Alien boos? Alle remmen los!

Slechts één zin is nodig om helemaal terug te zijn in de wereld van de Luxen, de Ouderen, de MvD en de Arum: ‘Toen ik me omdraaide op mijn stoel, ademde ik de unieke ‘buitengeur’ in die zo kenmerkend voor hem was. ‘Goedemorgen, Kitten.’’ Jennifer L. Armentrout gaat, met Onyx verder waar ze stopte in Obsidian.

Doordat Deamon Katy geheeld heeft, zijn de twee met elkaar verbonden. Hoewel Katy Deamon niet uit kan staan en tegelijkertijd verschrikkelijk aantrekkelijk vindt, probeert ze het beste van de zaak te maken. Dit verandert wanneer een nieuwe jongen in de klas komt: Blake. De haat-liefdeverhouding tussen Deamon en Katy komt direct onder extra spanning te staan: ‘Volgens mij weegt het feit dat ik je gezicht niet meer hoef te zien zwaarder dan mijn veiligheid.’    

Binnen de kortste keren merkt Katy vreemde dingen bij zichzelf. Na een flinke ‘griepaanval’ lijkt ze de controle over zichzelf kwijt te zijn geraakt. Ze laat de douche zomaar aangaan, de kledingkast gooit zichzelf leeg en tijdens een gesprek met Blake valt er een tak naar beneden, maar blijft die tak op wonderbaarlijke wijze hangen. Het blijkt dat Katy ook speciale krachten heeft. Vanaf dat moment is Katy meer dan eerder nog gedwongen haar leven op het spel te zetten om veilig te blijven.    

Onyx bevat in eerste instantie niet het unieke ‘eigen’ vervolgverhaal waarop je na het eerste deel misschien hoopte. Zeker in de beginselen, waar Katy speciale krachten krijgt, heeft het tweede deel in de serie een hoog Harry Potter-gehalte: ‘De tak bleef stil hangen… midden in de lucht, zonder dat hij ergens aan vastzat.’ Bovendien creëert Armentrout wel heel makkelijk stereotypes. Deamon vertolkt, natuurlijk, de rol van de knappe ongrijpbare jongen en Blake krijgt de rol van iets minder knappe, maar zeer sympathieke jongen toebedeeld. Dit heeft automatisch een hoge mate van romantiek en jaloezie tot gevolg. Wanneer Blake zijn best doet Katy voor zich te winnen, slaat Deamon groen en geel uit van jaloezie; een zeer vermakelijk, maar niet écht verrassend beeld.    

Wel is dit misschien wat ‘doorsnee’ verhaal verpakt in een aantrekkelijk en zeer goed vormgegeven jasje, waarbij de scherpe dialogen tussen Katy en Deamon uitblinken:    

‘Ga je je nou alweer verontschuldigen? Ik weet niet wat ik moet zeggen. Wauw.’
(…)
‘Kat, zo help je me niet. Ik meen het serieus. Dit is… moeilijk voor me.’
Ik rolde met mijn ogen. Natuurlijk moest het hem zwaar vallen om zijn excuses aan te bieden. ‘Oké. Sorry. Wil je even gaan zitten? Ik heb taart. Taart kan je misschien een wat zoeter type maken.’
‘Niets kan mij verzachten. Ik ben zo koud als ijs.’
‘Komt dat even goed uit. Het is een ijstaart en in het midden zit een heerlijk knapperig laagje.’
‘Oké, misschien dat dat helpt. Dat knapperige laagje lijkt me wel wat.’    

Ook de directe toonzetting die Armentrout hanteert, met daarin opvallend veel sarcasme, charmeert:

‘Wat Deamon betrof waren er zeker vorderingen geboekt. We hadden uren bij elkaar gezeten zonder elkaar de hersens in te slaan of ons over te geven aan rauwe lust.’    

Wie verder kijkt dan het op het eerste gezicht niet louter op jaloezie en romantiek gebaseerde verhaal, vindt diepgang in de maatschappijgerichte kritiek. Zijdelings verstopt Armentrout onderwerpen als een gearrangeerd huwelijk, geen vrije toekomstkeuze en chantage in haar verhaal. Met de opvoering van bovennatuurlijke wezens, in de vorm van de Luxen, creëert ze bovendien de kans op een nieuwe manier naar deze problemen te kijken en te komen met originele oplossingen. Stap voor stap neemt ze de lezer mee naar een andere wereld om zo even te vluchten uit het hier en nu.    

En dat doet ze meer dan goed. Wanneer je gewend bent aan alle fantastische elementen voert Armentrout het tempo op, laat ze de ellende die niet uit kon blijven in volle hevigheid over de lezer heen komen en speelt ze een prachtig spel met goed, kwaad en vertrouwen. De gebeurtenissen die elkaar in het slot veel te snel opvolgen bieden voldoende stof tot nadenken; een prachtige brug naar een nieuw deel!