Angie Thomas, maar dan anders

Na Angie Thomas’ romans The Hate U Give en Niet te stoppen verschijnt opnieuw een roman rond het thema rassenongelijkheid in Amerika. Het betreft Stukjes van mezelf van Renée Watson. De roman beschrijft het verhaal van Jade; een donker meisje op de dure privéschool St. Francis.    

Jade heeft de kans gekregen les te krijgen op St. Francis. Hoewel haar moeder dit als een geweldige kans ziet om een toekomst op te bouwen en uit de armoede te komen, vindt Jade het veel minder leuk: ze is weggehaald bij haar beste vriendin Lee Lee en zit als donker meisje op een school met bijna allemaal blanke kinderen.    

Haar leven verandert wanneer ze twee dingen meemaakt. Allereerst wordt ze door school in het ‘Woman to Woman’-programma gezet en krijgt ze een coach: Maxine. Wanneer ze het programma doorloopt, kan ze een beurs krijgen voor de universiteit in Oregon. Op vrijwel hetzelfde moment maakt ze kennis met het blanke Boekenmeisje Sam. Er is een klik en de meiden worden vriendinnen. Even lijkt Jades leven te verbeteren. Helaas blijkt er één ding onveranderlijk: wanneer je donker bent, ben je niet blank.    

Watson gaat uiterst precies te werk in haar roman en dat valt te prijzen. In eerste instantie zadelt ze Jade niet met al te veel ellende op. Ze zet de hoofdpersoon neer als een redelijk gelukkig meisje dat ogenschijnlijk maar weinig geconfronteerd wordt met haar levenssituatie. Tuurlijk; ze heeft haar tegenslagen, maar die vangt ze op een volwassen en vaak wel optimistische manier op. Als lezer ontwikkel je al snel een plekje in je hart voor deze vrolijke, talentvolle dame.    

Net op het moment dat je Jade in je hart gesloten hebt, verandert de sfeer in het verhaal. Steeds vaker word je geconfronteerd met discriminatie, rassenongelijkheid en het verschil tussen rijk en arm. Waar verschillende details in het echte leven misschien aan je voorbijgaan, lijken ze hier júist op te vallen: ‘Sorry, ik zie dat je je rugzak nog steeds bij je hebt. Vind je het erg als ik hem even achter de kassa bewaar?’ De oorzaak ligt in het feit dat je je al te veel met Jade hebt vereenzelvigd, dat de gebeurtenissen pijn doen, én dat is precies wat de roman krachtig maakt. Watson richt zich niet op de grote, life time-events, maar beschrijft júist de dagelijkse gang van zaken en schuwt daarbij niet de goedbedoelde maar verkeerd uitpakkende handelingen van anderen. Op die manier confronteert ze behoorlijk.     

Jades verhaal slaagt bovendien door de door Watson gehanteerde schrijfstijl. Het verhaal is toegankelijk en bevat veel dialogen. Er gaat veel aandacht naar de gedachtegangen en gedragingen van de jonge vrouw en de weinige tijd- of plaatswisselingen zorgen ervoor dat je aandacht uit kan gaan naar de details in de gebeurtenissen en de achterliggende thematiek.    

Waar de plot zelf misschien niet extreem bijzonder is, door de misschien toch wel wat voorspelbare kant ervan en de plotselinge wending in het slot, is het wel geslaagd. Watson verovert met haar Jade het hart van menig lezer en brengt op die manier haar verhaal aan de man. Stukjes van mezelf slaagt met vlag en wimpel.