Verrassend slotakkoord

Let op: deze recensie bevat spoilers over voorgaande delen in de serie (Gewist en Gebroken).    

Versplinterd vormt het derde en tevens afsluitende deel in de trilogie van Teri Terry. Na twee delen die gekenmerkt werden door een hoog tempo en een behoorlijke dosis fantasie, zet Terry in Versplinterd een andere tendens in gang: het verhaal lijkt rustiger te worden en er is meer aandacht voor details.    

Na een afschrikwekkend einde in Gebroken kan Kyla niet anders dan vluchten. Ze laat zich behandelen met de TEV-methode, een versnelde gentechnologie, om zo te voorkomen dat ze herkend wordt. Vanaf dat moment gaat ze als Riley Kain door het leven, laat ze Amy en haar niet-echte moeder achter en duikt ze onder bij Mac en Aiden. Via hen wordt ze naar haar echte moeder Stella in Keswick gebracht. Daar komt ze op een internaat terecht. Haar moeder herkent haar en even lijkt Kyla een nieuw leven te beginnen. Dat verandert echter al snel. Ook in Keswick ontdekt Kyla wanpraktijken van de Hoeders en vanaf het eerste moment is ze vastbesloten daar een einde aan te maken. Opnieuw onderneemt ze, samen met Mac en Aiden, een poging de groepering ten val te brengen.    

Waar de overgang van Gewist naar Gebroken gepaard ging met veel overbodige herhalingen in het tweede deel, lijkt Terry die lijn deels losgelaten te hebben als het gaat om de overgang van Gebroken naar Versplinterd. Ze laat Kyla starten op het punt waar ze in deel twee stopte en zonder al te veel overbodige herhalingen – helaas zijn het er toch nog een paar – schakelt ze door naar het nieuwe verhaal, waarbij één ding duidelijk mag zijn: de rebelse Kyla is nog niet verloren: ‘Maar ik kan nog niet vertrekken, niet zonder eerst afscheid te nemen. Deze keer zal het anders gaan. Ik moet Mam en Amy vertellen wat er echt gebeurd is.’ Met enige regelmaat handelt de dame in kwestie anders dan haar wordt geadviseerd en dat brengt ook in dit deel op veel momenten extra spanning met zich mee.    

Sowieso heeft Terry het brengen van spanning in Versplinterd ogenschijnlijk goed onder controle. Vooral het eerste deel van het verhaal wordt gekenmerkt door talloze kleine spanningsbogen, van controles in de trein tot spannende filmsessies in de buurt van het internaat. Opvallend is dat Terry het hoge verhaaltempo dat we gewend zijn uit eerdere delen even laat varen. In de eerste bladzijden gebeurt er veel, maar wanneer Kyla arriveert in Keswick, lijkt haar leven even in rustiger vaarwater te komen. Veel aandacht gaat uit naar de ontmoeting tussen Kyla en haar moeder en het schoolleven dat Kyla gaat ontwikkelen. Versplinterd krijgt daarmee even het karakter van een doorsnee YA-roman over een meisje in het internaat; zeer aangenaam.    

Toch weet Terry dat hoge tempo niet helemaal uit het verhaal te filteren. Op diverse plaatsen laat ze belangrijke spanningsbogen – zoals de eerste ontmoeting tussen Stella en Kyla – in het water vallen door ze simpelweg te snel op te voeren en te snel weer neer te slaan. Vragen waar je als lezer mee zit, en waarbij je stiekem hoopt dat het antwoord pas honderd bladzijden later gegeven wordt, worden daardoor soms binnen een halve pagina beantwoord en dat komt het niveau van het verhaal niet ten goede.    

Het tweede deel van Versplinterd wordt helaas gekenmerkt door het aloude sneltreinvaartidee en veel goed opgeworpen verhaallijnen vallen roemloos in het water. Toch deert dit de roman niet. De beslissing van Kyla om opnieuw te strijden komt voor de lezer als een opluchting: het is het laatste deel in de serie, en er moet toch iets gedaan worden aan het wanbeleid? Terry doet via Kyla een laatste poging de dystopische wereld om zeep te helpen en de mensheid terug te brengen naar de wereld die zo gek nog niet was. Als lezer omarm je dit verschijnsel gretig en geniet je van de laatste strijd die Kyla aangaat. Het is alles of niks in Versplinterd.