Kyla, en de schrijfstijl van Terry versoepelt. Enerzijds krijgt de lezer te maken met de steeds scherper wordende herinneringen van Kyla en anderzijds wordt hij geconfronteerd met de werkelijkheid. Ook die werkelijkheid kun je weer opdelen in verschillende lijnen, waaronder de strijd van organisatie VvV en de gesprekken tussen Kyla en de arts in het ziekenhuis. Bovendien blijft, deels onderhuids, de zoektocht naar Ben bestaan.    

Net als Gewist zit Gebroken boordevol onverwachte wendingen en ook nu weer speelt Terry handig met de grens tussen goed en kwaad. Het karakter van Kyla wordt consistent doorgezet, waardoor het ook nu weer zorgt voor spanning en problemen. Het verlies van Ben lijkt eerst een enorme aderlating te zijn voor de trilogie, maar dit gat wordt opgevuld met de komst van Nico. Terry creëert met hem een man die zo mogelijk voor nog meer spanning zorgt dan Ben. Ook de wetenschap dat personages onderling bewust geheimen hebben, zorgt voor spanning. Terry kient precies uit wat de lezer wanneer te weten komt en dwaalt minder vaak af, waardoor de constructie van Gebroken – en daarmee misschien wel de hele trilogie – steeds steviger lijkt te worden.    

Helaas mist Gebroken de échte kracht die je zou verwachten. In grote delen van het boek kabbelt het verhaal slechts een beetje voort, waardoor je als lezer jezelf af en toe richting de volgende pagina moet duwen. Een oorzaak is moeilijk aan te wijzen. Wellicht heeft het te maken met de lijvigheid van het boek en had de essentie van het verhaal ook in minder pagina’s gekund? Niettemin zet het einde van Gebroken aan tot verder lezen: wellicht vormt Versplinterd dan het spetterende deel waar we eigenlijk op wachten.