Lezersrecensie
Luister
Parijs, 1989. De twintigjarige Marie vlucht, na een heftige ervaring met haar fotografiedocente Flo, halsoverkop naar deze wereldstad, waar ze als au pair in dienst komt bij de welgestelde familie Lambert. Een familie die nooit helemaal hersteld is na een intense gebeurtenis waar Philippe, de vader van het gezin, en de toenmalige au pair Eloïse bij betrokken waren. In vijf delen ontvouwt het verhaal van Marie, Flo en Philippe zich langzaam maar trefzeker, als een puzzel waarvan constant stukken lijken te ontbreken en waarin de samenhang lang onduidelijk is, maar die uiteindelijk naadloos in elkaar blijkt te passen als de verbindende elementen worden onthuld.
Aangezien ieder verhaal volgens de verteller op drie punten rust, omdat het anders omvalt, kun je het totaalplaatje niet zien voordat je de losse verhalen van zowel Philippe, Marie als Flo kent, voordat hun verhalen samenkomen op 13 november 2015, de dag van afschuwelijke aanslagen in Parijs. Het is een verhaal over kijken, zien en gezien (willen) worden, waarnemen en vastleggen, over luisteren, voortekenen, kunst, vertrouwen en verraad, over identiteit, reflectie en vorming, over het leven, toeval en het lot, over hoe sommige uitkomsten onvermijdelijk zijn, welke factoren je ook verandert.
Samen met de protagonisten dwaal je door Parijs, dat tot leven komt en zo haast een extra personage wordt, en de auteur roept mooie en indringende beelden op met haar gedetailleerde omschrijvingen en treffende metaforen, maar ze spelt zeker niet alles voor je uit, doseert de informatie heel doelbewust en laat je regelmatig gissen naar de beweegredenen van de personages. Daardoor moet je geduld hebben met het verhaal, bevat het een bepaalde ongrijpbaarheid omdat niet alle opgeroepen vragen worden beantwoord en bleven enkele personages voor mij net wat te veel op afstand. Toch blijf je, mede door de dreigende ondertoon die voelbaar is, doorlezen, houden de verhalen en hun samenhang je bezig en merk je tegen het einde, wanneer alles samenkomt, hoe doordacht het geheel is opgebouwd.
Houd je van een gelaagd, knap geconstrueerd en licht mysterieus verhaal waardoor je je moet laten meenemen, dat je aan het denken zet en tegelijkertijd heel wat aan de verbeelding overlaat? Dan is Luister zeker het lezen waard.
3.5⭐️
Aangezien ieder verhaal volgens de verteller op drie punten rust, omdat het anders omvalt, kun je het totaalplaatje niet zien voordat je de losse verhalen van zowel Philippe, Marie als Flo kent, voordat hun verhalen samenkomen op 13 november 2015, de dag van afschuwelijke aanslagen in Parijs. Het is een verhaal over kijken, zien en gezien (willen) worden, waarnemen en vastleggen, over luisteren, voortekenen, kunst, vertrouwen en verraad, over identiteit, reflectie en vorming, over het leven, toeval en het lot, over hoe sommige uitkomsten onvermijdelijk zijn, welke factoren je ook verandert.
Samen met de protagonisten dwaal je door Parijs, dat tot leven komt en zo haast een extra personage wordt, en de auteur roept mooie en indringende beelden op met haar gedetailleerde omschrijvingen en treffende metaforen, maar ze spelt zeker niet alles voor je uit, doseert de informatie heel doelbewust en laat je regelmatig gissen naar de beweegredenen van de personages. Daardoor moet je geduld hebben met het verhaal, bevat het een bepaalde ongrijpbaarheid omdat niet alle opgeroepen vragen worden beantwoord en bleven enkele personages voor mij net wat te veel op afstand. Toch blijf je, mede door de dreigende ondertoon die voelbaar is, doorlezen, houden de verhalen en hun samenhang je bezig en merk je tegen het einde, wanneer alles samenkomt, hoe doordacht het geheel is opgebouwd.
Houd je van een gelaagd, knap geconstrueerd en licht mysterieus verhaal waardoor je je moet laten meenemen, dat je aan het denken zet en tegelijkertijd heel wat aan de verbeelding overlaat? Dan is Luister zeker het lezen waard.
3.5⭐️
2
Reageer op deze recensie