Twilight light

De liefhebbers van de serie ‘Twilight’ kunnen hun hart ophalen. Na Stephenie Meyer waagt nu ook Jennifer L. Armentrout zich op het pad van de buitenaardse wezens. In Obsidian, de eerste roman uit de serie ‘Lux’ geeft ze het startsein voor een interessante serie.    

Obsidian vertoont in verhaallijn helaas veel gelijkenissen met de serie van Meyer. Katy verhuist met haar moeder naar West-Virginia en ontmoet daar haar overburen: Dee en broer Deamon. Hoewel ze goed overweg kan met Dee, is het tussen haar en Deamon vanaf de eerste tel mis. Deamon lijkt in alles een enorme hork: ‘Hij liet een diepe, keelachtige lach horen. ‘Dat is niet erg damesachtig, Kittycat.’’ Toch voelt Katy zich om een of andere reden aangetrokken tot haar nieuwe buurman en een haat-liefdeverhouding ontstaat.    

Tot zover brengt Armentrout niets nieuws onder de horizon. De opbouw van het verhaal is ronduit overbekend. Blogster Katy is net als personages uit vergelijkbare boeken jong, misschien wat naïef en moet zich staande houden in een nieuwe wereld. Ze wordt geconfronteerd met bijzondere jongeren van haar eigen leeftijd tot wie ze zich eigenlijk aangetrokken wordt, maar die ze tegelijkertijd niet uit kan staan.    

Toch kweekt Armentrout met de komst van Dee en Deamon wel een interessante pilaar in het verhaal. Beide jongeren worden nagestaard, eten overmatig en gedragen zich bijzonder. Katy wordt op alle mogelijke manieren gewaarschuwd: ze moet niet met deze twee jongeren omgaan. Verwacht, maar zeker goed gekozen door Armentrout, is dan ook dat ze dat wel doet. Ze raakt steeds sterker verbonden met de buren en kleeft zich vast in het web dat gekenmerkt wordt door mysterie.    

Met Twilight in je hoofd lees je verder en zie je dat de gelijkenissen ook in het verdere verloop van het verhaal opvallend zijn. Katy ontdekt dat haar buren niet zomaar jongeren zijn en besluit, met de kennis die ze heeft, wel vrienden te blijven. Daarmee plaatst ze zichzelf bewust in een gevaarlijke wereld. Ze is niet langer alleen afhankelijk van de aardse wereld, maar moet vanaf dat moment ook dealen met de hogere machten.    

Wie zich niet verrast voelt door het door Armentrout gecreëerde verhaal, of de thematiek van een onmogelijke (of zelfs verboden) liefde, kan wellicht smullen van de personages. Deamon vertolkt (niet nieuw) de rol van de knappe rotzak en Dee die van het liefhebbende, ietwat brutale zusje. De haat-liefdeverhouding tussen Deamon en Katy is wellicht wat clichématig opgezet, maar boeit wel:    

‘‘Ik haat je,’ beet ik hem toe. ‘Dat gevoel is geheel wederzijds.’ Hij wierp een blik over mijn schouder. ‘Ik wil wedden dat je een eendelig badpak draagt.’’    

Obsidian is zeker wel spannend. Armentrout grossiert in het aanbrengen van actie en hult het verhaal maar al te graag in een jasje vol onduidelijkheden. Daarbij timet ze regelmatig perfect. Onthullingen en plotwendingen komen precies op het juiste moment, waardoor Obsidian het karakter van een goed uitgekiende thriller krijgt. Helaas overschrijdt ze de grens met het woordje ‘te’ af en toe, door te veel klassieke trucs als afgeluisterde gesprekken en halve zinnen toe te voegen aan haar verhaal. Bij vlagen krijgt de roman, ook daarin, iets voorspelbaars.    

De veelvuldig aanwezig en sterk vormgegeven dialogen maken Obsidian aantrekkelijk. Armentrout slaagt erin gesprekken natuurlijk en vol emotie over te brengen, waardoor ze de lezer een duwtje in de richting van Katy en Deamon geeft.   

Al met al bevat Obsidian, ondanks alle overeenkomsten met eerdere romans, genoeg elementen om een mooie start van een nieuwe – eigen – serie te zijn. Armentrouts verzorgde personages, perfecte gevoel van timing en aantrekkelijke dialogen zorgen dat het eerste deel van de serie ‘Lux’ zeker smaakt naar meer!