Een verhaal alleen is soms voldoende

Soms kunnen gebeurtenissen in het leven van iemand resulteren in prachtige verhalen. Meestal zijn het de verdrietige of schrijnende situaties die in romans leiden tot de meest boeiende plots. Zo ook in Hart-Slag van Joanne Carlton. Haar YA-roman, gebaseerd op gebeurtenissen in haar eigen leven, beslaat het verhaal van jongeren Sam en Jasper.    

Als lezer leer je Sam en Jasper kennen wanneer ze studeren in Boulder. Beide jongeren werken extreem hard aan hun studie en dat dreigt verkeerd te gaan. Wanneer Jasper een basketbalwedstrijd speelt, zakt hij plotseling in elkaar: ‘Het voelt aan alsof ik doodga. Misschien is dat ook wel zo. Ziek, misselijk. Duisternis.’ Zijn hart lijkt het te begeven. Op hetzelfde moment valt Sam van de trap en loopt een hersenschudding op. Ze negeert de hersenschudding echter en zoekt Jasper op. In het ziekenhuis worden beide jongeren onderzocht. Dan hoort Jasper in de wandelgangen dat hij ongeneeslijk ziek is en nog maar enkele dagen te leven heeft. Sam hoort hetzelfde over haar beste vriend en besluit iets de doen dat tegen alle regels ingaat. Ze neemt Jasper mee om zijn grote droom waar te maken: zingen voor publiek.    

In eerste instantie is de roman allesbehalve aantrekkelijk. Carlton opent het bijna vijfhonderd pagina’s tellende verhaal met een enorme klaagzang vanuit Jasper en Sam. Niets lijkt goed en het leven is zwaarder dan zwaar. Hoewel dit in werkelijkheid best zo aan kan voelen voor de jongeren, is het niet de perfecte start. Als lezer bouw je vrijwel direct antipathie voor hen op.    

Ook de enorme hoeveelheid details en het lage verhaaltempo doen het verhaal in het begin weinig goeds. Carlton gaat te weinig uit van het ‘show, don’t tell’-principe. Het gevolg is dat je niet met de personages mee kunt voelen. Zowel Sam als Jasper overkomt vreselijke dingen, maar voor de lezer zijn het slechts feiten die gaan over een verre, verre bekende:  

‘Sam vertelt me hoe ze uiteindelijk gisteravond laat met Sarah naar huis mocht vertrekken, nadat mijn moeder met haar dokter had gesproken. Ze legde uit dat Sam erg geschrokken was door mijn aanval en op dit moment bij haar familie hoorde te zijn.’    

Rechtstreeks gevolg van de afstandelijke, slepende schrijfstijl van Carlton is het gebrek aan leven in de personages. Vanaf de eerste minuut doen ze nep aan, mede door het feit dat Carlton geen enkel gegeven over de personages onbeschreven laat. Zowel Sam als Jasper heeft, als je het boek mag geloven, een geweldig zelfinzicht: ze weten, hoe ongeloofwaardig ook, precies waar elk karakterprobleem voor zorgt. Dit verslechtert door soms zeer onechte weergaven van gesprekken, waaronder het gesprek tussen de artsen in het ziekenhuis, en tot in den treure herhaalde opmerkingen als ‘mijn beste vriend’.    

Zo beschreven zou dit boek direct aan de kant gelegd moeten worden. Toch is dat absoluut af te raden. Het lage verteltempo in de roman heeft namelijk ook goede gevolgen. Als lezer krijg je de kans de situatie goed te overdenken én word je meegenomen in elk verhaaldetail. Carlton beschrijft zeer actuele problemen – jongeren die té hard werken en burn-outs dreigen te krijgen, ziekte onder jongeren – en raakt daarmee zeker een gevoelige snaar! Vanaf het moment dat Sam Jasper meeneemt uit het ziekenhuis en, hoe cliché ook, probeert zijn dromen waar te maken, reis je als lezer mee in het verhaal en kun je het boek bijna niet meer wegleggen. De extreem gedetailleerde wijze waarop Carlton te werk gaat in de daaropvolgende hoofdstukken, waarbij ze op precies de juiste momenten wisselt tussen het perspectief van Jasper en Sam, zorgt ervoor dat de personages steeds meer gaan leven, je beste vrienden worden en uiteindelijk bijna als familie aanvoelen. Met de kennis van Jaspers situatie en de hoop dat zijn lot anders zal zijn dan voorspeld lees je verder en geniet je met gruwelen van hetgeen komen gaat. Als klap op de vuurpijl voert Carlton twee nieuwe personages op, Max en Jonathan, die Sam en Jasper zullen helpen. De typering van deze twee mannen trekt je als lezer over de streep: het verhaal moet tot de laatste bladzijde uit!    

Hart-Slag bevat geen goed beschreven verhaal met sterke dialogen en boeiende stukken vol show. Echter, het verhaal lijkt in dit geval voldoende te doen: het boek sleept je mee. Niet van A tot Z, maar zeker vanaf G.