Een heterdaadje? Of toch niet?  

‘Ik zit vast voor de verdenking van moord op mijn vader.’    

Sommige boeken openen als donderslag bij heldere hemel. Zo ook Vermoorde onschuld van Jennefer Mellink. Hoewel Mellink aangeeft dat fantasie de basis vormt voor dit boek, komt het geschetste beeld akelig realistisch over. De lezer krijgt een kijkje in het leven van verdachte Stephan; hij wordt verdacht van de moord op zijn vader.    

De lezer leert Stephan kennen op het moment dat hij in het huis van bewaring zit en wacht op zijn rechtszaak. Hij zou zijn vader hebben vermoord, maar van het moment zelf en de uren ervoor en erna weet hij niets meer. Omdat hij wil weten wat er die dag gebeurde, accepteert hij de hulp van hypnotherapeute Stella. Terwijl het bewijs zich tegen hem opstapelt – een bebloed shirt, een brief met een bekentenis –, duikt hij met Stella zijn verleden in, om langzaam terug te gaan naar 29 december; de dag waarop zijn vader de dood vond.    

In de eerste hoofdstukken houdt personage Stephan de lezer op afstand. Zijn gedachten worden beschreven, evenals zijn handelingen. Dialogen blijven echter op de achtergrond. Het zorgt bijna voor een statisch geheel, waardoor de lezer weinig sympathie kan vinden voor Stephan. Dat lijkt ook niet vreemd; hij is immers een moordenaar. Toch?    

Dat beeld verandert drastisch na een paar bladzijden. Al snel krijg je sympathie voor de jongen die bijna niets anders kan doen dan zijn vonnis afwachten. De manier waarop Mellink Stephan heeft vormgegeven is van grote betekenis: door de terugblikken naar zijn verleden zie je wat voor zachtaardige jongen het was en wat voor verschrikkelijke geschiedenis hij heeft gehad. Stephan groeide op in het zogeheten patchworkgezin:    

‘‘Een patchworksprei bestaat uit een heleboel kleurrijke lapjes,’ ga ik verder, alsof ik een punt wil maken. ‘Het ene lapje is oud en lelijk, het andere chic en duur. Maar tussen al die verschillende lapjes stof vallen de rotte appels niet op. Ze vormen samen één geheel. Zo kun je ons gezin het beste vergelijken.’’    

Waar zijn stiefmoeder Monica hard en meedogenloos was, kon hij stiefzus Abby waarderen. Echter, zijn leven zou nooit normaal zijn en dat beseft hij pas écht in het nu.    

Mellink speelt met enige regelmaat in op de vermoedens van de lezer, waarbij ze niet schroomt de lezer op het verkeerde been te zetten. Met zorgvuldig gekozen cliffhangers, waarbij ze schakelt tussen de herinneringen van Stephan en het nu, houdt ze de spanning in het boek aantrekkelijk.    

Waar de herinneringen van Stephan boordevol actie en verdriet zitten, wordt het heden – het moment in het huis van bewaring – oppervlakkig uitgewerkt. Hier en daar voegt Mellink een gewelddadige medelotgenoot in de vorm van Boaz toe of laat ze de oom en tante van Stephan langskomen, om op hun beurt mysterie op te werpen. Deze toevoegingen blijven helaas incidenteel, komen niet goed uit de verf en zijn soms te simpel doordacht. Dit heeft tot gevolg dat de lezer snakt naar de passages in het verleden en de momenten in het heden min of meer voor lief neemt.    

Dat is jammer, want juist in het heden ontwikkelt Stephan zich. Langzaam krijgt hij zicht op zijn situatie en doorziet hij gebeurtenissen uit het verleden. Tegelijkertijd begint de tijd te tikken; de dag des oordeels komt snel. Als lezer ontwikkel je meer en meer sympathie voor Stephan en blijf je achter met een onrustig gevoel. Hoe kun je iemand die verdacht wordt van moord, en van wie je zeker niet weet of hij het wel of niet gedaan heeft, zo mogen en zo waarderen?   

Met Vermoorde onschuld bevestigt Mellink de norm. Voor eens en voor altijd laat zij zien dat je jeugd van levensbelang is voor je leven. Een overhaast en ietwat plotseling einde bevestigt dit. Het persoonlijke verhaal van Stephan, de al dan niet moordenaar, lijkt doodgewoon en creëert daarmee wonden.