Een soort van Rupsje Nooitgenoeg

‘De redenen waarom we stelen zijn verschillend, maar ze hebben zeker één ding gemeen: de euforie van iets voor niets krijgen, dezelfde euforie die een drugsverslaafde voelt als hij scoort.’  

Wellicht bekend van de Netflix-serie is Trinkets van Kirsten Smith, de roman over drie meiden die na een partijtje stelen met elkaar in contact komen. Qua stijl valt de roman op; helaas is daarmee alles gezegd.  

In Trinkets komen grofweg drie personages aan bod: Elodie, Tabitha en Moe. Alle drie wonen ze bij elkaar in de buurt, zonder elkaar te kennen. Alle drie hebben ze een andere achtergrond, en alle drie wacht een andere toekomst. Waar Tabitha uiterst populair is en al het geld van de wereld heeft, lijken de levens van Moe en Elodie minder rooskleurig. Moe ‘hoort’ bij de ruige, heftige groep van school, maar doet zich anders voor dan ze is en Elodie krijgt te maken met een verhuizing in haar laatste jaar. Zij moet min of meer opnieuw beginnen in Portland en staat er eerst alleen voor.  

Wanneer de drie meiden in losstaande incidenten opgepakt worden tijdens hun pogingen iets te stelen, komen ze met elkaar in aanraking. Bij de therapiesessie voor Anonieme Winkeldieven, van Shawn. Daar leren ze elkaar kennen en vanaf dan gaan ze, hoe verschillend ze ook zijn, samen door het leven.  

Trinkets bevat zeker sterke kanten. Een daarvan betreft de manier waarop de verhalen van Elodie, Tabitha en Moe opgetekend zijn. Smith hanteert voor elk personage een andere verhaalopdruk; Elodies verhaal krijgt een gedichtachtige weergave en Moe krijgt een soort dagboekstijl toebedeeld. Tabitha’s verhaal wordt genoteerd in de meer ‘reguliere’ verhaalstijl en krijgt daarmee, als enige, de ruimte dialogen te bevatten.

Deze drieslag zorgt voor een zeer prettige afwisseling tijdens het lezen.   Ook de typeringen van de personages, hoewel af en toe wat stereotype, zijn sterk weergeven in de YA-roman. Zeker in de eerste passages wordt messcherp uiteengezet hoe de verschillende meiden zijn:  

‘Oké, de vraag van vandaag: wat is er nou zo fantastisch aan het Lentebal? Mensen gooien in één avond honderden dollars over de balk om een afgezaagde foto van zichzelf te laten maken met op de achtergrond een sterrenwandkleed.
Ik moet toegeven dat met Noah Simons dansen op pophits niet het vervelendste is wat ik me kan voorstellen, maar het gaat toch van zijn levensdagen niet gebeuren. Het heeft dus geen zin om daarover na te denken.’  

Helaas is daarmee het meest positieve aan Trinkets wel benoemd. De eerdergenoemde stijlwisselingen leveren, naarmate het verhaal vordert, meer en meer problemen op. Juist het gebrek aan dialoog en beschrijving lijkt hierbij een boosdoener, evenals de soms ergerlijke gaten in de tijdspanne van het verhaal. De drie verhalen lijken hierdoor soms meer een samenraapsel dan een doorlopend verhaal. Als lezer ‘mis’ je delen, waardoor het moeilijk wordt écht te verdwijnen in het boek.  

Bovendien ontbreekt echte focus in het verhaal. Smith gaat in op de adrenalinekick die stelen met zich meebrengt, maar richt zich tegelijkertijd ook op relaties, familiegeschiedenissen, levensproblemen en onzekerheden. Juist doordat ze zoveel verschillende onderwerpen aanhaalt, gaat ze nergens echt de diepte in.  

Waar de thematiek rondom het stelen – de enige écht originele thematiek binnen Trinkets - voldoende materiaal met zich mee zou moeten brengen voor een volledig boek, wordt het nu af en toe een beetje als bijzaak beschouwd. Hetzelfde geldt bijvoorbeeld voor de problemen van Moe, of de situatie van Tabitha. Als lezer verlies je op die manier het contact met de personages.  

Trinkets is niet een roman waar je hoge verwachtingen van moet hebben. Het gebrek aan focus en de in eerste instantie zo origineel bedachte, maar minder goed uitgewerkte verhaalnotatie gooien te veel roet in het eten om het boek echt te laten binnendringen.