Een beetje criminaliteit doet het altijd goed

Robin Hood was er niets bij; een beetje criminaliteit doet het altijd goed. In Midnight Jewel schept Richelle Mead haar eigen Robin Hood, in de vorm van Mira. Het tweede deel uit de reeks ‘Glittering Court’ beslaat het verhaal van de vriendin van Adelaide, de hoofdpersoon uit het eerste deel. De roman van Mead, vertaald door H.C. Kaspersma, bevat net zoveel romantiek en glitter als het eerste deel, maar doet er een schepje bovenop: het brengt het geheime (wellicht criminele) circuit naar voren. Veel gebreken uit het eerste deel lijken verdwenen. Midnight Jewel sleept je wél mee, van begin tot eind.    

Aan het begin van het verhaal maak je kennis met Mira. Zij wil naar Adoria om haar broer Lonzo te vinden. Samen met kamergenotes Adelaide en Tamsin doorstaat ze alle testen die worden afgenomen aan het einde van de periode in Glittering Court en wordt ze klaargestoomd om naar Adoria te vertrekken. Daar zal ze een periode lang omgaan met verschillende mannen, om zo de juiste man te kiezen en hopelijk in het huwelijksbootje te stappen. Als lezer krijg je al snel het déjà vú-gevoel. Dit overkwam Adelaide in The Glittering Court al eerder.    

Tot zover het ogenschijnlijk zoetsappige begin van Midnight Jewel. Ogenschijnlijk, want in alles blijkt de zoetsappigheid maar schijn. Mira’s broer zit gevangen en Mira moet, om haar broer vrij te krijgen, geld hebben dat ze niet heeft. Haar vriendinnen maken onderling ruzie en al snel bevindt Mira zich op het mysterieuze pad, waar ze een dubbelrol begint te vertolken: die van prachtige vrouw versus die van informant van Grant. Steeds steviger raakt ze betrokken bij de bezigheden van Grant, tot het moment dat ze gaat werken voor Tom en zich ontpopt tot Lady Aviel.    

De toevoeging van deze mysterieuze elementen, in combinatie met het vernieuwde perspectief (niet meer vanuit Adelaide) doet de serie goed. Adelaide was op haar manier interessant, maar Mira is in alles interessanter. Ze is spannend, houdt van uitdaging en schuwt een beetje geweld of mysterie niet. Haar dubbelrol wordt perfect uitgewerkt en zorgt voor de nodige afwisseling met het nep-zoete leven van de dames van Glittering Court. Tegelijkertijd komt zij, meer dan Adelaide, in de comfortzone van de lezer. Haar gedachten en haar doorzettingsvermogen, in combinatie met haar harde karakter en haar liefdesgevoelens, maken haar aandoenlijk en zorgen ervoor dat ze herkenbaar wordt. Juist de tegenstelling met Adelaide werkt. Waar Adelaide uit de hogere klasse kwam, komt Mira duidelijk uit een andere klasse: ze heeft het ‘dure’ leven duidelijk moeten leren.    

Mead zorgt ervoor dat er continu een bijzondere vorm van spanning heerst in Midnight Jewel en creëert daarmee een effectieve vertelling. Bovendien laat ze meer zien, en verdwijnt de vertellende structuur (die in het eerste deel overheerste) naar de achtergrond. Op die manier raakt de lezer, meer dan bij The Glittering Court, betrokken bij de dames en de dingen die zij meemaken. Daarbij werkt de auteur de succeselementen uit het eerste deel verder uit. Jaloezie, meidengeruzie en romantiek staan ook in deze roman – naast het criminele tintje – centraal en laten de lezer zwijmelen bij soms prachtige passages waarbij het verstandshuwelijk soms zelfs naar de achtergrond lijkt te verdwijnen.   

Hoewel Mira, de moderne Robin Hood, zeker niet volledig verrassend of diepgaand uitgewerkt is, zorgt zij er wel voor dat de lezer betrokken blijft bij het verhaal. Met haar perspectief toont Mead een nieuwe blik op Glittering Court en samen met het eerdere deel vanuit Adelaide wordt het verhaal steeds vollediger. Het wachten lijkt nu op de roman vanuit Tamsin. Zij heeft in beide andere verhalen een zeer bijzondere rol en maakt de lezer nieuwsgierig: wat doet ze op het moment dat ze (voor even) verdwijnt uit het leven van de andere dames? Het wachten is op haar verhaal!