Lastig te lezen verhaal door afstandelijke personages en schrijfstijl

In het 19e-eeuwse Londen kunnen detective Jackson Forge en voormalig dievegge Kit Turner niet wachten op hun aanstaande huwelijk. In de tussentijd komen ze echter voor nieuwe uitdagingen te staan. Jackson heeft politiezaken op te lossen en Kit zit achter de mannen aan die de broer van Jackson hebben verminkt. Haar zoektocht levert gevaarlijke situaties op, die niet alleen het aanstaande huwelijk, maar ook hun eigen levens op wankelen zetten. Kan de liefde tussen Jackson en Kit wel alles overwinnen?

De bruid van Blackfriars Lane, vertaald door Tobya Jong, is weliswaar het tweede deel in de serie over Jackson en Kit, toch hoef je het eerste deel niet gelezen te hebben om het verhaal te kunnen volgen. Er wordt tussendoor genoeg uitgelegd over wat er in het vorige deel is gebeurd. Dat zorgt er wel meteen voor dat het verhaal traag op gang komt. Vooral in het begin wordt het heden continu onderbroken door de uitleg van karakters van personages, eerdere situaties en het verleden. Door deze onderbrekingen is het moeilijk om zelfs bij de spannende scènes echt spanning te voelen. Daar komt bij dat Michelle Griep een enorm aanwezig christelijke achtergrond aan Jackson en Kit heeft toegevoegd, wat door het hele verhaal verweven zit. Vooral Kit heeft er een handje van om in elke situatie wanhopig God aan te spreken. Ook deze christelijke uitstapjes vertragen het verhaal alleen maar. Het past bij de Nederlandse uitgever van Griep, maar het waarschijnlijk niet bij elke lezer.

Jackson en Kit zijn bovendien lastige personages waar je niet makkelijk een band mee opbouwt. Ze zijn allebei koppig, laten geen ruimte aan de ander en lijken te veel met zichzelf bezig. Jackson en Kit willen zichzelf zo graag bewijzen aan de ander dat ze vaak vreemde en onsympathieke keuzes maken. Ze komen in vreemde situaties terecht, draaien om de boel heen en werken zichzelf continu in de problemen zonder echt aan oplossingen te werken. Het verhaal sprankelt hierdoor nergens. Niet in personages, niet in schrijfstijl en niet in de setting. Het 19e-eeuwse Londen voelt als een cliché, met haar armere wijken en de gaarkeuken waar Kit regelmatig te vinden is. Hoewel het aardig beschreven is, gaat het nergens de diepte in en is het moeilijk om je écht in Londen te wanen. Het had willekeurig elke andere stad kunnen zijn, en misschien wel een ander historisch tijdperk.

Omdat de personages, de omgeving en het verhaal in De bruid van Blackfriars Lane afstandelijk aanvoelen, heb je mogelijk enig doorzettingsvermogen nodig om het verhaal van Jackson en Kit te kunnen waarderen. Spanning en hartstochtelijke liefde ga je er zeker niet vinden.