Zelfs een kat heeft maar negen levens…

Let op: deze recensie bevat spoilers over voorgaande seriedelen!

Na de komst van de Luxen zijn Deamon, Dee en Dawson verdwenen. Katy blijft achter met de zwangere Beth, Luc en Archer. Haar veiligheid dreigt ook in het slotakkoord van de ‘Lux’-serie weer in het geding te zijn. Opposition biedt Jennifer L. Armentrout de laatste kans om Katy en Deamon voor eeuwig samen te laten zijn, of om hun band voor de rest van hun leven te laten breken. Alleen dat gegeven biedt al voldoende aanknopingspunten om van het vijfde deel in de reeks een spetterend slot te maken.    

Al snel doorbreekt Armentrout de periode van rust. Terwijl Katy nog steeds ontdaan is van het feit dat haar grote liefde haar verliet en meeging met zijn soortgenoten, de Luxen, wordt haar doorzettingsvermogen opnieuw op de proef gesteld. Wanneer ze met Archer in een winkel is, wordt de winkel overvallen door Luxen. Katy ziet hoe de onschuldige bevolking wordt gegrepen en gedood en bedenkt zich geen moment. Ze moet vechten voor haar eigen leven en dat van Archer, waarna ze alles op alles moet zetten om de wereld te redden. Dat betekent een confrontatie met het ‘Luxenbolwerk’.    

Het in het vorige deel zo sterk ingezette wisselende perspectief blijkt ook in Opposition weer een belangrijke succesfactor. Net als in Origin mag de lezer afwisselend meekijken met Katy en Deamon. Vooral in de beginpassages gaat Armentrout uiterst effectief om met dit middel en het uitgekiende spel tussen goed en kwaad. De eerste hoofdstukken krijg je alleen het perspectief van Katy voorgeschoteld, waarmee Armentrout een behoorlijk rookgordijn opwerpt. Het verhaal van Katy impliceert dat Deamon de kant van de slechteriken heeft gekozen, maar verifiëren bij hem kun je niet; zijn stem blijft de eerste veertig pagina’s achterwege, waarna hij twijfelachtig aan bod komt.    

Op die manier blaast Armentrout het uitgekauwde thema ‘goed versus kwaad’ nieuw leven in, als een kat met meer dan negen levens. Het feit dat Deamon na bijna vier delen lang een goedzak te zijn geweest misschien tot het kamp ‘slechteriken’ behoort, slaat de vaste grond onder je voeten vandaan. Naarmate het verhaal vordert, ontstaan steeds meer vragen over wie welke rol precies speelt en dat brengt spanning met zich mee. Dit, geplaatst in een actievolle plot waarbij zowel lezer als personage geen moment rust krijgt, heeft een positieve uitwerking op Opposition als geheel.    

Zijdelings bespreekt Armentrout, binnen die actievolle plot, diverse ethische dilemma’s. Vragen als ‘in hoeverre mag je levens offeren om andere te redden’ komen impliciet centraal te staan en de slotroman weerspiegelt, al is het een heel klein beetje, de maatschappij waarin wapens zó krachtig zijn dat ze complete werelddelen kunnen vernietigen.    

Helaas is deze vergelijking moeilijk écht te maken. Armentrout verlaat meer en meer de échte mensenwereld door elke beschrijving vanuit die kant te schuwen. Waar in het eerste deel aandacht geschonken werd aan de maatschappij vanuit het menselijke bestaan, lijkt dat nu compleet verdwenen. Enkel de perspectieven van Luxen, Origins en Hybriden worden aangehaald. De vraag ‘en de echte wereld dan’ blijft onbeantwoord en dat gemis veroorzaakt een onoverkomelijk gat in de link met de wereld van het hier en nu. Er is weinig herkenbaars meer, behalve dan de veel te overdreven aangedikte jaloezie van Deamon.    

Tegen het einde van de roman maakt Armentrout haast. Het is echter zoveel haast dat belangrijke verhaalelementen verloren gaan ofwel zo weinig aandacht krijgen dat ze slechts futiliteiten lijken. Het blijkt een behoorlijk minpunt aan een verder prima slotstuk.