Boeiende liefdesgeschiedenis in historisch jasje

De rijke erfgename Rosalie de Wit keert in 1903 na het overlijden van haar vader vanuit Engeland terug naar Nederland. Hier neemt ze haar intrek op landgoed Rosaville, dat haar vader vroeger heeft laten bouwen voor haar moeder. Als Rosalie na een jaar een groot tuinfeest organiseert, neemt fotograaf Arris Nauta foto’s van haar en haar gasten. Hij wekt haar interesse, op meerdere fronten. Rosalie vraagt hem om haar het vak te leren, wat vrij ongewoon is voor een vrouw in die tijd. Al snel raakt ze ook betrokken bij zijn grote project, dat niet goed valt bij de welgestelde kringen waar ze zich in bevindt. En dan is er nog de charmante Jonathan van Bredevoort. Zal Rosalie kiezen voor wat er van haar verwacht wordt? Of gaat ze voor de liefde?

De theekoepel is het tweede deel in de serie van Karin Quint over het landgoed Rosaville, maar is als los verhaal te lezen. Waar het eerste deel Het koetshuis zich in het heden afspeelt, is dat voor De theekoepel wel anders. Quint is voor dit verhaal in het begin van de 20e eeuw gedoken, en goed ook als je het dankwoord leest. Het door de auteur uitgevoerde onderzoek heeft zeker bijgedragen aan de levensechte sfeer van De theekoepel. Op een natuurlijke manier bevind je je volledig in die tijd, tussen alle vrouwen en heren van stand, de gebruikelijke roddels en de vaste rollen van toen (‘mijn kamenier en ik waren gewend om tijdens het aankleden mijn dag alvast door te nemen’), inclusief de scheve verhouding tussen man en vrouw. In zo’n wereld moet Rosalie zich staande houden, terwijl ze daar zo duidelijk niet thuishoort. Rosalie is echt een personage om van te houden. Ze is zachtaardig, vriendelijk en begaan met de wereld om haar heen. Ze is leergierig en wil meer betekenen voor de maatschappij dan wat diezelfde maatschappij van haar verwacht; trouwen met een man van stand. Ze wordt als het ware in een rol geduwd waar ze niet gelukkig mee is en worstelt daar enorm mee. Op geen enkel moment voelt die worsteling vervelend, langdradig of overdreven. Je leeft juist helemaal met Rosalie mee en hoopt dat ze kiest voor haar hart. Quint is niet alleen geslaagd in het neerzetten van een hoofdpersoon om van te houden. Ook aan alle andere personages heeft ze veel aandacht besteed. Zo voel je je net zo verbonden met onder ander nicht Lena, butler Hendriksen, kamermeisje Hetty en fotograaf Arris Nauta. Stuk voor stuk hebben ze een eigen stem en karakter en zijn ze net zo belangrijk op het landgoed als Rosalie zelf.

Naast de prachtige personages boeit De theekoepel van begin tot eind door de goede opbouw van het verhaal. Ondanks dat je wel aanvoelt waar het heen zou moeten gaan met Rosalie, blijft haar keuze spannend. Durft ze zich echt los te maken van andermans verwachtingen? Van een simpel tuinfeest tot de serieuzere thema’s als sloppenwijken en ongelijkheid, stapsgewijs groei je met haar mee. Dat gaat vanzelf, want Quint vertelt soepel, rustig en ontspannen. Haar beeldende stijl is bijna filmisch te noemen (‘als mevrouw Wijnekus draaide, dan zat er voor mij niets anders op dan te dansen’). Bovendien zijn er in De theekoepel geen overbodige details te vinden. Elke beschrijving en elke zin draagt daadwerkelijk bij aan het geheel. Daarmee heeft Karin Quint een sterk staaltje vakmanschap afgeleverd.

De theekoepel is een liefdevol en sfeervol verhaal, met personages om van te houden, in een setting die ondanks het verleden niet vreemd aanvoelt. Verpakt in een fantastische schrijfstijl waardoor je maar al te graag door wil blijven lezen, smaakt dit naar meer in deze serie over landgoed Rosaville.