Heerlijk zwijmelen tussen de Royals

Wie na menig feelgood nog niet voldoende genoten had van startende romances, kan door de roman van Rachel Hawkins opgelucht ademhalen. Her Royal Highness voldoet in alles aan het plaatje. Hawkins gebruikt daarbij één onderscheidend detail: waar eerder een man en een vrouw de hoofdrollen vertolkten, is dat nu anders. Twee vrouwen betreden het podium als hoofdpersonages.  

Dit jaar blijkt voor de Schotse kostschool Gregorstoun een bijzonder jaar te zijn. Voor het eerst in de geschiedenis van de school worden honderd meisjes toegelaten. De Amerikaanse Millie schrijft zich in en wordt aangenomen. Ze lijkt al het geluk van de wereld bij zich te dragen, ware het niet dat er één probleem is: grote liefde Jude blijft in Amerika. Net op het moment dat Millie besluit niet te gaan, keert het tij. Jude zoent met een ander en Millie verandert van idee:  

“Ik zou gewoon ergens anders heen kunnen gaan.

Opnieuw beginnen.

Ik.

Schotland.”  

Zo beschreven lijkt in Her Royal Highness de basis gelegd voor een aantrekkelijk avonturenverhaal. Niets is interessanter dan een meisje dat alleen op pad gaat naar de Schotse Hooglanden, om daar te overleven op een kostschool. De lezer weet echter al dat het schooljaar niet zonder slag of stoot zal gaan. Prinses Flora, het zusje van de knappe prins Seb die er al jaren studeert, zal dat jaar ook verblijven op de school. Deze verwende en eigenwijze tante blijkt de kamergenoot van Millie te zijn. Flora zal Millies plannen om het schooljaar rustig te doorstaan gruwelijk in de war schoppen.  

Pluspunt voor Her Royal Highness; het boek van Hawkins leest gemakkelijk weg. Vlotte dialogen worden afgewisseld met gedetailleerde en sprekende beschrijvingen. Het perspectief blijft bij één personage, Millie, waardoor je je slechts hoeft te focussen op één karakter. Af en toe krijg je informatie vanuit geschreven blogs of roddelbladen over de achtergrond van prinses Flora, waardoor onrust gezaaid wordt. Hoewel je weet dat er obstakels in het leven van Millie zullen komen, geniet je in eerste instantie van de mooie toekomst die haar te wachten staat. Als personage is ze aandoenlijk. Ze is lief, eerlijk, maar af en toe ook sociaal wat onhandig:  

‘‘Noemde je me nou net echt Veruca Peper?’

(…)

‘Ja, dat klopt,’ zeg ik. ‘Het leek erop dat je nog drie seconden verwijderd was van een musicalnummer waarin je ging opsommen wat je allemaal nog eens meer wilde, dus het leek me wel toepasselijk.’’  

Zoals een goede feelgood betaamt is het verhaal op allerlei punten extreem voorspelbaar. De verhaallijn in Hawkins roman laat zich vanaf de eerste letter uittekenen en brengt weinig échte verrassingen met zich mee. Anders dan in de meeste feelgoodromans is wellicht het feit dat Millie op meisjes valt, maar deze magische truc is na de eerste bladzijden uitgewerkt: het is een feit dat je vanaf dat moment accepteert zoals alle andere feiten. Het maakt voor de plotontwikkeling nauwelijks verschil.  

De plot ontwikkelt zich zoals verwacht: vanaf het eerste moment lijken Flora en Millie niet voor elkaar in de wieg gelegd. Het drama lijkt nog groter te worden wanneer Flora Millies partner blijkt te zijn in de vernieuwde Challenge van dat jaar: “En om dit een nog intensere ervaring te maken om je in onder te dompelen, wordt je kamergenoot je partner.’ Gedurende het verhaal ontvouwt zich vervolgens een plot vol drama, verdriet, liefde en geluk.  

Hawkins doet er alles aan de lezer te tippen dat er onheil nadert, hetzij hier en daar té expliciet: ‘‘Millie Quint gaat gewoon naar een geweldige school,’ corrigeer ik hem en ik sluit mijn laptop. ‘De kans dat ik er een royal zal ontmoeten is nihil.’’ Helaas krijgt Her Royal Highness daarmee iets kunstmatigs.  

Her Royal Highness is zeker niet een roman die nog lang in je hoofd rond blijft spoken. Maar het is tegelijkertijd ook niet een boek dat zich leent voor een stoffig plekje op zolder. Hawkins schrijft hiermee domweg een heerlijk verhaal dat voldoet als tussendoortje.