Tegenvallend tweede deel

Met Night thinker sluit Luna van Roosen het tweeluik, beginnend met Day Dreamer, af. Waar het eerste deel eindigde met een toch wel nieuwsgierig makend open slot, gaat dit deel in dezelfde trant verder. Toch blijft het gehoopte ‘yes-gevoel’ uit. Ook het tweede deel uit de serie toont te veel gebreken om echt te slagen. 

De plot draait nog steeds om Lora. In de start van het verhaal wordt ze wakker met een hoofdwond en Guy, Charlotte en Alice vinden haar. Lora vertelt dat ze een geest heeft gezien, maar Guy wantrouwt dit. Hij denkt dat het een moordaanslag is en krijgt de opdracht van zijn moeder om 24/7 bij Lora te blijven. Gemakkelijk gaat dit echter niet. Lora is vastbesloten het geheim rondom Bobby te ontrafelen. In de nachten ontdekt ze stapje voor stapje wat er aan de hand is. Helaas brengt ze zichzelf hiermee onbedoeld in een steeds gevaarlijkere positie. 

Wederom is de enscenering van het verhaal een positief punt binnen het boek van Van Roosen. Waar de auteur in het eerste deel al veel aandacht besteedde aan het scheppen van een sprookjesachtige locatie, doet ze dat ook nu weer. Als lezer waan je je direct weer in de bijzondere wereld en heb je het idee dat je net als Alice uit Alice in Wonderland ontsnapt bent aan de realiteit. 

Helaas is daarmee veel gezegd. Hoewel de plotverloop goed in elkaar zit en Van Roosen op prima wijze bouwt richting de climax, gooien verschillende ‘randvoorwaarden’ roet in het eten. Tegenvallende formuleringen (‘Ik dood de tijd tekenend met dat natte, half afgevreten potloodje, waarvoor ‘stompje’ zelfs geen juiste benaming meer is. Totdat het rinkelende geluid van het belletje door de lucht pingelt, want dan spring ik uit bed en vloek ik.’) in combinatie met soms grofweg misplaatste details (‘Als Margriet terug is, vraag ik of ze me een paar gezonde saladerecepten aanleert. Iets met wortel misschien, dan kan ik tenminste sterven aan een of andere konijnenziekte of acute anorexia.’) doen het verhaal niet veel goed. Daarbij valt de auteur regelmatig in de valkuil van het ‘te veel willen vertellen’. Onnodige details slaan het verhaal op verschillende plaatsen dood:

‘Aangezien ik nog steeds mijn nachtjapon van vannacht aanheb, besluit ik me snel om te kleden en mijn haar in een hoge staart te binden, voordat ik me naar beneden begeef.’ 

Tenslotte zijn ook de clichématigheden uit het vorige deel nog niet helemaal uit beeld verdwenen, getuige de – natuurlijk Franse – kokkin Rosaline Ryke. Niet alle clichématigheden schaden het verhaal écht, maar sommige, zoals het feit dat alle onheil ’s nachts lijkt te gebeuren, zijn wel ietwat simpel te noemen. 

Lichtpuntje in het verhaal is de hoofdpersoon zelf. Lora ontwikkelt zich in dit verhaal al snel tot behoorlijk pittige dame en dat maakt het verhaal spannender. Hoewel ze soms nog erg onbegrijpelijk is, getuige de toch wel wat vreemde reactie in de richting van Bobby (‘Ik geef hem een duw, net als vorige keer. Nu valt hij niet. Jammer. Als het aan mij lag mocht hij op zijn gezicht vallen. Hoektanden stuk of niet, het kan me even niets schelen.’), zorgt haar houding over het algemeen voor de broodnodige actie in het verhaal. 

Tegen het einde van Night thinker voel je als lezer dat Van Roosen zoekt naar een slot. Het verhaal op het kasteel dreigt te eindigen, maar de lijntjes met thuis zijn nog niet afgerond. Helaas laat Van Roosen ook hier in eerste instantie punten liggen; de voorlaatste pagina’s kunnen slechts betiteld worden als ‘saai’ en ‘verwacht’. Redder is het laatste hoofdstuk. Die vijf pagina’s brengen de magie en het mysterie nog even terug. Voor even dan…