Meangirls; je vindt ze overal!

Cassie woont bij neef Alec in New York, zodat ze naar de balletacademie kan gaan. Wanneer ze de hoofdrol krijgt in het belangrijkste stuk van de academie kan ze haar geluk niet op. Helaas verandert dat: tijdens een repetitie valt ze en raakt ze dusdanig geblesseerd dat ze de rol op haar buik kan schrijven. Hebben we te maken met een stom ongeluk of was er meer aan de hand?

Iedereen kent de nodige verhalen vol meangirls waar je heerlijk van kunt smullen. Het zijn de verhalen vol jaloezie, smerige ‘grappen’ en nare vergeldingsacties. Sona Charaipotra en Dhonielle Clayton doen ook hun aantrekkelijke duit in dit ‘meangirlszakje’ met hun YA-roman Tiny pretty things, vertaald door Elsbeth Witt.

Een tijd na Cassie’s ongeluk is er een nieuwe lichting laatstejaars danseressen. De lezer krijgt te maken met drie zeer verschillende dames. Bette lijkt in alles succesvol. Ze kreeg altijd de beste rollen, danste de mooiste solo’s en had het beste vriendje dat je kon krijgen: Alec. Naast Bette vind je Gigi. Zij zit, als zwart meisje, nog maar een maand op de balletschool. Ze weet nog niet van de hoed en de rand, maar weet wel dat ze op moet passen met haar hartprobleem. Tot slot speelt June een rol. Zij is, als Aziatisch meisje, de eeuwige ‘understudy’. Haar moeder wil dat ze een échte opleiding gaat doen. Terwijl June haar moeder probeert te overtuigen van haar plaats op de academie, probeert ze ook uit de klauwen van de verpleegsters te blijven: haar gewicht is te laag, maar voor haarzelf nog niet laag genoeg. Even lijkt alles goed tussen de dames. Dat verandert echter wanneer niet Bette maar Gigi de hoofdrol krijgt in het Winterballet. Vanaf dat moment barst een onderhuidse strijd los waarin niets wordt geschuwd.

Tiny pretty things bevat alle ingrediënten om een aantal avonden te smullen. De drie verschillende dames (met elk hun eigen problemen) spelen daarbij de belangrijkste rollen. Bette is heerlijk arrogant, waardoor het vanaf het begin eigenlijk zo zou moeten zijn dat je haar liever ziet gaan dan komen. Echter, doordat de auteurs delen van het verhaal vanuit haar perspectief beschrijven, krijg je als lezer toch een beetje sympathie voor deze dame. Ook zij heeft het, hoe gemeen en egoïstisch ze ook is, moeilijk. Daartegenover staat de op het eerste oog supersympathieke Gigi. Als lezer voel je met haar mee, zeker wanneer ze het slachtoffer wordt. Tegelijkertijd geniet je daar stiekem ook van: niets zo leuk als een beetje leedvermaak. Tot slot kijk je mee met de superdunne June. Haar problemen zijn vrij algemeen van aard, maar toch heb je het met haar te doen: je gunt haar ook iets.

Hoewel de thema’s in Tiny pretty things allesbehalve vernieuwend zijn (eetstoornis, relatieproblemen, gezondheidsproblemen, moeilijke thuissituaties) lijken ze nog steeds in de smaak te vallen. Oorzaak is het jasje waarin de auteurs de thema’s verpakken. De roman bevat een aantrekkelijk plot waarbij de gebeurtenissen elkaar snel lijken op te volgen. Charaipotra en Clayton bestoken de lezer met allerlei walgelijke jaloezieacties van verschillende aard. Klassieke leveringen van kakkerlakachtige producten en pesterijen met naaktfoto’s worden afgewisseld met meer balletgerelateerde pesterijen. Langzaam nemen de acties ergere vormen aan, waardoor je als lezer het liefst rent naar de climax. Bovendien spelen de auteurs met de mogelijke ‘oplossing’. Waar je als lezer eerst lijkt te weten wie achter alle problemen zit, ben je daar naarmate het verhaal vordert niet zo zeker meer van. De mogelijke daders lijken allemaal eerlijk te zijn. Toch? Door vanuit de verschillende meiden te schrijven, doen Charaipotra en Clayton een goede zet. Als lezer denk je alles te weten, maar eigenlijk weet niet niets. Eerlijkheid is immers de kern, maar wat als niemand meer eerlijk lijkt te zijn?

Wellicht is Tiny pretty things niet de vernieuwende roman waar je op zit te wachten. Het verhaal vertoont veel gelijkenissen met andere verhalen, de personages zijn wel wat oppervlakkig en ook bijpersonages, zoals de moeder van Bette, zijn erg stereotype. Echter, het is wel dé roman waarbij je kunt smullen van een setje meangirls. Het verhaal, opgetekend in een gemakkelijk te begrijpen verteltrant, leest gemakkelijk weg en zit boordevol ‘genietmomentjes’. En tot de ontdekking komen dat je misschien empathie voelt voor een bitch in het verhaal, is misschien wel net zo genieten, toch?