Ongeloofwaardig en niet overtuigend

De 39-jarige Glanna is dol op kunst, en in het bijzonder op regenbogen. Je weet nooit waar ze naartoe leiden. In het rustige havenstadje Hartmouth is ze eigenaar van een galerie met allerlei kunstwerken, waaronder haar eigen regenboogkunst. Glanna heeft een turbulente tijd én een breuk met Oliver achter de rug. Ze probeert te leven met haar status als single, maar dan stuit ze op de mysterieuze kunstenaar Isaac. Zou hij haar de liefde brengen?

De regenboog naar Ferry Lane is het laatste deel in de serie van Nicola May over het dorpje Hartmouth. Het boek is vertaald door Patricia Pos. Hoewel het een afsluitend deel is, staat het boek op zichzelf en hoef je de eerdere delen niet gelezen te hebben om het verhaal over Glanna te begrijpen. Er komen weliswaar af en toe bekende personages voorbij, maar die hebben slechts een bijrolletje. De regenboog naar Ferry Lane draait volledig om Glanna, haar lastige verleden en haar liefdesleven. Van dat verleden maakt ze niet bepaald een geheim. Het komt steeds maar terug, in de gebeurtenissen, in Glanna’s gedachten én in de lange gesprekken met haar psycholoog Myles. Andere onderwerpen die ze hier bespreekt zijn de relatie tussen haar ouders en haar eigen ontbrekende liefdesleven. Zou ze van Oliver houden? Of is Isaac echt de man voor haar? Werkelijk alles waar Glanna mee zit, wordt uitgesproken in zowel dialogen met Mark als in haar eigen gedachten. Dat voelt al snel geforceerd en het ligt er te dik bovenop. Dat er niets aan de verbeelding van de lezer wordt overgelaten, maakt het verhaal op veel momenten zelfs saai.

Het enige wat dat saaie gevoel nog enigszins goed maakt, is de schrijfstijl van Nicola May. Ze gebruikt korte zinnen en weinig moeilijke woorden, wat het makkelijk maakt om het verhaal te lezen. Wel houdt het gebruikte perspectief van de derde persoon Glanna juist verder op afstand. Haar gevoelens blijven het hele verhaal lang afstandelijk en oppervlakkig. En ook zonder dingen expliciet te benoemen heb je al snel door dat Glanna veel dingen verkeerd interpreteert of voor de ander invult. Die eigenschap zou haar menselijk moeten maken, maar door de afstandelijke schrijfstijl gebeurt het tegenovergestelde. Glanna wordt een vervelende, ongemakkelijke vrouw waar je snel genoeg van krijgt. Ze blijft ook zo enorm hangen in dat verleden. Terwijl ze wel degelijk een ontwikkeling doormaakt, voelt dat helemaal niet zo. En dat is jammer. Want hoewel Glanna en andere personages hun best doen om de liefde te vinden, is ook de romantiek ver te zoeken. Het warme gevoel tussen de personages komt niet op de lezer over. Omdat richting het einde de gebeurtenissen elkaar na een traag begin ook nog eens in zo’n snel tempo opvolgen en de liefde ineens overal gevonden is, is het verhaal net zo ongeloofwaardig als het personage Glanna.

Hoewel je De regenboog naar Ferry Lane snel uit zult hebben, hoef je er verder niet veel van te verwachten. De personages blijven op afstand, de liefde kent geen passie en van een geloofwaardig verhaal is helaas geen sprake.