Meer van hetzelfde ondanks andere insteek

Evie en Heidi gaan een avond stappen in club Foretoken; de club waarvan men weet dat er Luxen rondhangen. Terwijl Heidi op zoek gaat naar Emery, op wie ze een oogje heeft, wordt Evie geconfronteerd met een bijzonder manspersoon: Luc. Nog voor ze echt goed en wel doorheeft wat of wie Luc is, wordt ze meegenomen door een bewaker: ‘‘Je moet met mij meekomen.’ Hij verstevigde zijn greep op mijn schouder. ‘Nu’.’    

Wie na de ‘Lux’-serie nog niet genoeg had van de verhalen van de Luxen, kan zijn of haar hart ophalen. Met de meerdelige ‘Origin’-serie, startend met The Darkest Star, dompelt Jennifer L. Armentrout je opnieuw onder in de wereld van de Luxen. Ditmaal echter met een andere focus: de Origins.    

Helaas start het verhaal allesbehalve verrassend. De ontmoeting tussen Luc en Evie, alsmede de typering van de beide personages, is ronduit cliché en doet in alles denken aan het begin van de Lux-reeks. Luc gedraagt zich, in de ogen van Evie, als een arrogante jongen, en ze moet niets van hem hebben. Toch wordt ze keer op keer met hem geconfronteerd. Evie heeft dezelfde soort trekjes als Katy uit Obsidian, al dan niet op een andere manier omschreven. Luc, daarnaast, heeft veel weg van Katy’s tegenspeler Deamon. Ze vormen, zeker in het begin van het verhaal, een feest der herkenning, terwijl dit niet de bedoeling zou moeten zijn.    

Evie en Luc leven in een wereld waarin de Luxen naast de mens leven, hetzij met beperkingen. Armentrout schept op die manier een voor de lezer fijne en welbekende wereld dat ze door talloze details vakkundig verbindt met de eerdere verhalenreeks. Opvallend daarbij is het standpunt dat je als lezer automatisch in lijkt te nemen. Waar je in de ‘Lux’-reeks sympathie op kon brengen voor de Luxen, lijk je nu meer op de hand van de normale mens, doordat je slechts vanuit Evie naar de wereld kijkt, en zie je Luxen als een klein gevaar. Een ander sterk punt daarbinnen is de net iets andere focus van Armentrout. De wereld van de Origins is een volledig nieuwe kant die menig lezer nog niet ontdekt heeft.      

Na een toch niet echt overtuigende start, werkt Armentrout een nieuwe kijk op de Luxwereld uit. De Luxen worden – vier jaar na de invasie – door de regering bewust kleingehouden, om zo ‘gevaren’ tegen te gaan. Evie woont samen met haar moeder en is haar vader door de Luxen verloren. Op het moment dat ze Luc ontmoet, verandert haar leven en ontwikkelen zich in sneltreinvaart problemen. Zo blijkt Luc Evies moeder te kennen, heeft Evies moeder veel geheimen voor haar dochter, worden er plotseling meerdere jongeren vermist en krijgen de Luxen met meer beperkingen en regels te maken.    

Armentrout houdt hier de actiespanning continu hoog. Evie is nog niet uit de ene gevaarlijke situatie of ze beleeft de andere mysterieuze gebeurtenis waarbij haar leven met enige regelmaat op de kop gezet wordt. Hoewel Armentrout gedurende lange tijd in de plot het bekende pad bewandelt, blijft het concept aantrekkelijk: een mensenmeisje ontmoet een bijzondere jongen en is vanaf dat moment haar leven niet meer zeker. Dat de auteur daarbij overduidelijk eerder effectieve thema’s - machtsverschillen, het spel tussen goed en kwaad – behandelt, doet daarbij niet echt afbreuk aan de situatie.  

Het sterkste punt in de plot is de grote wending tegen het einde van het verhaal. Hoewel dit een goed aanknopingspunt tot een interessante en spannende serie is, lijkt Armentrout ook hier weer te putten uit een al eerder opengetrokken laadje. The Darkest Star lijkt, ondanks het andere perspectief, door de globale verhaallijn te veel op het eerste deel van de ‘Lux’-reeks en kan daardoor niet écht meer verrassen. Wie weet komen de échte verschillen in de latere verhalen; laat die Origins maar komen.