Het is – eindelijk – oorlog

‘Als ze vandaag de dag zouden bestaan, zouden ze niet in een grot over hun schatten waken, maar dan zouden ze de CEO’s van bedrijven zijn. En als draken in de loop der tijd geëvolueerd zouden zijn, zouden ook de drakendoders zich hebben aangepast.

In de vijfdelige ‘Talon’-serie wil Julie Kagawa de moderne draak tot leven wekken en met Ember en Dante is dat haar gelukt. In het slotstuk, Inferno (vertaald door Karin de Haas), geeft ze deze draken met al hun problemen en gedrag nog één kans.    

Eindelijk breekt de oorlog die zolang gehoopt werd uit. Kagawa begint haar verhaal met een passage waarin Ember, Riley en Garret door het oerwoud ploegen. Plotseling worden ze omsingeld door een groep gewapende mannen.     Vervolgens keert Kagawa terug naar de periode twee weken voor de cliffhanger die ze zojuist heeft geschapen. Garret heeft ervoor gekozen niet meer bij de Orde te horen. Een oude man bezoekt Riley en Ember en brengt hun een boodschap. Zijn meester Ouroboros wil de twee (en dan vooral Ember, de dochter van de oudste draak) ontmoeten. Riley, Ember en Garret gaan op zoek.    

Terug in het heden komen de jongeren aan bij Ouroboros. Hij vertelt aan hen dat hij weet waar de fokfabriek van Talon is en opnieuw krijgen de jongeren een opdracht: ze moeten de oorlog met Talon aangaan en de draken bevrijden: ‘Persoonlijk heb ik weinig hoop dat een van jullie het zal overleven. Maar ik zal afwachten en zien wat er gebeurt. Misschien verrassen jullie me wel.’ Ember en Riley zullen opnieuw samen moeten werken met de Orde om hun opdracht te kunnen volbrengen.    

Kagawa hanteert tal van succesvolle formules uit eerdere delen om het slotstuk van de ‘Talon’-saga tot een spetterende einde te maken. Het wisselende perspectief dat de lezer welbekend is, is wederom een geslaagde keuze. Kagawa gunt een kijkje in de keuken van Riley en Ember, maar ook in die van Garret en tegenstander Dante. Waar dit in andere delen de spanning verhoogde, is dat ook nu – zeker in de slotpassages van de roman – het geval.    

Ook de klassieke queeste waarbij de hoofdpersoon een risicovolle opdracht krijgt, is terug te vinden in deze roman. Al vanaf de eerste bladzijde plaatst Kagawa de hoofdpersonen in de een na de andere gevaarlijke situatie, waarbij ze het verhaal uiterst gedetailleerd vertelt: ‘Ik wist dat ik niets kon uitrichten; één uithaal van Ouroboros zou Garret en mij moeiteloos doden. Maar ik weigerde passief toe te kijken terwijl Garret voor mijn ogen zou sterven.’ Op die manier maakt ze ook van Inferno, net als eerdere delen uit de serie, een geheel dat sterk leunt op actie.    

Helaas heeft dat als gevolg dat de psyche van de personages onvoldoende belicht blijft. Waar dit in eerdere delen al een beetje het geval was, vergroot dit probleem in Inferno. Eén van de oorzaken lijkt te liggen in de te grote tijdsprongen die Kagawa af en toe maakt. Dit versnelt het verhaal en vergroot de spanning, maar schaadt de diepgang en authenticiteit. Daarnaast ontbreekt ook de volledigheid in de uitwerking van diverse thema’s, zoals de machtsstrijd. Kagawa besteedt veel aandacht aan ‘goed versus kwaad’, maar is hierbij niet geheel vernieuwend. Juist alle andere thema’s die haar boek rijk is (machtsstrijd, anders zijn dan anderen, vertrouwen hebben), zouden kunnen inspireren.    

‘In de kern gaat Talon over anders zijn, over hoe we aankijken tegen degenen die van ons verschillen. Degenen die er anders uitzien, anders praten en dus anders naar de wereld kijken dan wij.’    

Toch lijkt Kagawa daarin, de hele serie overziend, geslaagd. Een actievol slot van Inferno maakt een einde aan het verhaal van de draken en hun doders. Als lezer mocht je meekijken met de draken en ervoer je wat het is om anders te zijn. Beetje bij beetje ging je meer van Ember houden en ontdekte je dat anders zijn best mag. De ‘Talon’-serie is, ondanks een niet al té krachtig slotdeel, geslaagd.