Lezersrecensie
Het wordt ook steeds gekker
Lieke Hester neemt je in deze tweede bundel vol politieverhalen opnieuw mee in haar werkzaamheden als agent bij politiebureau Burgwallen in hartje Amsterdam, waar geen dag hetzelfde is. Ze deelt de heftige, ontroerende, bizarre, aangrijpende, rauwe en soms ronduit smerige realiteit en op haar schouder pak je hardnekkige overlastgevers aan, probeer je gevaarlijke situaties te sussen, voel je de adrenaline stijgen, verleen je eerste hulp, krijg je te maken met onvoorspelbaar gedrag, voer je slechtnieuwsgesprekken, ga je mee naar lijkvindingen en zorg je ervoor dat mensen gehoord, gezien en serieus genomen worden.
De verhalen zijn kort maar krachtig en Lieke schrijft toegankelijk, zeer beeldend, scherp, vlot en met de zwarte humor die volgens haar noodzakelijk is om de ernst van het beroep draaglijker te maken en de tragische situaties waarmee de agenten worden geconfronteerd te verwerken. Ze is goudeerlijk, maakt niets mooier dan het is en deelt soms haar frustratie maar ze behoudt empathie, compassie en respect, waardoor dit een openhartige, meeslepende en authentieke bundel is geworden zonder dat er wordt ingezet op sensatie.
De verhalen zijn erg divers en net zoals de agenten maar moeten afwachten welke melding er binnenkomt, weet je nooit wat je in het volgende hoofdstuk te wachten staat. Wel plaatst Lieke een aantal disclaimers en waarschuwingen bij de smerigste en heftigste verhalen, zodat je je daarop kunt voorbereiden of kunt beslissen om die hoofdstukken over te slaan. Ze maakt mentale gezondheid bespreekbaar, spreekt zich uit tegen geweld tegen hulpverleners en stelt zich zeer kwetsbaar op in de stukken over de impact van het hersenletsel dat ze opliep tijdens haar werk, waardoor ze haar leven, dromen en werkzaamheden gedwongen moest aanpassen.
Dit boek is dan ook een echte aanrader voor iedereen die is geïnteresseerd in politiewerk en in de mens in het uniform, want je krijgt een inkijkje in zowel haar werkzaamheden als in haar hart en hoofd. Haar betrokkenheid en passie voor het vak, de liefde voor haar collega’s en het belangrijke teamgevoel spatten van de bladzijdes af en het geheel is boeiend van begin tot eind. Dit wil je lezen!
De verhalen zijn kort maar krachtig en Lieke schrijft toegankelijk, zeer beeldend, scherp, vlot en met de zwarte humor die volgens haar noodzakelijk is om de ernst van het beroep draaglijker te maken en de tragische situaties waarmee de agenten worden geconfronteerd te verwerken. Ze is goudeerlijk, maakt niets mooier dan het is en deelt soms haar frustratie maar ze behoudt empathie, compassie en respect, waardoor dit een openhartige, meeslepende en authentieke bundel is geworden zonder dat er wordt ingezet op sensatie.
De verhalen zijn erg divers en net zoals de agenten maar moeten afwachten welke melding er binnenkomt, weet je nooit wat je in het volgende hoofdstuk te wachten staat. Wel plaatst Lieke een aantal disclaimers en waarschuwingen bij de smerigste en heftigste verhalen, zodat je je daarop kunt voorbereiden of kunt beslissen om die hoofdstukken over te slaan. Ze maakt mentale gezondheid bespreekbaar, spreekt zich uit tegen geweld tegen hulpverleners en stelt zich zeer kwetsbaar op in de stukken over de impact van het hersenletsel dat ze opliep tijdens haar werk, waardoor ze haar leven, dromen en werkzaamheden gedwongen moest aanpassen.
Dit boek is dan ook een echte aanrader voor iedereen die is geïnteresseerd in politiewerk en in de mens in het uniform, want je krijgt een inkijkje in zowel haar werkzaamheden als in haar hart en hoofd. Haar betrokkenheid en passie voor het vak, de liefde voor haar collega’s en het belangrijke teamgevoel spatten van de bladzijdes af en het geheel is boeiend van begin tot eind. Dit wil je lezen!
1
Reageer op deze recensie