Moordlustig derde deel

Let op: deze recensie bevat spoilers over eerdere seriedelen

Opal is het derde boek in de ‘Lux’-reeks van Jennifer L. Armentrout. Na de lijvige eerste twee delen is Katy volledig verstrikt geraakt in de bijzonder gevaarlijke wereld van vriend Deamon. Zichzelf de schuld gevend van de dood van Andrew probeert ze opnieuw contact te leggen met de wereld waarin ze noodgedwongen verder moet. Het derde deel, vertaald door Erica van Rijsewijk, gunt haar opnieuw een opening. ‘Mijn leven was mijn eigen leven niet meer. Elk moment verwachtte ik dat er iets rampzaligs zou gebeuren.’    

Dawson is terug bij zijn broer Deamon en zus Dee. Samen met zijn broer houdt hij Katy in de gaten tijdens haar periode van herstel. Nu Dawson uit de Luxgevangenis ontsnapt is, is de familie haar leven niet meer zeker: ze verwachten bezoek van het ministerie van defensie. Wanneer Katy nog maar net hersteld is, staan de nieuwe problemen voor de deur. Haar liefdesverhouding met Deamon bereikt een volgend level, Will en ook Blake blijken nog in leven, Beth is ook nog binnen handbereik en Dawson zal er alles aan doen haar terug te krijgen. Daarnaast dient Katy haar magische krachten, ontstaan nadat ze muteerde, te versterken, om zo mee te kunnen strijden.    

Ook nu weer laat Armentrout zien dat ze met slechts enkele bladzijden de lezer opnieuw haar wereld binnen kan trekken, zelfs na een leespauze van langere tijd. Opal heeft slechts een paar inleidende zinnen nodig om de lezer op de hoogte te brengen, waarna het actievolle en toch wel gruwelijke verhaal uit eerdere delen onverminderd op kan bloeien. Helaas overtuigt Armentrouts schrijfstijl in eerste instantie niet. Vooral de onnodige hoeveelheid details onderbreken het verhaaltempo en slaan veel open deurtjes dicht: ‘De magnetron maakte een pinggeluidje en ik at mijn ongezonde avondmaaltijd staand op, met het idee dat ik in die houding tenminste nog een paar calorieën verbrandde.’    

Waar de eerste delen binnen de serie wellicht een Harry Potterachtige setting met zich meebrachten, is het tegendeel in het derde deel aan de orde. Helaas slaat Armentrout in dit geval door naar een verhaal met een hoog soapgehalte. Op GTST-achtige wijze verdwijnen en verschijnen mensen, met een gekunstelde indruk als gevolg. De nog sterker opbloeiende liefdesverhouding tussen Deamon en Katy vormt daarbij de spil. Pagina na pagina lijkt zoenen en ander lichamelijk contact tussen de twee, desgewenst afgewisseld met de overbekende portie jaloezie, de hoofdmoot van het verhaal: ‘Op andere momenten zoenden we, en dat… nou, dat nam een groot deel van de tijd in beslag. Hij was er zo vreselijk goed in.’    

De roman verbetert sterk wanneer de nieuwe missie, Beth terugkrijgen, vorm begint te krijgen. De gedetailleerdheid waarmee Armentrout te werk gaat, spreekt langzaam in het voordeel van de roman en zorgt voor een prima spanningsopbouw. De talloze verhaalwendingen, waarbij de soapachtige gebeurtenissen voor lief genomen moeten worden, versterken dit en pas dan wordt duidelijk wat Armentrout werkelijk kan: erg goed schrijven. Opal groeit langzaam uit tot een spannende roman met een plot in de hoogste versnelling.    

Tot in de laatste hoofdstukken weet Armentrout dit niveau te behouden. Katy en Deamon ontwikkelen zich opnieuw tot semi-interessante wezens, de liefdesverhouding komt naast de spotlight op het toneel te staan en thema’s als chantage, rouw en jaloezie krijgen meer stem. Helaas trekt de auteur vervolgens te laat aan de rem. Tot in de laatste pagina’s behoudt ze het enorme verhaaltempo, waarbij ze langs belangrijke gebeurtenissen spurt. Voor de lezer het weet is hij beland op de laatste pagina, waarna hij geschokt achterblijft. Opal vormt een mooie opening naar het volgende deel, maar haalt het niveau van het eerdere Onyx helaas niet.