Bloedstollend vervolg

Let op: deze recensie kan spoilers uit eerdere seriedelen bevatten.

De moordlustige Diabolic Nemesis zal de vrouw van toekomstig keizer Tyrus worden, iets wat rechtstreeks ingaat tegen de wens van velen. Dit interessante gegeven vormt de kern van The Empress. De spannende YA-roman, geschreven door S.J. Kincaid, gaat verder waar The Diabolic stopte: Sidonia is dood, Tyrus verklaart Nemesis de liefde en het rijk zal een Diabolic krijgen als toekomstige keizerin.    

Gelukkig blijkt bovenstaande niet zonder slag of stoot te gaan. Al vroeg in het verhaal zet Kincaid de verhoudingen opnieuw op scherp. Nemesis gaat met haar toekomstige man naar de Grote Heliosfeer wanneer er een aanslag gepleegd wordt. Honderden mensen komen om, maar Tyrus en Nemesis overleven het. Dan blijkt dat Tyrus geen controle heeft over de scepter en dat hij daardoor moeilijk kan regeren. De scepter zal hem immers helpen de schepen en leefgebieden leefbaar te houden. Nemesis zoekt prediker Fustian en hoort dat het merendeel van de predikers het huwelijk goed moet keuren om Tyrus de toegang tot de scepter te geven:

‘Nu vraag ik je, Nemesis dán Impyrian, hoeveel predikers zullen er volgens jou een verbintenis goedkeuren tussen een keizer en een schepsel dat niet eens een goddelijke vónk van onze Levende Kosmos draagt?’

Langzaam stapelen de problemen zich op. Pasus is uit op de troon en wil wraak op Nemesis, omdat zij zijn dochter vermoordde. De scepter lijkt meer dan ooit belangrijk:

‘Zonder de scepter? Dan is hij geen keizer. Dan is hij gewoon een jongen die verliefd is geworden op het verkeerde meisje.’    

Als lezer heb je even nodig om terug te komen in de door Kincaid geschapen wereld. Het is een ingewikkelde toekomstwereld die op veel gebieden niet te vergelijken is met de onze. Tyrus heeft toegang tot het gehele melkwegstelsel en krijgt te maken met allerlei krachten en gebeurtenissen die onze wereld vreemd is. Hoewel literatuur bij uitstek het middel is om een lezer mee te nemen in die wereld, gaat het hier in de start wat lastig. Dit heeft vooral te maken met het hoge tempo dat Kincaid vanaf de eerste bladzijde hanteert in combinatie met het scala aan nieuwe gegevens en begrippen. Toch krijgt ze het voor elkaar: na diverse hoofdstukken gaat de wereld van Nemesis open, als was het je eigen wereld.    

Waar Nemesis zelf in het eerste deel boeide door haar moordlustige en harde karakter, ontbreekt die kracht in het tweede deel. Het harde karakter in het eerste deel zorgde voor onverwachte wendingen en conflicterende gevoelens bij de lezer. In The Empress gedraagt Nemesis zich meer als een echt mens en schuift ze haar moordlustige gedrag grotendeels naar de achtergrond. Daarmee worden ook haar gedragingen minder verrassend, iets wat direct van invloed is op de voorspelbaarheid van het verhaal. Kincaid ontneemt zichzelf de kans opnieuw verrassend te zijn en vervalt in algemene trucs als afluisterpraktijken, chantage en klassiek machtsmisbruik dat aandoet als de praktijken van Jafar uit Aladdin.    

Gelukkig zien we heel af en toe de echte Nemesis verschijnen:

‘‘En daarin verschillen we dus,’ zei ik kalm. ‘Want ik zou geen moment aarzelen om iemand van wie jij houdt te doden.’’

Dat zijn de momenten waarop The Empress direct spannender wordt. De plot moet het duidelijk hebben van de momenten waarop Nemesis buiten het algemene boekje gaat en probeert haar krachten en haar slimheid in te zetten om de wereld te redden.    

Hoewel The Empress op veel gebieden minder aantrekkelijk is dan The Diabolic, heeft het ook kernthema’s die zeker wél sterker uitgewerkt zijn. Zo staan de begrippen manipulatie en machtsmisbruik centraal, beide volledig zegevierend naarmate het verhaal vordert. Helemaal uniek is Kincaid niet als het gaat om de uitwerking, maar diverse details, zoals het gebruik van opium, zorgen voor een verrassende kant in het verhaal. The Empress is misschien niet het ultieme vervolg op The Diabolic, maar boven water staat dat het een spannend YA-verhaal is dat menig lezer zal vermaken.